Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Ανάληψη Ευθύνης

Από το Athens Indymedia

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ

Στα δυόμιση χρόνια δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς έχουμε επιλέξει να χτυπάμε με πράξεις και λόγο τη θεαματική αλλοτρίωση μιας φαινομενικής κοινωνικής ευημερίας. Ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις ενός στείρου ταξικού προσανατολισμού που «αθωώνει» τους καταπιεσμένους στον πόλεμο ενάντια στο κράτος και αγνοεί επιδεικτικά το μερίδιο ευθύνης τους στη στήριξη του συστήματος, εμείς διαφοροποιούμαστε.

Σκοπός μας η ανάδειξη ενός αόρατου και διάχυτου εργαστηρίου κοινωνικών συμπεριφορών που αναπαράγει τη λογική της εξουσίας δημιουργώντας σχέσεις θεσμικών αλλά και άτυπων αξιωμάτων.

Σχέσεις που δεν επιβάλλονται μόνο από τα πάνω θεωρεία των διευθυντών, αλλά εξαπλώνονται και στις στέπες των καταπιεσμένων. Μικροαστικές νοοτροπίες, απομίμηση προτύπων, κοινωνικός χαφιεδισμός, εργασιακή εθελοδουλία, φυλετικός ρατσισμός, σεξισμός, κτηνώδης φιλοτομαρισμός, φιλοδοξία του πλουτισμού, συνειδησιακή αποχαύνωση. Αιχμάλωτοι ενός κόσμου που φαίνεται να αγαπάει τις αλυσίδες του.

Με τη δράση μας επιχειρούμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να θέσουμε κάποια ερωτήματα σε κίνηση. Να συμβάλουμε και εμείς με τον τρόπο μας στην διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου, ενός νέου σημείου συνάντησης όλων όσων αρνούνται την αιχμαλωσία που προσφέρεται ως ζωή.

Έχοντας ως προσανατολισμό, μέσω της επαναστατικής βίας, την αναζήτηση ενός ουσιαστικού τρόπου ζωής είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε τις κινήσεις του αντιπάλου.

Ο εχθρός δεν είναι ένα μονοκόμματο σύστημα, ένα παγωμένο κράτος. Η εξουσία βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση εξέλιξης και συχνά παράγει η ίδια τις αντιφάσεις της. Έτσι ο Ιανός της εξουσίας έχει δύο πρόσωπα.

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα μετά το θρίαμβο του μικροαστισμού, του δανειοληπτικού καταναλωτισμού και του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, τώρα οι αντιφάσεις σε συνδυασμό με την διαφθορά του δημοκρατικού συστήματος εμφανίζουν τις πρώτες συνέπειες. Η θεαματική αλλοτρίωση δεν είναι πλέον ικανή να καλύψει την σφοδρή οικονομική εκμετάλλευση που επέρχεται.

Απέναντι στην αναγκαστική αναδίπλωση του εχθρού οι επαναστατικές δυνάμεις μπορούν να εκπονήσουν καινούργιους σχεδιασμούς και νέες στρατηγικές για την όξυνση της κατάστασης, για την κατάρρευση του συστήματος.

Είναι αναμενόμενο πως το κράτος μπροστά στην κοινωνική κρίση που ξεσπάει απέναντι στα νέα οικονομικά μέτρα, θα προβάρει το «σιδηρούν προσωπείο» του και θα ισχυροποιήσει τούς παραδοσιακούς συντηρητικούς θεσμούς. Για αυτό το λόγο βάλαμε στο στόχαστρο «παλαιάς» κοπής μηχανισμούς της εξουσίας. Ταυτόχρονα μέσα απ' τα χτυπήματα μας, θέλουμε να θέσουμε σε κίνηση μία απ΄ τις βασικές μας προτεραιότητες που είναι η άμεση απελευθέρωση των αιχμάλωτων κρατούμενων. Στο ταξίδι της επανάστασης που έχουμε ξαμοληθεί η θέση τους είναι πάντα δίπλα μας...

Για αυτό το λόγο δύο πυρήνες μας επέλεξαν να επιτεθούν στις φυλακές Κορυδαλλού και στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΔΙΚΑΣΕΙ;

Η δικαιοσύνη εξ ορισμού αυτοσυστήνεται ως θεσμός απονομής δικαίου. Τα δικαστήρια είναι ο θεματοφύλακας και ο τηρητής των νόμων. Για την σύγχρονη κοινωνία ο νόμος ταυτίζεται με το δίκαιο. Ασχέτως αν και ο τελευταίος υπήκοος της δημοκρατίας γνωρίζει (;) πως αυτό το δίκαιο είναι κατά παραγγελία φτιαγμένο απ΄ τους νομοθέτες, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των οικονομικά ισχυρών.

