Το Μεγάλο Ξεβράκωμα

Από Το Ποντίκι, 05.05.2010 (και το σκίτσο του Πάνου από την ίδια εφημερίδα)

Όλες οι μάσκες έπεσαν. Ακόμη και όσοι (επιεικώς) αφελείς πίστευαν πριν από λίγο καιρό ότι το ΔΝΤ είναι απλώς ένας μηχανισμός ο οποίος θα μας... απαλλάξει από τα ληστρικά επιτόκια των κερδοσκόπων, πλέον βλέπουν την αλήθεια κατάματα. Όσοι προειδοποιούσαμε – σε πείσμα ακόμη και προοδευτικών δυνάμεων που εθελοτυφλούσαν ενώ θα έπρεπε εγκαίρως να έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την άγρια θύελλα που ήδη άρχισε – για την αγριότητα στην οποία θα κατέληγε η διαδικασία της διπλής επιτήρησης, σήμερα δεν μπορούμε να... πανηγυρίσουμε για την «επιτυχία» της πρόβλεψης.

Είναι τέτοια η βαναυσότητα των μέτρων, είναι τόση η αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευθεί οτιδήποτε με τους επιτηρητές, είναι τέτοια η ταχύτητα με την οποία μετατρέπεται η χώρα σε αποικία, αλλά και τέτοιου μεγέθους η συγκάλυψη – αν όχι και η συνηγορία – από πολύ μεγάλο μέρος των ΜΜΕ στην οικονομική καταστροφή μεγάλου μέρους της κοινωνίας με διάφορα απίστευτα επιχειρήματα, ώστε πλέον μπορούμε να μιλάμε καθαρά για το «μεγάλο ξεβράκωμα».

* Πριν απ’ όλα ξεβρακώνεται η ίδια η κοινωνία. Όχι μόνο με την έννοια της οικονομικής καταστροφής, που θα οδηγήσει σε βίαιη εκπτώχευση ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, αλλά και επειδή η ίδια ανακαλύπτει πως ζούσε για χρόνια σε ένα ψέμα. Και με τις αυταπάτες και με τις ευθύνες και με την όποια και σε όποιον βαθμό συνενοχή της.

* Ύστερα ξεβρακώνεται η κυβέρνηση, η οποία και γνώριζε την κατάσταση από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπως είπε πάλι προχθές ο Προβόπουλος και έχουν ομολογήσει κυβερνητικά στελέχη όπως η Λούκα Κατσέλη, αλλά και κανένας από τους κατά καιρούς ισχυρισμούς της (προεκλογικούς και μετεκλογικούς) δεν επιβεβαιώθηκε. Συνειδητό ψέμα ή ανικανότητα; Μικρή σημασία έχει σ’ αυτή τη φάση.

* Ακόμη ξεβρακώνεται η συντεχνία των ΜΜΕ – ιδιοκτήτες και πρωτοκλασάτα στελέχη –, η οποία έχει αποδυθεί σε μια αδιανόητη προσπάθεια είτε να συγκαλύψει την πραγματικότητα είτε να καλλωπίσει την αγριότητα με τη ρητορεία περί «εθνικής αναγκαιότητας» είτε να ελέγξει τις πολιτικές εξελίξεις.

Παράλληλα γίνεται όλο και σοβαρότερο το ενδεχόμενο η λαϊκή οργή να συμπαρασύρει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό, δεδομένου ότι απέναντι στον «μονόδρομο» του ΔΝΤ δεν διατυπώνεται με σαφήνεια μια εναλλακτική πρόταση. Οι πολιτικές δυνάμεις όλων των αποχρώσεων – είτε επειδή δεν διέβλεψαν εγκαίρως τα επερχόμενα είτε επειδή επέμειναν και επιμένουν να αναλύουν τη νέα πραγματικότητα με παλιά εργαλεία – κινδυνεύουν να ξεπεραστούν και να σαρωθούν από ένα ανεξέλεγκτο κύμα κοινωνικής αντίδρασης.

Σ’ αυτή την περίπτωση ο κίνδυνος να ξεπηδήσει μια ανορθόδοξη «διέξοδος» από την επερχόμενη πολιτική κρίση είναι σοβαρός. Ήδη το θεσμικό πλαίσιο της χώρας, υπό τις βαρύτατες απαιτήσεις των επιτηρητών, απειλείται από τον κίνδυνο σκληρύνσεων είτε στο επίπεδο της υπεραυξημένης καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων είτε με τη σταδιακή αποδόμηση του πλαισίου κοινωνικής προστασίας. Αυτό το «θερμοκήπιο» ίσως βοηθήσει στην κοινωνική αποδοχή ακόμη και φαινομένων που πριν από λίγο καιρό θα φαίνονταν απίστευτα.

Σε αυτό το ζοφερό κλίμα πλέον θα δοκιμαστούν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου – και στο κοινωνικό και στο μιντιακό και στο πολιτικό πεδίο. Το ποιος ακόμη θα ξεβρακωθεί την επόμενη πολύ δύσκολη περίοδο, με όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά «αυτονόητα» να κινδυνεύουν με πλήρη αποδόμηση, μένει να αποδειχτεί. Οι μεγάλες απεργίες που αρχίζουν σήμερα ας είναι μια πρώτη ισχυρή απάντηση της τρομαγμένης, αμήχανης, αλλά και οργισμένης κοινωνίας σε όλα όσα χωρίς προσχήματα πλέον την απειλούν...