Φοβού τους «φίλους» και δώρα φέροντας

Από τη Ρήξη, 01.05.2010

Της Μαρίας Πολυκάρπου

Πριν από μερικά χρόνια ένας Έλληνας μεγιστάνας, με αντικείμενο επιχειρηματικής δραστηριότητας τη ναυτιλία και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, είχε ερωτηθεί αν σκοπεύει να επενδύσει στην Ελλάδα. Η απάντησή του ήταν ότι θα μπορούσε να κατευθύνει ένα μέρος των κεφαλαίων του προς τη χώρα, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα αγόραζε... ολόκληρη τη χώρα.

Ο εν λόγω επιχειρηματίας τελικά δεν επένδυσε στην Ελλάδα παρά μόνο κάτι λίγα για τις δυνατότητές του και τα χρήματά του παρέμειναν εσαεί «ανεκμετάλλευτα», αφού, μεταξύ άλλων, μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να αποκτήσει ούτε καν την ποδοσφαιρική ομάδα της καρδιάς του. Η απάντησή του εκείνη όμως φαίνεται ότι τώρα... δικαιώνεται.


Ο θανατηφόρος εναγκαλισμός του χρέους, η διπλή σκληρή κηδεμονία από ΔΝΤ (ΗΠΑ) και Ευρωπαϊκή Ένωση (Γερμανία), που σύντομα θα εξελιχθεί σε οικονομική χούντα με απρόβλεπτες επιπτώσεις και στο πολιτικό σύστημα, αλλά και η τραγική ανικανότητα και εθελοδουλία της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία με σχεδιασμό προσέδεσε την Ελλάδα στο αμερικανικό άρμα, προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον για τη χώρα.

Η προοπτική του ολοσχερούς ξεπουλήματος, όπως ήδη έχει περιγραφεί στο προηγούμενο φύλλο της «Ρήξης», γίνεται όλο και πιθανότερη, με όλα τα δυνατά ενδεχόμενα να είναι ανοιχτά και να συζητούνται είτε ως σχεδιασμοί σε κλειστά γραφεία είτε ως διαλυτική σπερμολογία: δέσμευση καταθέσεων, στάση πληρωμών του κράτους, πτώχευση, αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έξοδος (προσωρινή ή μακροπρόθεσμα) από το ευρώ, μετάβαση στη δραχμή και υποτίμησή της και άλλα πολλά βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Παράλληλα η κυβέρνηση ανακοίνωσε αιματηρές εισοδηματικές περικοπές και προδιέθεσε για ακόμη περισσότερες προκειμένου να επιτύχει τον ακριβό δανεισμό της από τους Ευρωπαίους... «εταίρους» της και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μια κοινωνία εν πολλοίς καλοζωισμένη, ακραία καταναλωτική, εθισμένη στο βόλεμα και το παρασιτικό εισόδημα, σήμερα στέκεται βουβή, αμήχανη, παραζαλισμένη, ανασφαλής, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της δεν περίμενε ότι θα ζούσε σε οικονομικές συνθήκες κατοχής και εμφυλίου, μιας περιόδου που θεωρούσε ότι δεν θα ξανάρθει ποτέ.

Οι κεραυνοβόλες και πολυμέτωπες επιθέσεις βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και, μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι είναι πλήρως επιτυχημένες: ούτε η ελάχιστη αντίδραση εκ μέρους της αιφνιδιασμένης κοινωνίας.

Όμως αυτή η περίοδος δεν θα στιγματιστεί μόνον από τα οικονομικά ή άλλα δεδομένα. Πριν από λίγες μέρες ο Μίκης Θεοδωράκης, χωρίς την «επάρκεια» του... οικονομικού αναλυτή, αλλά με δεκαετίες ιστορίας στην πλάτη του, έχει την οξυδέρκεια, το ένστικτο και την έγνοια να αντιληφθεί το μέγεθος της διαγραφόμενης απειλής.

Διαισθανόμενος το βάθος της κρίσης και, κυρίως, το μέγεθος του εν εξελίξει εκβιασμού και την προθυμία της ελληνικής κυβέρνησης (open for business δεν την είχαν χαρακτηρίσει οι διεθνείς κερδοσκόποι στην περίφημη σύναξή τους στο Μανχάταν;), σήμανε το καμπανάκι για τον άμεσο κίνδυνο στην εξέλιξη των εθνικών θεμάτων.

Τίποτε πιο εύστοχο, καθώς, με την ανακοίνωση του «Καλλικράτη», δρομολογείται πλέον και ο βασικός άξονας για την επερχόμενη εκποίηση της χώρας: περιφέρειες φορτωμένες με τεράστιες επιπλέον υποχρεώσεις, με το κεντρικό κράτος να βάζει στόχο εξοικονόμησης 60% από τα σημερινά έξοδα της Αυτοδιοίκησης, μη βιώσιμες οικονομικά οι περισσότερες, σύντομα θα υποχρεωθούν να αρχίσουν την εκποίηση πόρων, περιουσίας και δικαιωμάτων.

Η συζήτηση για τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου έχει αρχίσει (και κάποιοι σιγοψιθυρίζουν ότι έχει κιόλας τελειώσει), ενώ πάντα υπάρχει στα υπόψιν η παραχώρηση δικαιωμάτων τουριστικής και άλλης εκμετάλλευσης για κάποιες από τις οικονομικά και εθνικά σημαντικότερες περιφέρειες της χώρας.

Σε αυτό ακριβώς το κλίμα οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας έρχεται στην Αθήνα στις 15 Μαΐου ο Ερντογάν, μαζί με μια τεράστια κουστωδία υπουργών και επιχειρηματιών της χώρας του. Η μέχρι στιγμής προετοιμασία αυτής της επίσκεψης μας λέει ότι το πολιτικό περιτύλιγμα της επίσκεψης θα είναι η... ελληνοτουρκική φιλία. Υπό το βάρος μάλιστα της τρομακτικής κλιμάκωσης των τουρκικών πιέσεων στο Αιγαίο εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο.

Ο Ερντογάν, λοιπόν, θα έλθει σαν... φίλος και το επιχείρημα που θα ακούσουμε από τα χείλη του ιδίου και του Γιωργάκη θα λέει ότι «ο φίλος τουρκικός λαός έρχεται ως συμπαραστάτης των Ελλήνων αυτή τη δύσκολη ώρα». Όπως μάλιστα σημειώνει κι ένας φίλος*:

«Συμφωνίες θα υπογραφούν, κηρύγματα ειρήνης θα ακουστούν, κινήσεις "καλής θελήσεως" θα ανακοινωθούν (θα εκπληρωθεί και το... "όραμα" κάποιων ανόητων περί μιας υποτιθέμενης μείωσης των εξοπλισμών), αλλά στο "τέλος της ημέρας" η Τουρκία θα έχει επιτύχει όσα δεν πέτυχε σε δεκαετίες διεκδικήσεων. Μόνο που δεν θα ανακοινωθούν όλες οι συμφωνίες. Κάποιες θα παραμείνουν στο συρτάρι για ανακοίνωση εν ευθέτω χρόνω.

Την επομένη, όσοι ακόμη έχουν τα λογικά τους, θα ψάχνουν στον Λίβανο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή για να ανακαλύψουν τη σύνθεση των hedge funds που θα αναλάβουν μια σειρά από μεγάλες δουλειές στη χρεοκοπημένη χώρα μας για λογαριασμό της Τουρκίας – και των ΗΠΑ, βεβαίως βεβαίως. Τότε ίσως ανακαλύψουν κάποιους "παλιούς γνωστούς". Κάποιους που, σε άλλες εποχές, συνέβαλαν στην οικονομική και... οικογενειακή επιβίωση κάποιων άλλων πρωθυπουργών της Ελλάδας. Εθνικά υπερήφανων και ανεξάρτητων».