Και αν όλοι είναι «ίσοι απέναντι στο γράμμα του νόμου» φαίνεται πως οι νόμοι δεν «μεταφράζονται» ίσα απέναντι σε όλους. Είναι γνωστό πως η δικαστική μαφία αρέσκεται να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο απέναντι σε φτωχοδιάβολους μικροδιαρρήκτες και χρήστες ναρκωτικών ενώ αντίθετα ευνοεί και συναναστρέφεται στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας τους «νόμιμους» κλέφτες που διαθέτουν δημόσιο όνομα και πολιτικό κύρος.

Ο νόμος είναι δίκαιος ανάλογα από ποια οπτική τον αντικρίζει ο καθένας. Την ίδια στιγμή που η οικονομική λεηλασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων εντείνεται, ταυτόχρονα ο προκλητικός πλουτισμός των τραπεζών και των μεγαλοεπιχειρηματιών εντάσσεται μέσα στα νομικά πλαίσια. Αντίθετα η κίνηση κάποιων αναρχικών (όπως ο Γ. Δημητράκης) να επανακτήσουν λίγα από τα κλεμμένα των τραπεζών και να τα στερήσουν από τις ασφαλιστικές εταιρίες, κρίνεται ως παράνομη και επιφέρει εξοντωτικές ποινές φυλάκισης (πρωτόδικη απόφαση 35,5 χρόνια).

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΔΟΤΑΞΙΚΟ «ΕΓΚΛΗΜΑ»

Σήμερα δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πλέον ότι κυβερνά η εποχή της πλήρης αντίφασης με εξάρσεις κοινωνικής βλακείας. Έτσι ενώ η πλειοψηφία των υποτελών της δημοκρατίας αντιλαμβάνεται το οικονομικό παιχνίδι που έχει στηθεί στην πλάτη της σε όφελος των ισχυρών κεφαλαιοκρατών και επιχειρηματιών, παρόλα αυτά αρκετοί είναι διατεθειμένοι ως εθελόδουλοι να νομιμοποιήσουν ηθικά το σύστημα.

Είναι εκείνοι που πρόθυμα καταδίδουν τους παραβάτες του «νόμου» (αξιοποίηση του τηλεφωνικού ρουφιανοαριθμού της αντιτρομοκρατικής για την υπόθεση του Ε.Α.) ή ακόμα οι πιο ένθερμοι “ήρωες” πολίτες που από δούλοι μετατρέπονται σε αυτόκλητους μπάτσους (όπως παλιότερα στην περίπτωση ληστείας τράπεζας στην Θεσσαλονίκη αλλά και πρόσφατα στο PRAKTIKER με την επίθεση όχλου εναντίον 2 ληστών).

Αυτές οι περιπτώσεις ανάμεσα σε χιλιάδες παρόμοιες μικρότερου βεληνεκούς που εκφράζονται καθημερινά στους εργασιακούς χώρους. στα σχολεία, στην οικογένεια ακόμα και στην φυλακή, επιβεβαιώνουν μια από τις κεντρικές μας θέσεις.

Πιστεύουμε πως το σύστημα δεν έχει επιβάλλει απλώς τις οδηγίες χρήσης της καθημερινής ζωής, αλλά έχει κατορθώσει να πείσει τούς υποτελείς του για την αναγκαιότητα του, για την ηθική του νομιμοποίηση και αρκετοί είναι διατεθειμένοι να το υπερασπιστούν απέναντι στους εχθρούς του.

Τα δικαστήρια είναι η εγγύηση της τήρησης αυτής της συνθήκης. Τυλίγουν τις υποθέσεις σε σελίδες υπηρεσιακών εγγράφων και δένουν πισθάγκωνα ανθρώπους που δεν επέλεξαν να ενσωματωθούν στο σύστημα και τις προσταγές του. Και αν κάποιος βρεθεί στα μαύρα κατάστιχα των εισαγγελέων και των διωκτικών αρχών, τότε παραμένει για πάντα το όνομα του ως πιθανός ένοχος. Και όταν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία πάλι οι κρατούμενοι πρέπει να θεωρούνται μόνιμοι φιλοξενούμενοι στα σωφρονιστικά καταστήματα.

«Είναι ειδικά για αυτό το λόγο φτιαγμένες οι φυλακές ώστε να σε κάνουν τρόφιμο τους. Ξενοδοχεία μακράς διαρκείας» (Γ. Χαραλαμπίδης αιχμάλωτος φυλακών). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της δικαστικής μαφίας εις βάρος του αιχμάλωτου Αντώνη Κ. που κατηγορήθηκε για ληστεία εις βάρος χρηματαποστολής η οποία πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονική στιγμή που ο ίδιος ήταν ήδη έγκλειστος φυλακών.

Οι δικαστές και οι εισαγγελείς διοικούν τον νόμο και επιβάλλουν ποινές εξυπηρετώντας την εσωτερική ισορροπία του συστήματος αλλά και των αντιφάσεων του. Βέβαια είναι γεγονός πως η πλειονότητα των δικαστικών υποθέσεων έχουν να κάνουν με την ενδοταξική εγκληματικότητα. Καταπιεσμένοι εναντίον καταπιεσμένων.

Το σύστημα μέσα απ΄ τους αποκλεισμούς και τις ανισότητες που προκαλεί, παράγει στο περιθώριο του, το σχιζοειδές λούμπεν στοιχείο. Κάποιες χιλιάδες άτομα που κινούνται στα όρια της οικονομικής παρανομίας και για να επιβιώσουν καταφεύγουν σε διαρρήξεις, κλοπές, μπούκες κ.λ.π. ενώ άλλοι στις ψευδαισθήσεις των ναρκωτικών και την παραβατική υποκουλτούρα τους με μικρο-εμπόρια ουσιών, τσαντιές κ.ά.

Σε αυτό το σημείο, επειδή επιθυμούμε να σπάσουμε τους φετιχισμούς μιας ακίνητης σκέψης και των δικών μας «ασυλιών» κριτικής, θα το πούμε ξεκάθαρα. Αυτές οι πράξεις είναι αντίθετες ως προς τον αξιακό μας κώδικα.

Είναι άλλο πράγμα να ληστεύουν κάποιοι μια τράπεζα για να καλύψουν τις ατομικές και συλλογικές ανάγκες μιας ομάδας ή μιας παρέας συντρόφων που προφανώς δεν έχουν φιλοδοξίες πλουτισμού αλλά την ενίσχυση της επανάστασης και άλλο κάποιος να κάνει τσαντιές και να μπουκάρει στο σπίτι κάποιου εξίσου οικονομικά καταπιεσμένου. Όπως επίσης άλλο είναι η αναγκαστική απαλλοτρίωση ενός οχήματος για τη χρησιμοποίηση του σε κάποια επαναστατική ενέργεια (όπως έκανε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας) και άλλο να γίνεσαι επαγγελματίας «κλεφτρόνι».

Φυσικά δεν είμαστε ηθικολόγοι ούτε έχουμε κανένα σεβασμό στον πολιτισμό της ιδιοκτησίας, αλλά η αντίθεση μας με την ενδοταξική εγκληματικότητα εστιάζεται στο ζήτημα της στόχευσης.

Όταν κάποιοι αποκλεισμένοι βρίσκουν τη δύναμη να παραβούν τον νόμο των ισχυρών και όμως αντί να στραφούν ενάντια τους, αυτοί χτυπάνε στα «χαμηλά», δηλαδή στα εύκολα, στους εξίσου καταπιεσμένους, αυτό μας βρίσκει αντίθετους. Για αυτό δεν θέλουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος. Αρνούμαστε αυτές τις συμπεριφορές άλλα δεν θα στραφούμε ενάντια στο σύμπτωμα αλλά στην ίδια την ασθένεια. Ενάντια στο κέντρο του συστήματος που τις γεννάει.

Γι' αυτό πρέπει να χτυπήσουμε τους ηθικούς αυτουργούς και τους επιστάτες τους. Οι δικαστές ανήκουν στο επιστατικό προσωπικό. Στην εποχή του εμπορεύματος η «ελευθερία» πουλιέται και αγοράζεται μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Γιατί η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους.

Η δικαστική μαφία προστατεύει το σύστημα και «εξορίζει» τις αντιφάσεις του στέλνοντας τες φυλακή. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς τις αλαζονικές μορφές των δικαστικών. Τον τρόπο που επιδεικνύουν την νομική αυθεντία τους, την άκαμπτη και απαξιωτική τους στάση απέναντι σε όσους βρίσκονται “υπό” των εκφραστών του νόμου.

Όντας ένα απ' τα βασικότερα δομικά συστατικά του κράτους, οι δικαστές αποτελούν μια κλειστή κλίκα που λειτουργεί ως ιερατείο. Η ελεγκτική τους δύναμη (ακόμα και σε περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς) τους προσδίδει μια ιδιαίτερη εξουσία την οποία εκμεταλλεύονται είτε με ευνοϊκές μισθολογικές ρυθμίσεις του κλάδου τους, είτε με οικονομικές συναλλαγές προσφέροντας ως αντάλλαγμα αθωωτικές και απαλλακτικές αποφάσεις (περίπτωση παραδικαστικού κυκλώματος).

Ακόμα και οι «αδιάφθοροι» του κλάδου τους είναι τέτοια σαδιστικά καθάρματα που απολαμβάνουν τον ρόλο τους να πουλάνε καθημερινά δεκάδες χρόνια φυλάκισης σε ανθρώπους με την ίδια άνεση και ευκολία ενός πωλητή σε εμπορικό κατάστημα.

