Από την Oikoniki Pragmatikotita (το σκίτσο του Τολιάδη δημοσιεύεται στο Διαδίχτυ)
Στη σημερινή Ελλάδα ο πολιτικός παυλωφισμός κάνει θραύση, έχοντας ως κύριο θέμα όχι τη «συνειρμική» σχέση σιελόρροιας ενός σκύλου με την προσέγγιση της τροφής, αλλά τη σχέση του ευρωπαϊκού επιπέδου ζωής με την ύπαρξη του ευρώ...
Γι' αυτό και η επιστροφή στα συγκαλά μας είναι απαραίτητη. Γι' αυτό είναι αναγκαίο να τονισθεί ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ ή φυλακτό, αλλά εργαλείο διαχείρισης, μέσω του οποίου (υποτίθεται ότι) εξυπηρετούνται οικονομικοί στόχοι.
Στην ευρωζώνη των ημερών μας, σε πρώτο πλάνο έχουν τεθεί οι οικονομικοί στόχοι της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και της καταστολής των ελλειμμάτων, όμως μια δεύτερη ματιά δείχνει τον γερμανικό ηγεμονισμό και το εγχείρημα μετατροπής μεγάλου μέρους της Ευρώπης σε νεοαποικιακές ζώνες, εξαγοράσιμες και «φαγώσιμες» από τους ισχυρούς, με ειδικές εργασιακές συνθήκες...
Παρά την εμφανή απουσία μιας επίσημης και ενιαίας οικονομικοπολιτικής αρχής που θα διαχειριζόταν το ευρώ – σύμφωνα με μια προ διετίας εύστοχη επισήμανση του Τζορτζ Σόρος – η υπαρκτή διαχείριση του ευρώ είναι ταμιακή, λογιστική, νεοφιλελεύθερη.
Πρόκειται για ένα είδος «μονοκαλλιέργειας» ή «μονολειτουργίας», που εκτοπίζει τις άλλες δυνατότητες της νομισματικής λειτουργίας ως μέσου ενίσχυσης ή σταθεροποίησης της αγοράς, αντιμετώπισης των κυκλικών διακυμάνσεων, υποστήριξης των πιο προβληματικών ομάδων του πληθυσμού....
Γιατί η Αμερική δεν έχει κρίση και γιατί ο Μπαράκ Ομπάμα σχολιάζει δυσμενώς τις ευρωπαϊκές πολιτικές; Απλούστατα, γιατί η Αμερική είναι «προπονημένη» στην αντιμετώπιση των υφέσεων...
Το 1929, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ο πρόεδρος Χούβερ συνιστούσε οικογενειακή λιτότητα, περισυλλογή, μείωση των περιττών δαπανών. Το αποτέλεσμα ήταν μια χαοτική καταβύθιση της οικονομίας, που συνεχίστηκε μέχρις ότου ο επόμενος πρόεδρος, Φραγκλίνος Ρούζβελτ, κατά παρέκκλιση της ισχύουσας καπιταλιστικής ορθοδοξίας, προώθησε το New Deal...
Έκτοτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι και στην εποχή του Τζορτζ Μπους του νεότερου, ήταν έτοιμες να προβούν σε σταθεροποιητικές δράσεις κάνοντας «νομισματικές επεμβάσεις» και διοχετεύοντας «ενεργό ζήτηση» εκεί που έκριναν σκόπιμο – σε αντίθεση με τους σημερινούς ηγετικούς παράγοντες της Ε.Ε.
Αν το ευρώ αναχθεί σε εργαλείο σταθεροποιητικής διαχείρισης και «αναπτυξιακής ώθησης», πέρα από τις άλλες λειτουργίες του, τότε έχει καλώς. Αν επιμείνει να είναι αυτό που είναι, τότε για τη περίπτωση της Ελλάδας ισχύει ό,τι για τη περίπτωση της Σκωτίας, που σκέπτεται να οργανώσει το 2014 δημοψήφισμα με ερώτημα την έξοδό της από το Ηνωμένο Βασίλειο...
Της οποίας Σκοτίας ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η πρόσδεση της χώρας του στην αγγλική στερλίνα δεν της επιτρέπει να ασκεί αναπτυξιακή πολιτική και άλλες πολιτικές αλληλεγγύης...
Αλέξη Τσίπρα, Αλέκα Παπαρήγα και άλλοι ανησυχούντες, η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή – κοντολογίς στα εθνικής κλίμακας μέσα επέμβασης στην οικονομική συγκυρία – δεν είναι ό,τι το καλύτερο, αλλά δεν είναι και όλεθρος. Είναι «μια κάποια λύσις», για την οποία ισχύει τούτο: Όσο περισσότερο είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτήν, τόσο περισσότερο την αποτρέπεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου