Πώς επωάστηκε το αυγό του φιδιού

Από τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο (Κάιν)
μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό / ελευθεριακό κίνημα


* Μια απάντηση από τη θέση του αναρχικού στον δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη 

* Για τους αναρχικούς είναι εχθρός κάθε μηδενιστικό φασιστικό κάθαρμα που απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή

* Αλληλεγγύη και συμπαράσταση στις οικογένειες των τριών θυμάτων συναδέλφων μας εργαζομένων της Marfin Bank

* Και η μηδενιστική φασίζουσα βία ή αντιβία επωάζει νέους φασισμούς, αλλά και η ανοχή και σιωπή των κοινωνιών στη θεσμοθετημένη βία των κρατών και οικονομικών ελίτ


Πάσχο, θυμάσαι πως, όταν έγινε η επίθεση εναντίον σου στη Νομική, στάθηκα συμπαραστάτης σου με προσωπικό μου δημοσιευμένο κείμενο έχοντας την άποψη (και αυτό θα έκανα για τον καθένα, ακόμα και για ένα φασίστα που δίνει διάλεξη) πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ρίχνει αυγά, γιαούρτια ή ξύλο στην όποια άποψη, όσο διαφορετική και αντίθετη κι αν τυχαίνει να είναι από τις δικές μας.

Ξέρεις πολύ καλά τις «μάχες» που έχω δώσει στα «στερνά» (γιατί στα «πρώτα» και εγώ δεν απέφυγα, ώς ένα μικρό βαθμό, λανθασμένες και άστοχες επιλογές ή θέσεις) και ειδικά απευθυνόμενος προς τον αναρχικό χώρο σχετικά με όλες αυτές τις φασίζουσες και καταστροφικές δράσεις (για τον ίδιο τον αναρχισμό, για την ίδια την κοινωνία) που γιγαντώνουν και κάνουν απροσπέραστο και χαλύβδινο το τέρας της βαρβαρότητας, της αδικίας και της εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Η εξουσία, όπως γνωρίζεις, δεν «υποφέρει» απ’ αυτά, χύνει και μερικά ψεύτικα δάκρυα στο κοινοβούλιο ή στη Σταδίου για τα θύματα της τυφλής βίας και... συνεχίζει στο επόμενο νομοσχέδιο χωρίς να ρωτήσει η «αυθεντία τού εκλεγμένου σωτήρα» φυσικά για κανένα της βήμα. Αποφασίζει για μας χωρίς εμάς, γράφοντας εκεί που ξέρεις τη «συμμετοχική δημοκρατία», τις διαφωνίες ή τις ενστάσεις μας!

Ψεκάζει, καταστέλλει, δέρνει, βασανίζει, κόβει συντάξεις και μισθούς, δεν θίγει τις δικές της συνταγματικές απολαβές, ασυλίες, «πόθεν έσχες» και προνόμια, εξασφαλίζει και σε δύο τετραετίες τη βουλευτική σύνταξη και... αντίο. Οι από τα κάτω θυματοποιούνται και καίγονται στ’ αμπάρια για το βόλεμα και την ξενάγηση των από τα πάνω στους κρεμαστούς κήπους του καπιταλιστικού «παράδεισου». Συνεχίζει να επωφελείται από τη διασπορά του τρόμου, από τη διάχυση τού τυφλού εμφυλίου μίσους στον κοινωνικό ιστό, καλλιεργώντας τη στρατηγική της έντασης για να οπλίσει τη δική της καθημερινή τρομοκρατία.

Μιλώ για τη χειρότερη και θεσμοθετημένη τρομοκρατία με κεφαλαία, για την επισφάλεια των πολιτών γύρω από το καθεστώς επιβίωσης, την ανεργία, τη φτώχεια, την ακρίβεια, τον πολιτιστικό και οικολογικό εφιάλτη.

Δράσεις από «δράσεις», όμως, Πάσχο, όπως και να το κάνουμε, έχουν διαφορά.

