Το έγκλημα, οι εγκληματίες και ο κυνισμός

Το πρώτο που οφείλει ένας νουνεχής άνθρωπος σε δολοφονημένους συνανθρώπους του είναι η σιωπή. Το δεύτερο ο σεβασμός στη μνήμη τους. Το τρίτο η απαίτηση για κολασμό των δολοφόνων τους.

Στην περίπτωση των τριών δολοφονημένων της Marfin ένα είναι βέβαιο: ότι η δολοφονία τους δυστυχώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαία. Κανείς δεν μπορεί να μασάει τα λόγια του όταν ένα διαρκώς εκφασιζόμενο σκύβαλο με τον μανδύα της «επανάστασης», με δηλωμένη την αντικοινωνικότητά του – για την ακρίβεια το μίσος για την κοινωνία και ό,τι δεν του μοιάζει – καταλήγει τη μια στιγμή να απειλεί έξω από βιβλιοπωλείο «θα σε κάψω» και ύστερα από λίγο, μερικά μέτρα δίπλα, να υλοποιεί την απειλή του δολοφονώντας τρεις ανθρώπους μέσα στην τράπεζα.

Τα προμηνύματα ήταν αρκετά την τελευταία περίοδο. Ας μείνουμε όμως σε τρία:

* Προκλητικές βίαιες επιθέσεις εναντίον όποιου διαχωριζόταν από τον εγκεφαλικό βόθρο κάποιων αυτοπροσδιοριζόμενων ως «επαναστατών». Ακόμη κι αν – ή ιδιαιτέρως αν – τα θύματα αυτών των επιθέσεων στο παρελθόν είχαν υπερασπιστεί τους αυτουργούς των εναντίον τους επιθέσεων ακόμη και στα δικαστήρια.

* Τμήματα από προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίες συστηματικά επαναλάμβαναν το μίσος τους για την κοινωνία και την πλήρη αδιαφορία τους για το αν η δράση τους θα είχε θύματα. Επειδή ακριβώς τους θεωρούν «πρόβατα». Άρα είναι και «επί σφαγήν». Απλώς «παράπλευρες απώλειες» στον παρανοϊκό πόλεμο των «επαναστατών».

* Η δολοφονική βόμβα που έκοψε βίαια το νήμα της ζωής του δεκαπεντάχρονου Χαμιντουλά από το Αφγανιστάν. Στην περίπτωση αυτή οι δολοφόνοι δεν είχαν ούτε καν το κουράγιο να αναλάβουν την ευθύνη. Το έκαναν με παραπλανητική υπογραφή, η οποία όμως πρόδιδε δύο πράγματα: την πραγματική τους ταυτότητα, αλλά και την όσμωσή τους με την ακροδεξιά.

Τώρα που οι συλλήψεις για τρομοκρατία, όσες τουλάχιστον τεκμηριωμένα και με στοιχεία μπορούν να αξιολογηθούν, καταδεικνύουν ιδεολογική και «πολιτική» συγγένεια συλληφθέντων για τρομοκρατία με ένα μέρος του αντιεξουσιαστικού χώρου, μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τη «λογική» με την οποία οι χθεσινοί εγκληματίες αφαίρεσαν χωρίς ηθικό φραγμό ανθρώπινες ζωές.

Ο όποιος συσχετισμός με τις μεγαλειώδεις χθεσινές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα εναντίον της επιλογής να παραδοθεί η Ελλάδα βορά στην ανεξέλεγκτη διαλυτική «διαχείριση» της διπλής επιτροπείας ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσε, αν δεν ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση, να είναι απλώς γελοίος και ως εκ τούτου ανάξιος σχολιασμού. Ιδιαιτέρως αν αυτός ο συσχετισμός προερχόταν από τους νεοφασίστες του ΛΑΟΣ.

Όμως ο Καρατζαφέρης και το κόμμα του σ' αυτή την εκστρατεία λάσπης δεν είναι μόνοι τους. Επιπλέον με αυτή τη λάσπη υπηρετούν με συνέπεια μια άκρως επικίνδυνη στρατηγική.

* Από τη μια αυτοτελώς επενδύουν τα μέγιστα στην εκστρατεία σπίλωσης πολιτικών κομμάτων – αυτή τη φορά του ΚΚΕ – υπηρετώντας την επιδίωξη της συλλήβδην απαξίωσης οτιδήποτε πολιτικού ώστε να επωφεληθούν στη συνέχεια από μια ενδεχόμενη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

* Από την άλλη, επί της ουσίας, αποτελούν τον καλύτερο συμπαραστάτη όχι μόνο της κυβέρνησης και ειδικά του πρωθυπουργού, αλλά και των περισσότερων μεγάλων ΜΜΕ. Όλοι αυτοί μαζί, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να καλλωπίσουν, να απενοχοποιήσουν και να επιβάλουν τον μονόδρομο της (προς το παρόν, μόνο...) οικονομικής χούντας, επιχειρούν να κατασυκοφαντήσουν όχι μόνον πολιτικά κόμματα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία εφαρμόζοντας χωρίς αιδώ το ναζιστικό δόγμα της «συλλογικής ευθύνης».