Εδώ θέλουμε να τονίσουμε, πως δεν ασκούμε κανενός είδους ένοπλη αντιπολίτευση με σκοπό την κάθαρση των θεσμών. Δεν μιλάμε για την εξυγίανση της δικαιοσύνης και των δικαστικών λειτουργών. Δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό, γιατί δεν θεωρούμε πως υπάρχει η έννοια της αντικειμενικής δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο είναι έννοιες υποκειμενικές. Εκφράζουν κάποιον αξιακό κώδικα. Όσοι αξιακοί κώδικες υπάρχουν, άλλα τόσα δίκαια θα συναντήσει κανείς.

Πολεμάμε την δικαιοσύνη τους όχι γιατί είναι απλά άδικη, αλλά γιατί ο αξιακός κώδικας του συστήματος που εκφράζει είναι εχθρικός με τον δικό μας. Και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα αντικειμενικό δικαστήριο και κανείς δικαστής για να κρίνει αυτή τη σύγκρουση. Είναι οι δικές μας αξίες ενάντια στις δικές τους. Οι επαγγελματίες του δικαίου δεν έχουν καμιά θέση στην δικιά μας αντίληψη και κοσμοθεωρία.

Και αν μας ρωτήσει κάποιος «και τότε τι θέλετε;» θα του απαντήσουμε «επιδιώκουμε να κολλήσουμε τους διευθυντές αυτού του συστήματος στον τοίχο», χωρίς όμως να τους αντικαταστήσουμε για να εγκαθιδρύσουμε μια «αγνότερη» έννοια δικαιοσύνης (αντικειμενικά δικαστήρια, δίκαιους νόμους, λογικές ποινές), αλλά μόνο για να αναλάβουμε ένα αδιάλλακτο «καθήκον» ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ως μια έντιμη πράξη αυτοδικίας.

Απέναντι στην επιβεβλημένη διαμεσολάβηση του αστικού δικαίου στις ανθρώπινες σχέσεις, εμείς προτάσσουμε την επαναστατική αυτοδικία. Καμιά αρχή έξω από εμάς δε είναι ικανή να επιλύσει τις διαφορές μας. Πολύ απλά γιατί αυτές τις οριοθετούμε πάντα μέσα στο πλαίσιο ενός καθημερινού πολέμου απέναντι σε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά. Γιατί η εξουσιαστική αρρώστια, μολύνει και τις διαπροσωπικές σχέσεις και μπορεί να συναντηθεί ακόμα και στα πιο οικεία μέρη.

Η αυτοδικία είναι μια περήφανη εξεγερτική στάση απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρεί να επιβληθεί στις ζωές και τις επιθυμίες μας, είτε του το υπαγορεύει κάποιος θεσμικός ρόλος, είτε κάποια προσωπική φιλοδοξία.

Όσο για ένα πιθανό μέλλον το μόνο σίγουρο είναι πως το «δίκιο» μας ούτε θα το γράψουν επαγγελματίες γραφιάδες-νομοθέτες, ούτε θα το δικάσουν δικαστικοί υπάλληλοι, θα το αναζητάμε, θα το διεκδικούμε, θα το επικυρώνουμε και θα το αμφισβητούμε μέσα από ατομικές και συλλογικές διαδικασίες διαμόρφωσης αξιακού κώδικα.

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ – ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;

Εάν το σύστημα νομιμοποιείται μέσα από την ηθική των νόμων απέναντι στην κοινωνία, επιβάλλεται από την άλλη μέσω του φόβου χρησιμοποιώντας το αντίπαλο δέος, την απειλή της τιμωρίας. Δεσπόζουσα θέση για όσους δεν πείθονται στη διαλεκτική της νομοθετικής τρομοκρατίας κατέχει ο εγκλεισμός σε φυλακές, που απομονώνουν τους κρατουμένους από το κυρίως σώμα της κοινωνίας.

Η στέρηση της ελευθερίας κινήσεων μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον ,είναι μια συνθήκη απόλυτων περιορισμών. Εγκλωβισμένοι οι κρατούμενοι, βιώνουν μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, που το πρόγραμμα και η ζωή μέσα σε αυτή ελέγχεται από τη διεύθυνση της φυλακής. Η έναρξη και η λήξη της ημέρας ορίζεται από το σύστημα της. Η απουσία προηγούμενων συναναστροφών, η σεξουαλική στέρηση και η απώλεια εξωτερικών ερεθισμάτων αποτελούν την πραγματικότητα για χιλιάδες ανθρώπων που παραβίασαν το νόμο.

Αλλά η διαστροφή της σύλληψης ενός τέτοιου θεσμού δεν περιορίζεται μόνο στα παραπάνω.

