Αριστερά και μετεκλογικοί πολιτικοί μετασχηματισμοί

Από topontiki.gr

Από το Μαρικάκι

Στις μεθαυριανές εκλογές, ακόμη κι αν προκύψει εκ νέου μια μνημονιακή συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και όποιον πρόθυμο λάβει επαρκή ανταλλάγματα για τη φθορά που θα υποστεί μπαίνοντας στο μνημονιακό μέγαρο, ένα είναι το σίγουρο: τα κόμματα που θα τη στηρίζουν έχουν τελειώσει και ολοκληρώνουν με μια τραγωδία τον ιστορικό τους κύκλο.

Στη συνείδηση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, η οποία εξαιτίας τους δεινοπαθεί, δεν αντιπροσωπεύουν πια παρά μια ολιγαρχική «κάστα».


Ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα, τα πράγματα δεν θα μείνουν κολλημένα στο μνημονιακό pause, γιατί η κοινωνία, ορμώμενη από την ανάγκη να επιβιώσει, θα κάνει τις επιλογές της αποσύροντας τη στήριξη από αυτούς που την κατέστρεψαν και κατευθύνοντάς την σε εκείνους που υπόσχονται διέξοδο κι ελπίδα για τους πολλούς.

Η προεκλογική περίοδος έχει δώσει μια ιδέα για το αυριανό πολιτικό σκηνικό, στο οποίο διαφαίνεται ότι κυρίαρχη θέση θα καταλαμβάνει στο εξής η Αριστερά, που με τους σημερινούς όρους αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ και σε δυνάμεις γύρω από αυτόν.

Τα κόμματα της Αριστεράς συγκαταλέγονται λοιπόν επίσης σε εκείνους τους φορείς που στο εξής θα βιώσουν ιστορικούς μετασχηματισμούς και αλλαγές τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στους συσχετισμούς μεταξύ τους.

Εκ των πραγμάτων μία δύναμη που καλείται να εκπροσωπήσει ακροατήρια πολλαπλάσια από το 3%, 4% ή 5% που εκπροσωπούσε επί μια εικοσαετία δεν μπορεί παρά να αλλάξει η ίδια ώστε να εκπροσωπεί τα νέα πολλαπλά και διαφορετικά μεταξύ τους τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και τις αντιλήψεις τους.

Τα ζήτημα εδώ είναι αν η κοινωνία επιβάλλει τις αντιλήψεις με τις οποίες έχει γαλουχηθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Αριστερά ή ισχύει το αντίθετο ή αν συναντώνται κάπου στη μέση.

Πώς θα διαμορφωθεί αυτή η σχέση στο εξής, αν και εφόσον οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος επιβεβαιωθούν και στην κάλπη, είναι ένα ερώτημα που θα αρχίσει να απαντιέται αμέσως μετά τις εκλογές.

Καθώς φαίνεται λοιπόν η ανάγκη είναι αυτή που κινεί την πολιτική και δίνει την όποια ώθηση, εν προκειμένω η ανάγκη για επιβίωση και ελπίδα. Μέχρι σήμερα η κοινωνία, στην πλειονότητά της, έχει δείξει ότι με αυτούς τους όρους λειτουργεί και δεν εμμένει στην ακρίβεια και εγκυρότητα των πολιτικών θέσεων και προτάσεων, τις οποίες άλλωστε παραγνώριζε και όλα τα προηγούμενα χρόνια ψηφίζοντας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Πολλώ δε μάλλον όταν είναι επί δύο χρόνια σε αναστάτωση, διάλυση και η μόνη προοπτική που της προσφέρουν τα δύο κόμματα... εξουσίας είναι η ισοπέδωση.

Εν ολίγοις, μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη που έχει γεννήσει η κτηνωδία των δύο τελευταίων ετών, δημιουργούνται συνθήκες πίεσης από την κοινωνία για αλλαγή, έστω και χωρίς να υπάρχει σαφές και υπολογισμένο σχέδιο το οποίο να είναι υπέρ των συμφερόντων της.

Το νέο τοπίο λοιπόν έχει ενδιαφέρον, αρκεί να μπορούμε να το παρακολουθήσουμε «όρθιοι» και να μην μας προλάβει η ολοσχερής καταστροφή...