Είναι άγνωστο αν ο καλός φίλος έχει δίκιο σε όλες τις λεπτομέρειες. Το βέβαιο είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν κινδυνεύει μόνο να φτωχύνει, αλλά και να υποστεί απώλειες μη αναστρέψιμες. Ο Ερντογάν έρχεται να σηματοδοτήσει την εξαγορά της χώρας.

Πριν από λίγα χρόνια είχε θεωρηθεί έσχατος εξευτελισμός το ότι π.χ. η Αργεντινή είχε χάσει, πρώτη αυτή στον κόσμο, υπό το βάρος του χρέους και του ΔΝΤ, τους ενεργειακούς πόρους της σε καιρό ειρήνης. Τώρα η Ελλάδα, πρώτη κι αυτή στον κόσμο, καλείται, σε καιρό ειρήνης, να απολέσει όχι μόνο τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους, αλλά και την εθνική της ανεξαρτησία. Σε ποια άλλη χώρα, άλλωστε, θα έβγαινε ο πρωθυπουργός, ανερυθρίαστος, να ομολογεί απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας;

Το επόμενο διάστημα η γιγαντιαίων διαστάσεων κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα θα επιμείνει ότι από την Ελλάδα θα κρέμεται η ενότητα της Ευρωζώνης. Από το πόσο... καλά και πειθήνια παιδιά θα είμαστε θα κριθεί η ισορροπία του παγκόσμιου συστήματος.

Την ίδια ώρα, με τη συνδρομή μέρους της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και τμήματος του ΚΚΕ), η κυβέρνηση θα «πουλάει» την προοπτική της επίλυσης των ελληνοτουρκικών με ορίζοντα τη συνεκμετάλλευση, συγκυριαρχία και, ίσως, συνιδιοκτησία του Αιγαίου. Άλλωστε ο Ερντογάν έρχεται για να αγοράσει μέρος από τα έτσι κι αλλιώς υπό διαμοίραση ιμάτια της Ελλάδας. Μήπως αυτό δεν του είχε μηνύσει ο Γιωργάκης στην επιστολή με την οποία είχε απαντήσει στην «προσφορά» του πρωθυπουργού της Τουρκίας για διάλογο εφ’ όλης της ύλης;

Τότε, τον Ιανουάριο, οι περισσότεροι μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν ότι η Τουρκία έχει προ πολλού κλείσει τη φάση της δημιουργίας του θέματος των «γκρίζων ζωνών». Πλέον μπορεί άνετα να περάσει στη δεύτερη, εκείνη της εμπέδωσης όσων κέρδισε στα Ίμια και τη Μαδρίτη.

Εκείνο που λίγοι είχαν αντιληφθεί είναι ότι ο Παπανδρέου ο «μικρός» άνοιγε ένα ακόμη ζήτημα: τη συζήτηση για τις δυνατότητες οικονομικής συνεργασίας. Ήταν η περίοδος που και οι συζητήσεις με το ΔΝΤ βρίσκονταν σε εξέλιξη και οι σχεδιασμοί για τη διάλυση της χώρας επίσης εξελίσσονταν. Ήταν ακόμη η εποχή που ο Παπανδρέου συναντούσε τον μεγαλοκερδοσκόπο Πόλσον, το συνεταιράκι της Goldman Sachs, με την οποία συγκατηγορείται για εξαπάτηση πελατών της επενδυτικής αυτής τράπεζας με το πολλαπλώς αμαρτωλό πέρασμα από την Ελλάδα.

Ε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και η Τουρκία βρίσκεται μια ανάσα από την επίτευξη στόχων που επί δεκαετίες απαίτησαν σκληρή επιμονή. Είναι πλέον προφανές ότι, κατεβαίνοντας στους δρόμους, δεν έχουμε να υπερασπιστούμε μόνον τους μισθούς και το... επίπεδο ζωής μας, αλλά κυριολεκτικά την ύπαρξη της χώρας. Αν δεν το καταλάβουμε, απλώς θα τα χάσουμε όλα. Όλοι μαζί...

* (Η Μ.Π. εννοεί το Ανεμογκάστρι...)