Η Ρεπούση τώρα δικαιώνεται

Μεταξύ των είκοσι συμφωνιών «συνεργασίας» που θα υπογραφούν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο πεδίο της – υποτίθεται... «χαμηλής» – πολιτικής κατά την επίσκεψη του Σουλτάνου Ερντογάν στους υποτελείς του στην Αθήνα, δύο από τους στόχους των συζητήσεων βγάζουν μάτι: η «αμοιβαία μείωση εξοπλισμών» και η «ύλη των σχολικών βιβλίων».


Σε ό,τι αφορά τους εξοπλισμούς, ο στόχος θεωρείται... «εύκολος»:

● Η υπεροπλία της Τουρκίας – η οποία ακόμη και στη διάρκεια της δικής της επιτήρησης από το ΔΝΤ ενισχύθηκε, ενώ και τα επόμενα εξοπλιστικά της προγράμματα είναι ήδη δρομολογημένα – δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

● Από την άλλη η Ελλάδα, σε κατάσταση χρεοκοπίας, είναι αμφίβολο όχι μόνο αν μπορεί να ακολουθήσει, αλλά και αν... θέλει να διατηρήσει ένα επίπεδο στοιχειώδους ισορροπίας. Το σύνδρομο της «λευκής πετσέτας» ήδη κυριαρχεί στην κυβέρνηση.

Μιλώντας όμως για τα σχολικά βιβλία, καθώς ο στόχος είναι να εξεταστούν τρόποι ώστε να εξασφαλιστούν ο «σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα» και η «εξάλειψη εχθρικών αναφορών», μπορούμε υπερηφάνως να αναφωνήσουμε: «Η Ρεπούση τώρα δικαιώνεται»!

Άνετα θα μπορούμε να περιγράψουμε ως «συνωστισμό» όχι μόνο την καταστροφή της Σμύρνης, αλλά και το Μεσολόγγι (άλλωστε και οι Μεσολογγίτες συνωστίστηκαν κατά την έξοδο – μην ακούτε να λένε ότι είχαν ρέψει από την πείνα του αποκλεισμού), τα Ψαρά, τη Χίο κ.λπ. Γιατί άλλωστε να μην περιγράψουμε και το Ζάλογγο ως μια πρώιμη μορφή αιωροπτερισμού; Αλλά και το Κούγκι δεν ήταν μια εξαίσια πρόβα για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Σημίτη και της Γιάννας;

Άλλωστε, αν δεν μας πιστεύετε, ρωτήστε και τους Καρατζαφερίσκους, που το έχουν βουλώσει κανονικότατα, αφού πρώτα ξεσήκωσαν τον κόσμο κατά της Γιαννάκου και της Ρεπούση. Αλλά ξέχασα. Τώρα μιλάνε τα μεγάλα αφεντικά και το «εθνικό συμφέρον» της υπαγωγής στο ΔΝΤ. Κι όταν οι ισχυροί μιλάνε, οι υποτελείς προσκυνούν. Κάνουν μόκο, γλείφουν το κόκαλο της εξουσίας – έστω και άνευ χαρτοφυλακίου – και κουνάνε την ουρά τους στον αφέντη.

Το λέω απλώς για ν’ αποδειχτεί άλλη μια φορά ότι, όταν γινόταν η μεγάλη φασαρία για το άθλιο εκείνο βιβλίο, η μόνη κατσάδα που είχε συνέπεια και βάθος δεν προερχόταν από (ακρο)δεξιά, αλλά από αριστερά – όσοι τέλος πάντων φώναξαν κι από κείνη την πλευρά. Τώρα που ο Γιωργάκης θα τα βρει και θα τα συμφωνήσει, τώρα που η Ρεπούση θα δικαιωθεί και η οπαδός των... αγγλικών Διαμαντοπούλου θα κληθεί να εκτελέσει την όποια συμφωνία, να δούμε πόσοι θα βρουν τα κουράγια να θημηθούν τι έλεγαν τότε. Για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος...