Αχ! Ευρώπη...

Κείμενο: Σπύρος Θύμης - Εκπαιδευτικός

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι φήμες και οι υποψίες περί μη αξιοπιστίας των χωρών διαδίδονται όπως οι οσμές σε δημόσια ουρητήρια· σε έναν κόσμο όπου οι καταστροφικές οικονομικές «αρρώστιες» μεταφέρονται από τη μια χώρα στην άλλη όπως η χολέρα και οι πάσης φύσεως πανδημίες.

Τώρα, λοιπόν, αρχίζουν να πέφτουν σιγά - σιγά οι μάσκες· τώρα που η διαφθορά και η μη παραγωγικότητα ως αιτίες της ελληνικής κρίσης αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση που τους ταιριάζει... Και ακόμα κι αν διαφωνούμε για το ποια είναι αυτή η θέση, οπωσδήποτε πλέον θα συμφωνήσουμε ότι, παρόλο που αυτές οι αιτίες είναι υπαρκτές, σίγουρα δεν βρίσκονται στην πρώτη θέση της λίστας.


Τώρα, λοιπόν, αρχίζει να φαίνεται η πραγματική διάσταση του προβλήματος· τώρα που και άλλες χώρες με πολύ μικρότερο χρέος από εμάς και πολύ λιγότερη διαφθορά ακολούθησαν μέχρι το παρά πέντε τον δικό μας κατήφορο· τώρα που όλα τα πρωτοσέλιδα με τη ζητιάνα «Αφροδίτη της Μήλου» θα έπρεπε να αντικατασταθούν με τον θαλασσοπόρο Βάσκο ντε Γκάμα να ικετεύει γονυπετής για τη σωτηρία της Πορτογαλίας και τον Πικάσο ρακένδυτο να πουλάει για μια χούφτα ευρώ την «Γκουέρνικα» στους Γερμανούς.

Όχι όμως... Αυτή τη φορά δεν έγινε κάτι τέτοιο... Τώρα ξαφνικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες «ξύπνησαν» από τον λήθαργό τους και κατάλαβαν ότι το πρόβλημα τελικά μπορεί να μην είναι οι «κακοί» και «ρέμπελοι» Έλληνες. Έτσι άρχισαν να στρέφονται πλέον κατά των μοχθηρών κερδοσκόπων δημιουργώντας πανικόβλητοι μέσα σε λίγες ώρες έναν μηχανισμό μαμούθ για την αποτροπή της εξάπλωσης της κρίσης, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας σφύριζαν αμέριμνοι επί μήνες...

Όπως βέβαια αναφέρεται και στη συμφωνία για το πακέτο στήριξης των «άτακτων» χωρών, αυτά τα πακέτα βοήθειας δεν θα δίνονται στο πλαίσιο της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», αλλά με πολύ αυστηρούς όρους και βέβαια με «συνταγές σκληρής λιτότητας» α λα ΔΝΤ.

Ήδη οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες υποσχέθηκαν να μειώσουν πιο γρήγορα τα ελλείμματά τους για να αντιμετωπίσουν με καλύτερο τρόπο την κρίση που έρχεται... Τον «μονόδρομο» της κοινωνικής εξαθλίωσης, εκτός από τη δική μας κυβέρνηση, ακολουθούν τυφλά και οι έτεροι «σοσιαλιστές» του νότου – Θαπατέρο και Σόκρατες – οι οποίοι δηλώνουν εδώ και καιρό ότι θα εφαρμόσουν το δόγμα της εξαντλητικής λιτότητας με «οποιοδήποτε κόστος», αφήνοντας πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο για ακόμα σκληρότερα μέτρα, άμα και όποτε χρειαστεί.

Ο Νικολά Σαρκοζί, επίσης, δήλωσε πρόσφατα ότι εγκαταλείπει τα κοινωνικά μέτρα που είχαν εξαγγελθεί το 2009, γιατί η εφαρμογή τους θα ήταν καταστροφική για την ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας.

Η Ευρώπη, λοιπόν, της αλληλεγγύης και της ευημερίας ως ιδέα αρχίζει να φθείρεται με γρήγορους ρυθμούς. Το χάρτινο ευρωπαϊκό οικοδόμημα αρχίζει να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο λειτουργώντας μόνο με ισολογισμούς και νούμερα, με εισαγωγές και εξαγωγές, με εμπορικά ισοζύγια και με όλες αυτές τις «αριθμητικές» που ταιριάζουν γάντι σε μια πολυεθνική εταιρεία, αλλά όχι βέβαια και σε μια κοινωνία πολιτών. Οι θυσίες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση έδωσαν τη σκυτάλη στις θυσίες για τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 κι αυτές με τη σειρά τους στις θυσίες για την αντιμετώπιση του χρέους και των κερδοσκόπων, πολλοί εκ των οποίων κατοικοεδρεύουν μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ευρώπη δυστυχώς δεν καταφέρνει να προστατέψει τους λαούς της, γιατί ίσως να μην είναι αυτός ο λόγος της ύπαρξής της. Οι λύσεις που έχει να προτείνει για την έξοδο από την κρίση είναι το πάγωμα ή η μείωση στα εισοδήματα των πολιτών της, ώστε να δημιουργηθεί ευνοϊκό περιβάλλον για τις επενδύσεις, η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεών της – με τη δικαιολογία της τόνωσης της επιχειρηματικότητας – και η αύξηση των εσόδων από περικοπές στο κοινωνικό κράτος και από την αυξημένη φορολογία.

Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με την «Ευρώπη των λαών» που κάποιοι οραματίστηκαν, αλλά ταιριάζουν πιο πολύ με ένα συνοικιακό μπακάλικο, το οποίο προσλαμβάνει κακοπληρωμένους ημι-ασφαλισμένους εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας και με τέτοιους όρους, ώστε πάντα να πετυχαίνει τη μέγιστη κερδοφορία του.

Βέβαια, η απείθεια στο να δεχτούμε το οικονομικό και κοινωνικό χαλινάρι δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, και εκνευρισμούς, όταν χαλάει τα σχέδια όλων αυτών που ονειρεύονται μια Ε.Ε. με «φρόνιμους» πολίτες, ικανή να ανταγωνιστεί με αξιώσεις στην παγκόσμια αγορά. Πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας Γιόζεφ Πρελ δήλωσε ότι:

«Όταν βλέπουμε τα κινήματα διαμαρτυρίας στην Ελλάδα, η υπομονή μας, η δική μου και της υπόλοιπης Ευρώπης, σχεδόν εξαντλείται».

Έχει, όμως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι λέει και ένας επιφανής οικονομολόγος, ο Mark Weisbrot, ο οποίος είναι τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Guardian, συγκρίνοντας την κατάσταση της Ελλάδας με αυτή της Αργεντινής:

«Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικους, στους δρόμους, μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη».

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό:

● Αφού οι πολιτικοί μας και όλοι εμείς ξέρουμε πια ότι είμαστε πειραματόζωα στον γυάλινο σωλήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, με ποιον τρόπο διαλέγουμε να αντιδράσουμε;

● Ποιοι είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για τη χώρα;

● Είναι αυτοί που προσπαθούν να αντιδράσουν απέναντι στον ασφυκτικό κλοιό που καταπιέζει όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα ή μήπως είναι τελικά αυτοί που με τις επιλογές τους σφραγίζουν την αιώνια παραμονή μας στο νεοφιλελεύθερο πειραματικό εργαστήριο;

Η συνέχεια στο corfupress...