Γιατί και ανάγκη σήμερα είναι οι άνθρωποι να εκφρασθούν απέναντι σε αυτούς πού κακοδιαχειρίζονται τις τύχες και τις ζωές τους, αλλά και έτσι κατεβαίνει το ποτάμι για να μην στεγνώσει η ιστορία, έτσι αλλάζει το πρόσωπο της κατήφειας, της υποταγής και της απελπισίας σε πρόσωπο αλληλεγγύης, κοινοτισμού και ανθρωπιάς.

Αν προσέξεις στο διαδίκτυο (και στο athens indymedia), τις τελευταίες ώρες και με αφορμή τη φασιστοεπίθεση στην τράπεζα Μαρφίν και τον θάνατο τριών συνανθρώπων μας εργαζομένων, εκφράζεται, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, από το στόμα των συντρόφων (γιατί αναρχικός χώρος δεν είναι όλο αυτό το προβοκατόρικο νετσαγιεφικό και στιρνερίστικο φύραμα και το «μπλακ μπλοκ» που νομιμοποιούν με τον σεχταρισμό τους τις επιθέσεις τού Κράτους και το δόγμα της «συλλογικής ευθύνης» ενάντια σε όλους τούς αναρχικούς) ένας ουσιαστικός λόγος και σε αρκετές περιπτώσεις ως αυτοκριτική για το «πώς φθάσαμε μέχρι εδώ» και επαναπροσδιορισμού της πολιτικής δράσης, η οποία χωρίς την ηθική και κοινωνική της διάσταση ανοίγει τον δρόμο σε νέους φασισμούς και παραδίδει τις κοινωνίες στον πόλο του ακραίου συντηρητισμού και του ολοκληρωτισμού της απάθειας και της αφασίας για ό,τι καθορίζει το παρόν και το μέλλον της διαδρομής της ανθρώπινης ζωής, για τη σκλαβιά ή την ελευθερία!

Άρα το αρνητικό δεν είναι για τις κοινωνίες η θυμωμένη παρουσία τους στους δρόμους ή τα πανό μέσα ή έξω από τον ναό της «δημοκρατίας».

Αρνητικό είναι μηδενιστικές και εγκληματικές ενέργειες που επιστρέφουν ξανά αυτή την οργή και την αφύπνιση ξανά να βουλιάξει και να ναρκωθεί πίσω στον «καναπέ», στην αδιαφορία, στον ατομικισμό, στην παραίτηση, στην ιδιώτευση. Στο τηλεκοντρόλ, στους τέσσερις τοίχους, στη «θεραπεία» της κατανάλωσης, στην καθήλωση και στην αναπηρική καρέκλα της απογοήτευσης και του ωχαδερφισμού!...

Με λίγα λόγια, αυτόν τον καναπέ (νεκροφόρα) πού έχει κατασκευάσει το αστικό καθεστώς και η οικονομική χούντα του πλανήτη για να «ξαπλώνει» όσους τόλμησαν να εξεγερθούν και να φωνάξουν το δικό τους «όχι» ενάντια στις ασύλληπτες γιάφκες και συμμορίες που μετά το φονικό και τη ληστεία ζητούν και «κοινωνική συναίνεση» και συμμετοχή στο «εθνικό χρέος»!

Και γδαρμένος και φιμωμένος;

Και για μένα αυτή ακριβώς η ιδιώτευση (όπως και η άλλη ιδιώτευση που σωστά αναφέρεις, η καταφυγή στην κτηνώδη βία των διάφορων τσογλανιών που υποδύονται για λογαριασμό του θεάματος τον «αγωνιστή», σκυλεύοντας πορείες, αιτήματα, θυμούς και αγωνίες) είναι το πρόσφορο «μαξιλάρι» για να επωασθεί το αυγό τού φιδιού!

Με σεβασμό, αλλά και απαντώντας στην άλλη άποψη