Η φυλακή ουσιαστικά είναι μια μετα-κοινωνία με ένα ολόκληρο σύστημα κανόνων να ορίζουν την καθημερινότητα των εγκλείστων. Οι κρατούμενοι από άνθρωποι γίνονται αριθμοί μητρώων και η ταυτότητα τους είναι η χρονική διάρκεια της ποινής τους. Εκεί θα παρακολουθούνται και θα επιτηρούνται σχεδόν επί εικοσιτετραώρου βάσεως.

Και φυσικά η αναγκαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος δικαιολογείται από μια κοινωνία που υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους λόγους που δεν τηρούνται οι νόμοι, να μελετήσει την υπόσταση των παραβατών, να τους αναμορφώσει, και να τους προορίσει να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό περιβάλλον. Στην ουσία όμως το σύστημα αδιαφορεί. Η κοινωνία πετάει σα σκουπίδια όλους τους ανθρώπους που κρίνονται αντιπαραγωγικοί και επικίνδυνοι σε αποθήκες ψυχών, προκειμένου από τη μία να μην τους αντικρίζει και από την άλλη να τους εκδικηθεί. Το παραμύθι του σωφρονισμού είναι μια υπερπαραγωγή ψεμάτων που δε μπορεί να πείσει κανέναν.

Είναι η καθαρή εκδικητική συμπεριφορά του κράτους απέναντι σε όσους δε σεβάστηκαν, δεν πίστεψαν ή απλώς αδιαφόρησαν και παραβίασαν τους νόμους.

Για αυτό το λόγο οι φυλακές είναι επιβλητικά οχυρά, διαμορφωμένα και προσχεδιασμένα εσωτερικά με τρόπο που δίνουν την εντύπωση ότι κανείς δε μπορεί να ξεφύγει γιατί ελέγχεται συνεχώς (πράγμα που συνήθως ισχύει και πρακτικά) ενώ εξωτερικά φαίνονται τρομακτικές, αποκρουστικές, μέρη όπου κανείς δε θέλει ποτέ να καταλήξει.

Είναι μηχανισμοί εκδίκησης και φόβου. Δεν παραδίδουν μαθήματα ηθικής αλλά εξευτελισμού και ακρωτηριασμού της αξιοπρέπειας. Δοκιμασίες που οι περισσότεροι των κρατουμένων, αν όχι όλοι σχεδόν, σίγουρα δεν εκλαμβάνουν ως εφόδια μιας μελλοντικής, προσηλωμένης στους νόμους ζωής, με την αναπόφευκτη επιστροφή τους στη φυλακή να προδιαγράφεται πάνω τους τη στιγμή που παραδίδονται ως «ελεύθεροι» ξανά πίσω στο κοινωνικό σώμα. Αυτό φυσικά δε συνεπάγεται ότι εάν η φυλακή είχε ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, όπως θα ήθελαν κάποιες ρεφορμιστικές ομάδες αριστερών και δυνατότητα μόρφωσης, θα άλλαζε κάτι στο τρόπο που τις αντιλαμβανόμαστε.

Ένας θεσμός που από προθέσεως δημιουργίας του είναι εχθρικός προς την ελευθερία του κάθε ατόμου.

Η φυλακή αφήνει βαθιά τραύματα σε κάθε άνθρωπο που την έχει βιώσει. Αλλά και για όλους αυτούς που δεν την έχουν γνωρίσει ακόμα, υψώνεται ως απειλητική υπενθύμιση της λεπτής γραμμής μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ζωής εκτός των τειχών και εντός. Μια κατάσταση που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί, σε κάθε παραστράτημα, σε κάθε ολίσθημα. Μια μορφή προληπτικής και γενικής τρομοκρατίας.

Η ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΟΛΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σίγουρα η συνθήκη της φυλακής πέρα από το πλέον ξεκάθαρο κομμάτι της κράτησης, είναι και ένας δημιουργός συμπεριφορών. Αυτό συνεπάγεται την δημιουργία μιας καινούργιας κοινωνικής δομής, η οποία αν δεν μπορούμε να πούμε πως είναι ταυτόσημη με την έξω σίγουρα συγγενεύει σε μεγάλο βαθμό. Πράγμα που σε συνδυασμό με τις συνθήκες κράτησης που αναφέραμε και πριν, καθώς και το περιβάλλον της μικροκοινωνίας της φυλακής οδηγούν σε μια διόγκωση των ήδη αντιφατικών συμπεριφορών μεταξύ των κρατούμενων.

Έτσι λοιπόν μιλάμε για ένα άλλο κοινωνικό σύνολο το οποίο με μια φράση θα μπορούσαμε να το αναφέρουμε ως η «κοινωνία εντός των τειχών». Και εκεί όπως και στην εδώ κοινωνία γίνονται διακριτές όλες οι γκάμες ανθρώπων. Από χρήστες ναρκωτικών έως φιλήσυχους κρατούμενους που θέλουν να εκτίσουν την ποινή τους, μέχρι επαναστάτες και αξιοπρεπείς ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ομηρία τους και δίνουν την μεγαλύτερη μάχη εκ των έσω με σκοπό να χτυπήσουν αυτή τη συνθήκη.

Ανάμεσα τους άνθρωποι οι οποίοι πρώτα απ΄ όλα έχουν και αυτοί με την σειρά τους να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικό φόβο, τον φόβο των πειθαρχικών. Μια ποινή μέσα στη ποινή. Μια άμεση απειλή που λέει στους κρατούμενους «αν νομίζετε ότι καταδικαστήκατε και ξεμπερδέψατε κάνετε λάθος, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορούμε να σας ξαναχτυπήσουμε». Έξτρα ποινές, στέρηση αδειών και επισκεπτηρίων, απομόνωση και συνεχείς μεταγωγές οδηγούν σε ψυχική και σωματική εξουθένωση.

Πολλές φορές αυτές οι ποινές πέφτουν στα κεφάλια κρατούμενων, από μαρτυρικές καταθέσεις συγκρατουμένων τους, οι οποίοι για να κερδίσουν ευνοϊκότερη μεταχείριση «δίνουν στεγνά». Μια συμπεριφορά χυδαίου φιλοτομαρισμού που δυστυχώς είναι ευρέως διαδεδομένη στον κόσμο των φυλακών.

Αυτή η κατάσταση είναι ειρωνική και αντιφατική ταυτόχρονα. Πως είναι δυνατόν η κοινωνική συμπεριφορά της ρουφιανιάς (η οποία βασιλεύει στις μέρες μας) και έχει οδηγήσει αρκετούς κρατούμενους στην φυλακή να αναπαράγεται στο εσωτερικό της και μάλιστα με τέτοια ένταση.

Οι απαντήσεις είναι απλές. Μπορούν να αναζητηθούν, όπως αναφέραμε και πριν, στις ταυτόσημες κοινωνικές συμπεριφορές που υπάρχουν, εντός και εκτός των τειχών. Για παράδειγμα, με την ίδια ευκολία που ένας πολίτης μπορεί να τηλεφωνήσει για να καταδώσει κάποιον, το ίδιο εύκολα ένας κρατούμενος μπορεί να ενημερώσει τους δεσμοφύλακες για τυχόν πληροφορίες που υπέπεσαν στην αντίληψη του.

Ακόμα όπως κάποιος παραιτείται και οδηγείται στην αυτοκαταστροφή με την χρήση ναρκωτικών - κατασταλτικών ουσιών, έτσι και μέσα στην φυλακή υπάρχουν αυτοί που αποζητούν ακόμα και με το πρώτο φως της ημέρας, χάπια από τους δεσμοφύλακες. Οι ίδιες συμπεριφορές σε άλλο περιβάλλον και καθεστώς.

Μιλώντας για συμπεριφορές, εμείς απ’ τη μεριά μας στεκόμαστε μαζί με όλους εκείνους που αρνούνται την αναπαραγωγή κυριαρχικών προτύπων

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ

Εδώ και αρκετά χρόνια ένα από τα πλέον γνωστά αναρχικά συνθήματα ενάντια στη φυλακή είναι το «ούτε ποινικοί ούτε πολιτικοί, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή». Είναι ένα μήνυμα για να ξεπεραστεί ένας παλιός διαχωρισμός, κυρίως αριστερής προέλευσης, που διαιρεί την κοινωνία των φυλακισμένων σε πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους, ακολουθώντας ένα ιδεαλιστικό τεμαχισμό της συνθήκης του εγκλεισμού.

Η έννοια του πολιτικού κρατούμενου προερχόμενη από την παράδοση της εξορίας και του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων «εξιδανικεύει» τους πολιτικά διωκόμενους μιλώντας για «δίωξη ιδεών» διαχωρίζοντας τες από το πεδίο της πράξης. Για αυτό συνήθως οι «πολιτικοί κρατούμενοι» είναι «θύματα σκευωριών» και «στοχοποίησης του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκουν».

Δεν θα μιλήσουμε σε αυτό το κείμενο για την «λογική της σκευωρίας», αλλά για τα αποτελέσματα του διαχωρισμού. Στην Ελλάδα ο εννοιολογικός προσδιορισμός των πολιτικών κρατούμενων με την αριστερή ρητορεία να τον υπερασπίζεται, παράγει μία ελιτίστικη κάστα φυλακισμένων προβάλλοντας τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της δίωξης τους (λόγω ιδεών) απομονώνοντας όλους τους υπόλοιπους κρατούμενους και τις συνθήκες κολαστηρίου που βιώνουν μέσα στις σύγχρονες αποθήκες ανθρώπων.

