Από «κόμμα των μελών» του, κόμμα εξουσίας;

Από topontiki.gr

Από το Μαρικάκι

Ο Αλέξης Τσίπρας, οφείλει εν πολλοίς τη σημερινή πολιτική του παρουσία στον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος στις αρχές του 2008, μερικούς μήνες από τις εκλογές του 2007 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κεφαλαιοποιήσει στην κάλπη τη λεγόμενη «αριστερή στροφή» με ποσοστό 5,07% και αυξητική δυναμική μετά τις εκλογές, προώθησε τον Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού.


Βέβαια, το σχέδιο του Αλαβάνου ήταν «πονηρό». Πολύ χονδρικά μιλώντας, ο Αλαβάνος αποσκοπούσε στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα με υποβαθμισμένο το ρόλο του ΣΥΝ – του «μηχανισμού της Κουμουνδούρου», όπως υποτιμητικά τον αποκαλεί – ώστε να λυθούν τα χέρια του ιδίου, ως ηγέτη του «όλου» ΣΥΡΙΖΑ, σε μια πορεία ενίσχυσης της όποιας δυναμικής του, κάτι που απαιτούσε την υπέρβαση των μικροπολιτικών διενέξεων στο εσωτερικό του ΣΥΝ κυρίως, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.


Ο Αλαβάνος εκτιμούσε ότι η εσωτερική κατάσταση του σχήματος δεν μπορούσε να το πάει και πολύ μακριά πολιτικά, αντιθέτως το καταδίκαζε στο μίζερο όριο επιβίωσης λίγο πάνω από το 3%.

Κάπου εκεί, λοιπόν για να μη μακρηγορούμε, στις αρχές του 2008 έθεσε το πολιτικό πρόταγμα για μια «νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία με πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς» που έφερε την υπόρρητο στόχο του διεμβολισμού του ΠΑΣΟΚ το οποίο τότε φυλλορροούσε, με αφορμή και τις δικές του εσωτερικές αντιπαραθέσεις, λίγο μετά το εσωτερικό δημοψήφισμα.

Αυτή τη νέα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλαβάνος επέλεξε να τη σηματοδοτήσει και με την ανανέωση του στελεχικού δυναμικού στον ΣΥΝ, ανεβάζοντας στα ηγετικά δώματα τον Τσίπρα και τους περί αυτόν τότε «30άρηδες» (και κάτι), για τους οποίους ήλπιζε ότι θα ταυτιστούν με το σχέδιό του.

Ωστόσο όταν το σχέδιο αυτό άρχισε να ξεδιπλώνεται με τον ίδιο να μιλάει για τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών», ξεσηκώθηκαν λυσσώδεις αντιδράσεις από το εσωτερικό του ΣΥΝ, κυρίως, με προεξάρχουσα την ανανεωτική πτέρυγα υπό τον Κουβέλη. Τότε μιλούσαν για τον κίνδυνο της «διάχυσης του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ», φοβούμενοι τη διολίσθηση του κόμματος προς πιο «εξτρεμιστικές», ήτοι κινηματικές και αντιευρωπαϊκές, θέσεις.

Παρά ταύτα, ο Αλαβάνος έφυγε, το σχέδιο διεμβολισμού του ΠΑΣΟΚ έμεινε.

Σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια από την τραγελαφική ρήξη του με τον ΣΥΝ και την αποχώρησή του από αυτόν και δύο χρόνια από την αποχώρηση της πλειοψηφίας της ανανεωτικής πτέρυγας, επίσης, από την Κουμουνδούρου, κάποια πράγματα τα λύνει η ζωή: ο ΣΥΡΙΖΑ, μπρος στον κίνδυνο να του αμφισβητηθεί η δυνατότητα να λάβει το εκλογικό μπόνους των 50 εδρών σε πιθανή εκλογική του επικράτηση αν τελικώς οδηγηθούμε σε επαναληπτικές εκλογές, οδεύει προς την ανακήρυξη του σε ενιαίο κόμμα με μια απλή τυπική πράξη στο Πρωτοδικείο.

Τόσο απλά και πλέον υπό τους ηγεμονικούς πολιτικούς όρους του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ. Πλέον, εφόσον η ηγεσία του ΣΥΝ κρίνει ότι είναι ζωτικής σημασίας η απεύθυνση στο κοινωνικό κέντρο και η πολιτική «όσμωση» με αυτό, τότε είναι μοιραία η πολιτική του μετατόπιση προς το κέντρο, η οποία προαναγγέλθηκε και με τις προεκλογικές του συμμαχίες.

Αυτή η διαδικασία, προφανώς περιθωριοποιεί εκείνους που εξακολουθούν να βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους προ της προεκλογικής περιόδου, ως ένα μικρό πόλο της Αριστεράς. Ήδη η διαδικασία μετασχηματισμού είναι σε εξέλιξη και προς το παρόν, με όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω του, οι όποιες εσωτερικές ενστάσεις εξουδετερώνονται.

Ωστόσο, καθοριστικής σημασίας για την μακροημέρευση του ΣΥΡΙΖΑ υπό το νέο διαμορφούμενο προφίλ του ίσως να είναι η στάση του απέναντι στο ευρώ και την Ε.Ε.

Τι εννοούμε; Η συνέχεια αύριο...