Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει και θα ζήσει!

(Κείμενο από τον Νέο Αγωνιστή, την «Περιοδική έκδοση μελών ΠΑΣΟΚ και ανένταχτων σοσιαλιστών για την Κοινωνική Δημοκρατία», για την Πρωτομαγιά 2010)

«Ποιος, λοιπόν, είναι πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουν τέτοια. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται και ούτε συγκινείται με την ύπαρξη συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας... Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».

Άρης Βελουχιώτης, Λόγος της Λαμίας, 22.10.1944

Όχι στο ΔΝΤ – όχι στην εξαθλίωση και τη διάλυση

Επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, παραγωγική ανασυγκρότηση, ριζική πολιτική ανανέωση
Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει και θα ζήσει!

Η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και τον λεγόμενο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. σηματοδοτεί μια πρώτη νίκη των κερδοσκόπων. Παρά την επιβολή των μέτρων λιτότητας στις λαϊκές τάξεις, οι «αγορές» απαιτούν επιπλέον μέτρα εναντίον των εργαζομένων, ζητούν τη γενική κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων, την άμεση μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, τη γενική εξαθλίωση του λαού.

Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας (και ιδιαίτερα το πρόβλημα του δημοσίου χρέους) είναι γνωστό και υπαρκτό, όμως ως θεμελιώδες μέγεθος επιδεινώθηκε ουσιωδώς τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει λοιπόν ζήτημα σε σχέση τόσο με την πολιτική διαχείρισή του από την προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως ως προς τους χειρισμούς, και από την παρούσα.

Η πολιτική τάξη που μας συνιστά νέες θυσίες είναι η ίδια ελίτ που μέχρι πριν από λίγα χρόνια επαιρόταν για την «ισχυρή Ελλάδα» που δήθεν είχε δημιουργήσει, για το «νοικοκύρεμα» που επανειλημμένα πέτυχε, για την «ασφάλεια» που παρείχε η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ. Αυτοί που καυχώνταν για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης – που όμως δεν συνοδεύονταν από τη σωστή δημοσιονομική προσαρμογή ούτε από αναδιανομή υπέρ των εργαζομένων – τώρα ισχυρίζονται ότι μέσα στην ύφεση και την κρίση θα περιοριστούν τα ελλείμματα!

Αλήθεια, πού είναι ο οικονομικός απολογισμός των Ολυμπιακών Αγώνων;

Ποιο είναι το οικονομικό, για να μη μιλήσουμε για το κοινωνικό αποτέλεσμα – κόστος και όφελος – των ιδιωτικοποιήσεων;

Το θέμα δεν αφορά μόνο την πολιτική αλλά και την οικονομική και κοινωνική ελίτ. Πώς είναι δυνατόν μεγαλοεπιχειρηματίας που φόρτωσε τα ασφαλιστικά ταμεία πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και εφάπαξ για να κερδίσει από τις ιδιωτικοποιήσεις να γίνεται τιμητής; Ή πώς είναι δυνατόν, εν μέσω «μάχης κατά των κερδοσκόπων» τους τελευταίους μήνες, να διευκολύνονται αυτοί να παίζουν «αέρα» εις βάρος των ομολόγων του Δημοσίου, με πράξεις και παραλείψεις κρατικών αξιωματούχων της Τράπεζας της Ελλάδας και του ΟΔΔΗΧ;

Αυτό το αφερέγγυο και χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας ευθύνεται και για τα χρόνια δημοσιονομικά προβλήματα. Αν υπάρχουν υπεράριθμοι στο Δημόσιο, αυτοί δεν διορίστηκαν μόνοι τους. Αυτή ήταν η μέθοδος σταθεροποίησης με εξωθεσμική συναίνεση του μετεμφυλιακού κράτους δωσιλόγων, που δεν είχε ούτε ιδεολογική ηγεμονία ούτε ηθικό κύρος.

Οι μαυραγορίτες στην εξουσία καλλιέργησαν τον σαλταδορισμό στον λαό. Σε αντίθεση με τις υποσχέσεις και τις διακηρύξεις υπονόμευσαν, χρόνια τώρα, την υλική παραγωγή στη χώρα, οδηγώντας τη σε μια ανορθολογική αντιπαραγωγική δομή με τεράστιο εμπορικό έλλειμμα, που εισάγει σχεδόν τα πάντα, ακόμη και αυτά που διαθέτει σε επάρκεια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ διαρκώς καταγγέλλει (αορίστως) τη διαπλοκή, αλλά στην πράξη την ενισχύει και την υπηρετεί.

Τώρα βρήκαν ξανά τη «λύση» με νέα επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και τις κοινωνικές κατακτήσεις. Και πάλι καλούνται να πληρώσουν αυτοί που πληρώνουν πάντα: οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι, οι μη προνομιούχοι. Κι αυτά που θα αντληθούν από το υστέρημα του λαού θα κατευθυνθούν στις τσέπες των ξένων τραπεζιτών και των τοκογλύφων.

Η ντόπια άρχουσα τάξη, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της, παραδίδει τη χώρα στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, αρκεί να διαφυλάξει τα κέρδη που σώρευσε το προηγούμενο διάστημα από την υπερεκμετάλλευση όλων μας, βάζοντας παράλληλα τα θεμέλια για νέα συσσώρευση πλούτου. Άραγε γιατί να πληρώσει το «καθυστερημένο» έθνος των Ελλήνων, οι «φοβικοί» εργαζόμενοι, οι λαοί και όχι οι «πολυπολιτισμικές» αγορές, οι φιλελεύθεροι καπιταλιστές και οι ανοιχτόμυαλοι κερδοσκόποι όπως ο κ. Σόρος;

Τα αδιέξοδα του παγκόσμιου συστήματος γενικά, αλλά και οι αδυναμίες της Ευρωζώνης ειδικότερα, φαίνονται πια διά γυμνού οφθαλμού και σπρώχνουν de facto σε κανιβαλισμό των αγορών εναντίον ολόκληρων χωρών. Είμαστε ο πρώτος στόχος.

Αλλά οι αγορές και η πολιτική τάξη, που γίνεται δικός τους εντολοδόχος και όχι του λαού που την εκλέγει, ζητούν από τα θύματά τους να μπουν μέσα μόνα τους στο καζάνι, αφού πρώτα μαζέψουν ξύλα, ανάψουν φωτιά και το γεμίσουν με νερό. Το θέμα δεν αφορά εμάς μόνο, αλλά όλη τη νότια Ευρώπη. Μας λένε PIGS και μας βλέπουν σαν λουκάνικα. Όρος για την επιβίωσή μας είναι η οργάνωση της αντίστασης σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο.

Ο μηχανισμός στήριξης δήθεν μας βοηθά, ενώ στην πράξη καταδικάζει τη χώρα σε πολυετή ύφεση και λιτότητα, σ’ έναν φαύλο κύκλο διαρκούς αποπληρωμής χρεών και αποδιάρθρωσης του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού. Οι αδηφάγες αγορές έλαβαν το μήνυμα ότι όσο πιέζουν, τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα λάβει το εγχώριο υποταγμένο σ' αυτές πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς δεν έχουν λάβει το μήνυμα της αποφασιστικής λαϊκής καταδίκης και της καθολικής αντίστασης στην εξαθλίωση από την ελληνική κοινωνία, τον λαό, τους εργαζόμενους.

Πέρα από τα ποσά του βραχυχρόνιου χρέους, που θα λήξουν εντός του 2010 και που αναμένεται να ανέλθουν περί τα 5 δισ, τα ομόλογα που λήγουν το επόμενο διάστημα ανέρχονται σε 30 δισ. για το 2010, 40 δισ. για το 2011, 43 δισ. για το 2012, 33 δισ. για το 2013 κ.ο.κ. Αθροίζοντας σ’ αυτά περίπου 15 δισ. τον χρόνο για τόκους, καθώς και το προβλεπόμενο στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης έλλειμμα 21 δισ. για το 2010, 18 δισ. για το 2011 κ.λπ., τα πράγματα είναι προφανή:

Το χρέος φαίνεται αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Ο λαός θα εξαθλιωθεί, η χώρα θα ρημάξει, οι ξένοι τραπεζίτες θα εισπράξουν πανωτόκια και η χρεοκοπία δεν θα αποφευχθεί.

Το «πακέτο στήριξης» είναι ανεπαρκές. Είναι απλώς άλλοθι υποταγής και ξεπουλήματος όποιας δημόσιας περιουσίας απέμεινε, ξεθεμελιώματος κάθε θεσμικής και υλικής κατάκτησης των εργαζομένων, που κερδήθηκε με μαζικούς αγώνες την περίοδο της μεταπολίτευσης και στην πρώτη, ιδιαίτερα, κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1985).

Γι’ αυτό και οι οργανικοί προπαγανδιστές της ελίτ, εκτός από τη συστηματική αναπαραγωγή κλίματος τρομοκρατίας, ηττοπάθειας, παραίτησης και μελαγχολίας στο λαό, στρέφονται μαινόμενοι εναντίον της περιόδου 1974-1985. Απεχθάνονται τη δημοκρατία και τον λαό. Προτιμούν τη χούντα. Τη στρατιωτική παλιά, των αγορών σήμερα.

Ο αντιλαϊκός δρόμος είναι αδιέξοδος. Σημαίνει την περαιτέρω αποδιάρθρωση της χώρας, υποβάθμιση και εξαθλίωση του λαού της, νέο κύμα μετανάστευσης των πιο προσοντούχων νέων, μετατροπή της Ελλάδας σε νεοαποικία, υποταγμένη σε ξένους «προστάτες» και περιφερειακούς δυνάστες. Η απόρριψη των μέτρων, ο ανυποχώρητος αγώνας εναντίον τους είναι απαραίτητα αλλά όχι αρκετά.

Χρειάζεται ένα πολιτικοοικονομικό εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα επιτρέψει να πάρουμε τον άλλο δρόμο ενάντια στη διάλυση και την παρακμή. Είναι επιτακτική η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, με όρους δημοκρατίας και δικαιοσύνης, που να αφορά πριν απ’ όλα την υπάρχουσα σήμερα γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία, που πρέπει να διατηρηθούν και αναπτυχθούν. Δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ για πανωτόκια στους ξένους τραπεζίτες και τοκογλύφους!

Είναι λοιπόν απαραίτητη η αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μείωσή του, λογικά επιτόκια, επιμήκυνση πληρωμής, περίοδος χάριτος κ.ά. θα δώσουν τους απαραίτητους πόρους για την παραγωγική αναδιάρθρωση και μαζί με έντιμη διαχείριση και το σταμάτημα της λεηλασίας από επιτήδειους, θα εξαφανίσουν τα τρέχοντα ελλείμματα και θα αποκλείσουν τον σχηματισμό νέων.

Η εθνικοποίηση και το συμμάζεμα των τραπεζών, ιδιαίτερα τώρα που η κυβέρνηση ενεργοποιεί τον νόμο της προηγούμενης, παρέχοντάς τους μέσα στη δημοσιονομική κρίση εγγυήσεις και ρευστότητα ύψους 12 δισ., είναι αναγκαία και αναπόφευκτη.

Αναπροσανατολισμός της γεωργίας με κεντρικό στόχο την υποκατάσταση των εισαγωγών στα αγροτικά προϊόντα και τη διατροφική επάρκεια της χώρας.

Μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς με την αγορά όχι όπλων, αλλά πυρομαχικών για τα υπάρχοντα, μέρος των οποίων μπορεί να παραχθεί στη χώρα, ώστε η χώρα να έχει ισχυρή άμυνα, αν οι διεθνείς τραπεζίτες σκεφτούν να επαναλάβουν το 1897.

Ένα πολιτικό σχέδιο που ανασυγκροτεί τη χώρα, ανορθώνει την οικονομία, παρέχει συνοχή στην κοινωνία και αυτοπεποίθηση στον λαό μπορεί να κινητοποιήσει τους απλούς πολίτες, τις λαϊκές τάξεις και τα μεσοστρώματα, σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, η οποία μέσα από σκέψη, δράση και δουλειά θα δώσει την απάντηση σ’ αυτούς που σήμερα σπρώχνουν το λαό στην εξαθλίωση, τους πολίτες στην απόγνωση, τη χώρα στη διάλυση.

Οργάνωση της αντίστασης σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο

Κοινωνική δημοκρατία με τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές

Πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα εναντίον της ευρωσυνθήκης & του Συμφώνου Σταθερότητας - πάλη για την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης των λαών