Αρχικά για εμάς η έννοια της σκέψης και της πράξης είναι αδιαχώριστες και από την άλλη ο ορισμός του πολιτικού κρατούμενου δεν είναι ένας τίτλος τιμής που αποδίδεται ως μόνιμη ιδιότητα σε κάποιον που προέρχεται από έναν ιδεολογικό χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ βρέθηκαν στην φυλακή κατηγορούμενοι για επαναστατικές πρακτικές το ήθος, ο χαρακτήρας καθώς και οι συμπεριφορές τους θυμίζουν και αναπαράγουν ό,τι εμείς έχουμε αρνηθεί ως αξία του κυρίαρχου πολιτισμού, όπως και άτομα που ενώ η φύση των αδικημάτων για τα οποία κατηγορήθηκαν βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από τον αξιακό μας κώδικα, εν αυτοίς η στάση, η συμπεριφορά και η αξιοπρέπεια που επιδεικνύουν απέναντι στην υποδουλωμένη καθημερινότητα της φυλακής τους φέρνει ένα βήμα πιο κοντά μας.

Αν είναι λοιπόν να εντοπίσουμε διαφορές και να τιμήσουμε διαφορετικές αξίες, συμπεριφορές και στάσεις ζωής μεταξύ των ανθρώπων που «υποκινούν τις φωτιές στην ταράτσα των φυλακών» και των υπολοίπων που παζαρεύουν την αξιοπρέπεια τους με την υπηρεσία των φυλακών για λίγα χάπια ή την παροχή αδειών, εμείς από εδώ και πέρα θα μιλάμε για αξιοπρεπείς αιχμαλώτους και ενσωματωμένους φυλακισμένους που αποτελούν ντεκόρ στο φυσικό περιβάλλων της φυλακής και ενσωματώνονται σε αυτή.

Αντίθετα οι αιχμάλωτοι είναι που επιθυμούν την ελευθερία τους με κάθε τρόπο και σκέφτονται συνεχώς την απόδραση. Όπως είχε αναφέρει στην συνέντευξη του ο Αλκέτ Ριτζάι όταν ρωτήθηκε αν θα ήθελε να ξανά αποδράσει απάντησε ότι είναι σαν να ρωτάς έναν τυφλό αν θέλει να βρει το φως του. Είναι αυτοί που ο αξιακός τους κώδικας δεν αποδέχεται τη ρουφιανιά και σήμερα πλέον αποτελούν την μειοψηφία των φυλακισμένων.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η διαρκής και αυξανόμενη στοίβαξη ανθρώπων σε ήδη γεμάτα κελιά, ελαττώνει τον περιορισμένο προσωπικό χώρο των κρατουμένων και δυσχεραίνει την ήδη βεβαρημένη ψυχολογία τους. Οι τριτοκοσμικές υποδομές που συνοδεύονται με τον περιορισμό βασικών και αυτονόητων «αγαθών», όπως η διακοπή του νερού στις Φυλακές Τρικάλων για 23 ώρες την ημέρα, προστίθεται σαν μια επιπλέον τιμωρία.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των συνθηκών είναι και η απολυταρχική συμπεριφορά μερικών δεσμοφυλάκων, η οποία συμπληρώνει την πιεσμένη ρουτίνα που βιώνει ο κάθε έγκλειστος. Η μονιμότητα της πίεσης είναι αυτή που δημιουργεί το έδαφος ώστε με την ύπαρξη κάποιας αφορμής να ξεσπάσει όλη η συσσωρευμένη οργή των κρατουμένων με μορφή εξέγερσης.

Διαρρηγνύεται έτσι, έστω και προσωρινά, η σχέση κρατουμένων και φυλακής καθώς οι έγκλειστοι επιχειρούν να βγουν εκτός του ελέγχου των δεσμοφυλάκων. Στο χάος το οποίο προκύπτει υπάρχει η εκδήλωση της συσσωρευμένης βίας την οποία εισέπρατταν τόσο καιρό οι φυλακισμένοι που τώρα την επιστρέφουν καίγοντας και καταστρέφοντας τις υποδομές της φυλακής.

Ταυτόχρονα βρίσκεται η ευκαιρία να επιλυθούν προσωπικές διαφορές μεταξύ κρατουμένων δίχως την επέμβαση των δεσμοφυλάκων, ενώ λίγες φορές στο παρελθόν, κάποιες μειοψηφίες ανυπότακτων αιχμαλώτων αξιοποίησαν αυτές τις συνθήκες διαπράττοντας μαζικές αποδράσεις (Κορυδαλλός, Ιωάννινα).

Μετά το πέρας των πρώτων ωρών και όταν η κατάσταση κάπως σταθεροποιηθεί γίνεται η προσπάθεια από τους κρατουμένους να δημοσιοποιηθούν τα αιτήματα για τη βελτίωση της διαβίωσης τους, χρησιμοποιώντας έναν από τους λίγους τρόπους πίεσης που έχουν, την κατάληψη της φυλακής.

Στους εντός των τειχών αγώνες είναι υπαρκτή η στέρηση πολλών επιλογών δράσης, σε αντίθεση με κοινωνικές ομάδες εκτός των τειχών, που μπορούν να επιλέξουν τις μορφές της επίθεσης και τον πήχη της βίας που θα ασκήσουν. Οπότε από διαφορετική θέση βλέπουμε συντεχνιακά αιτήματα γενικά και από διαφορετική τα αιτήματα των φυλακισμένων που προκύπτουν μέσα από εξεγέρσεις.

Η συμμετοχή σε εξεγέρσεις που έχουν αιτηματικό χαρακτήρα δεν βρίσκεται απέναντι στην επαναστατική αντίληψη που προτάσσει την ολοκληρωτική καταστροφή των φυλακών. Η ζωή και οι συνθήκες που επικρατούν μέσα είναι ασφυκτικές και η αλλαγή τους έχει άμεσα αποτελέσματα στο άτομο. Ο αγώνας για αυτές τις αλλαγές δεν περιορίζει την προοπτική της συνέχισης της δράσης μέχρι την καταστροφή του συστήματος.

Η απαίτηση για καλύτερες συνθήκες δεν σε κάνει να ξεχνάς ότι η ύπαρξη ανθρώπων στην φυλακή είναι τελείως αφύσικη και ενάντια στην ζωή. Αλλά πρέπει να ζεις παρά τις αντιφάσεις. Δεν θα μπορούσαν να οριστούν εκτός των τειχών συγκεκριμένες πρακτικές αγώνα για τους κρατούμενους μέσα. Είναι ένα λεπτό ζήτημα που δεν μπορεί να ιδωθεί μόνο από την πλευρά της αποστειρωμένης θεωρητικής κριτικής δίχως να συνυπολογιστούν οι ιδιαιτερότητες των συνθηκών και των αντιλήψεων.

Σίγουρα ελοχεύει ο κίνδυνος οι βελτιωμένες συνθήκες να καταστείλουν την μαχητικότητα των κρατουμένων και να συμβιβαστούν ακόμα περισσότεροι όπως είναι εξάλλου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας των φυλακισμένων.

«Κάποια στιγμή θα εξαναγκαστούν να μας αποδώσουν αυτά που δικαιούμαστε χωρίς να μας απειλούν ότι θα μας δείρουν, θα μας εξευτελίσουν, θα μας ταπεινωνόσουν, θα μας γονατίσουν... και έτσι θα μας κάνουν υπηρέτες του συστήματος. Δηλαδή υπάκουα παιδιά, καλά παιδιά για να πάρουμε αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε. Γιατί αν είσαι “κακό παιδί”, δηλαδή αν διαμαρτύρεσαι, αντιστέκεσαι, δεν σκύβεις το κεφάλι, δεν γονατίζεις, δεν παρακαλάς, θα σου κάνουν το τερατούργημα 2776 «πειθαρχικά παραπτώματα» (Βαγγέλης Πάλλης, αιχμάλωτος φυλακών).

Είναι γνωστά τα μοντέλα φυλακών σε ανεπτυγμένες χώρες, όπου οι περισσότερες παραχωρήσεις, που δεν δόθηκαν προφανώς από κάποια καλή πρόθεση, συνέβαλαν στην έμμεση καταστολή των κρατουμένων. Δημιουργείται έτσι ο φόβος ότι θα χαθούν τα ήδη κεκτημένα, ένα αίσθημα που αυτοκαταστέλει. Στον ελλαδικό χώρο αυτή η καταστολή εφαρμόζεται με την ελεγχόμενη και από τους δεσμοφύλακες διακίνηση ναρκωτικών που κάμπτουν σε μεγάλο βαθμό πιθανές αντί-δράσεις.

«Οι αρμόδιοι αντιμετωπίζουν τις φυλακές σαν ζωολογικούς κήπους με διαχωρισμούς τύπου συνεργάσιμα και ήρεμα ζωάκια και σε πιο άγρια και ατίθασα. Αν συμπληρώσετε και τις τάσεις εκδικητικότητας και πολλές φορές απανθρωπιάς του συστήματος αντιλαμβάνεστε τι σωφρονισμός επιτυγχάνεται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιφανειακή ηρεμία στις φυλακές ανεξάρτητα αν αυτό επιτυγχάνεται με καταναλώσεις κιλών πρέζας και κιλών ψυχοφαρμάκων που καταναλώνει η πλειοψηφία κρατουμένων...» . (Βασίλης Στεφανάκος αιχμάλωτος φυλακών).

Έτσι με ή χωρίς αιτηματικό χαρακτήρα, η πρόκληση και η συμμετοχή σε εξεγέρσεις είναι μια αξιοπρεπέστατη στάση και μια επαναστατική πρακτική.

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΒΙΑΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ!