Δύο κείμενα περί αξιοπρέπειας

Από το throughtheloophole

1. Ευπρέπεια και αξιοπρέπεια

Διαχρονικά, η απαίτηση της άρχουσας τάξης όταν τα πράγματα σκουραίνουν, το πόπολο βράζει, και τα προνόμιά της απειλούνται, είναι «περισσότερη ευπρέπεια!» Ακόμα και όταν αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο εκτέλεσης, ο Κάρολος ο πρώτος απορούσε με την αναίδεια των κοινοβουλευτικών εχθρών του περισσότερο από ό,τι με την υπεροχή της έμπρακτης δύναμής τους.

Μικρή εντύπωση πρέπει συνεπώς να προκαλεί το γεγονός ότι οι στόχοι της λαϊκής οργής σοκάρονται γνήσια και χωρίς διαφοροποίηση από λεκτικές επιθέσεις εναντίον τους. Δεν είχαν ποτέ διανοηθεί την ισότητά τους με το πόπολο, ισότητα που τους καθιστά, στα ίδια τους τα μάτια, αναπάντεχα ευάλωτους.

Το πόπολο, από την άλλη, δεν είχε ποτέ ειλικρινή διάθεση για ευπρέπεια. Νιώθει την ταξική του απόσταση από ό,τι επισύρει ο όρος, κατανοεί το γεγονός ότι ως αξία, η ευπρέπεια αντιπροσωπεύει ένα κόσμο με τους δικούς του νόμους, απομακρυσμένο από τις δικές του συνθήκες ζωής.

Αυτό το οποίο συναισθάνεται με οργή κάποιες φορές είναι το χαμένο του δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Γιατί η εξουσία, ερμηνεύοντας τα πάντα με το δικό της πρίσμα, ξεχνά ότι αν και οι «από κάτω» δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει ευπρεπής συμπεριφορά, έχουν ωστόσο μια ιδιαίτερα οξεία αντίληψη για το τι σημαίνει αξιοπρέπεια, και θρέφουν έντονη μνησικακία για όποιους τους την στερούν.

2. Η σπηλιά της 
πολιτισμικής αριστεράς

Από τις αρχές του 2010, οι Έλληνες πρόσεξαν μια παράξενη, ξαφνική εξαφάνιση. Την εξαφάνιση της μεγάλης πλειονότητας των επιφανών αρθρογράφων της πολιτισμικής αριστεράς από το πεδίο της συζήτησης στα μεγάλα έντυπα.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν, είχαν δώσει πλείστες όσες σφοδρές μάχες στο δοξασμένο πεδίο της μάχης κατά του εθνικισμού, υπέρ της πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας, ε, σε γενικές γραμμές αυτά. Κάπου εκεί εξαντλούνταν ανέκαθεν αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβανόντουσαν ως πολιτική.

Κάτι ξέμπαρκοι έμειναν μόνο να μιλούν, οι περισσότεροι από αυτούς, περιέργως, άτομα χωρίς συνεργατικές σχέσεις με τον ελληνικό τύπο, χωρίς οικονομική εξάρτηση από τα ελληνικά ΑΕΙ και χωρίς επαγγελματικές εξαρτήσεις από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.

Θρύλοι λένε ότι όλοι οι εξαφανισθέντες έχουν μαζευτεί σε μια μεγάλη σπηλιά και σκέπτονται. Σκέπτονται. Σκέπτονται. Προσπαθούν, θεωρούν ορισμένοι, να κάνουν την κρίση να φύγει ενώνοντας την συχνότητα των σκέψεών τους, όπως κάνανε κάτι χίπηδες το 60.

Έξω από τη σπηλιά, προσθέτουν, ακούγεται ένα ΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ... που κάποιοι ερμηνεύουν ως τον ήχο του υπερβατικού διαλογισμού, κάποιοι άλλοι ως απαλό ροχαλητό και κάποιοι τελευταίοι, κακεντρεχέστεροι, ως τον ήχο που κάνει κάποιος για να βουλώσει τα δικά του αυτιά.

Λέγεται τέλος ότι, αν, κάποτε, τελειώσει η κρίση, αυτοί που είναι στη σπηλιά θα ξαναεμφανιστούν στο προσκήνιο, έχοντας γράψει πολλά χρήσιμα και διδακτικά βιβλία και άρθρα για τα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας που τότε θα είναι – ευτυχώς να λέμε – παρελθόν. Η σοβαρή συγγραφή, λέγεται, προαπαιτεί ησυχία· και αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν ότι όλοι αισθάνθηκαν μια ξαφνική ανάγκη να γράψουν φιλόδοξα συγγράμματα εκεί, γύρω στον Γενάρη του 2010.