Ε, λοιπόν, τώρα βρήκαν τους καλύτερους συμπαραστάτες στα (αφανή) πρόσωπα των δολοφόνων των τριών εργαζομένων. Οι οποίοι – πόσο τυχαία εν τέλει; – είναι άξιοι συνεταίροι όσων επιχειρούν να βάλουν τη χώρα στον γύψο για πολλά χρόνια. Πόσο επίκαιρες είναι κάποιες τρομοκρατικές προκηρύξεις που έθεταν ως στόχο της «επανάστασης» τη δημιουργία «εσωτερικού εχθρού»...

Και τα θύματα;

Αλήθεια, κατόπιν όλων αυτών, ποια ήταν άραγε η μεταθανάτια «τύχη» των τριών θυμάτων του εγκληματικού εμπρησμού της τράπεζας; Αυτοί οι τρεις συνάνθρωποί μας δεν μπορούν πια ν’ ακούσουν και να δουν τι διαδραματίστηκε επ’ ονόματί τους.

* Δεν μπόρεσαν ν’ ακούσουν τον πρωθυπουργό να τους «στρατεύει» στη στήριξη του μονοδρόμου του.

* Δεν τον άκουσαν να επικαλείται τη δολοφονία τους για να πει όσα τα ΜΜΕ και ο Καρατζαφέρης εδώ και μέρες επαναλαμβάνουν: ότι κινδυνεύει η δημοκρατία.

* Δεν άκουσαν τους ρεπόρτερ - φερέφωνα που «καλλιεργούσαν» επί ώρα χθες το μεσημέρι το ενδεχόμενο ενεργοποίησης του στρατού (!) για να ελεγχθεί η κατάσταση.

* Δεν άκουσαν τον Παπανδρέου και τον Καρατζαφέρη να χρεώνουν τη δολοφονία τους στις λαϊκές κινητοποιήσεις και σε όσους ξεσηκώνονται επειδή δεν δέχονται να γίνουν αναλώσιμα ανδράποδα.

Όλος αυτός ο σωρευμένος κυνισμός, όμως, δεν ξέρω αν πρέπει να μας παραξενεύει, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από τα χείλη ανθρώπων που οργανωμένα και με – προφανές πλέον – σχέδιο μας σέρνουν στην καταστροφή.

Σίγουρα όμως ο κυνισμός αυτός θα πρέπει να μας φοβίζει, αφού μας υποδεικνύει ότι η ημέρα της πλήρους κυριαρχίας του ίσως δεν είναι τόσο μακριά. Άλλωστε σε μια κοινωνία που έχει αναγάγει σε συστατικά στοιχεία της το βόλεμα, τον κυνισμό, τον «εαυτούλη», το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» το περιθώριο ελπίδας δεν είναι μεγάλο.

Κι αν ο κυνισμός κυριαρχήσει, τότε η καθημαγμένη κοινωνία μας, με κατεστραμμένη τη συλλογική μνήμη, θα μετατραπεί σε αιμοδιψείς μονάδες που, αντί για τον δρόμο της αντίστασης, θα επιλέξουν αυτόν της αγέλης, της συμμορίας και της πάση θυσία επιβίωσης εις βάρος όλων των άλλων μονάδων, αγελών και... συμμοριών.

Εκτός αν είμαστε σε θέση να θυμηθούμε ότι το παρελθόν μας είναι γεμάτο από το μεγαλείο του κοινού αγώνα, του 1821, του 1940, του 1973. Αυτών των μεγαλειωδών επαναστάσεων που προκάλεσαν τον παγκόσμιο θαυμασμό, αυτών των επαναστάσεων τις οποίες με λύσσα κάποιοι προσπαθούν να μηδενίσουν.

Μόνο που, για να αποδείξουμε ότι εκείνα τα εθνικά μας ορόσημα είναι ακόμη ζωντανά, θα πρέπει πρώτα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να σεβόμαστε πλήρως και απολύτως τους νεκρούς μας. Απ’ αυτή την απόδειξη θα κριθεί το πώς θα είμαστε αύριο. Ένα «αύριο» που είναι πια «σήμερα»...