Αποκάλυψη τώρα!

Πριν από λίγο καιρό, τον Απρίλιο, λίγες μέρες προτού ο τραγικός αυτός πρωθυπουργός ανακοινώσει επισήμως από το ακριτικό Καστελόριζο ότι παραδίδει άνευ όρων τη χώρα στον μηχανισμό μεγα-δανεισμού και επιτήρησης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, ο Σάιμον Τζόνσον του Peterson Institute, πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ, προειδοποίησε ότι η μη εμπλοκή του Ταμείου στη συναλλαγματική πολιτική της Ελλάδας, δηλαδή η αδυναμία υποτίμησης του ευρώ, δεν θα αποβεί προς όφελος της χώρας και της οικονομίας.

Μάλιστα ο ίδιος προειδοποίησε, στη βάση αυτού του δεδομένου, για ενδεχόμενη «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας λέγοντας ότι στην Αργεντινή τη δεκαετία του 1990 η μη παρέμβαση στην ισοτιμία του πέσο ήταν λάθος.

Λίγες μέρες αργότερα ο ίδιος ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν (και... φίλος του Γιωργάκη και της Λούκας, σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά γλειφτρόνια) έδινε μια πρόγευση του τι θα επακολουθήσει. Για την ακρίβεια ζητούσε το Ταμείο του να μπορεί να παρέμβει στη συναλλαγματική ισοτιμία της Ελλάδας ώστε ο «αποπληθωρισμός», τον οποίο μετ’ επιτάσεως ζητούσε, να γίνει κατά τι ομαλότερα. Τι εννοούσαν οι... ποιητές;

* Ότι, αν ο «αποπληθωρισμός» επιχειρηθεί μέσω της συνολικής (δηλαδή νομισματικής) υποτίμησης, τότε η πτώση της αξίας των μισθών θα γίνει ταυτόχρονα με την πτώση όλων των πραγματικών τιμών. Άρα ή ανταγωνιστικότητα θα επιτευχθεί ταχύτερα και πιο ομοιόμορφα, άρα η κοινωνία θα «πονέσει» λιγότερο.

* Αν, αντιθέτως, ο «αποπληθωρισμός» επιχειρηθεί μόνο με την ονομαστική μείωση των μισθών, τότε θα συντελεστεί πολύ πιο βίαια για την κοινωνία και χωρίς να είναι εξασφαλισμένο το πότε η συνολική πτώση των τιμών θα ακολουθήσει τη μισθολογική μείωση.

Τις ίδιες εκείνες μέρες γινόταν φανερό ότι, στο «τεχνικό» επίπεδο, διεξαγόταν ένα είδος «μάχης» μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε. καθώς οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν ούτε ν’ ακούσουν για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Το γιατί το εξήγησε με απόλυτη σαφήνεια ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε συνέντευξή του στο Der Spiegel (19.4):

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη χρεοκοπία ενός κράτους μέλους του ευρώ, όπως είναι η Ελλάδα, να μετατραπεί σε μια δεύτερη Lehman Brothers... Διότι η Ελλάδα είναι ένα από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Τα χρέη της Ελλάδας είναι όλα εκφρασμένα σε ευρώ, αλλά δεν είναι καθαρό ποιος και πόσα κατέχει από αυτά τα χρέη. Γι’ αυτόν τον λόγο οι συνέπειες μιας εθνικής χρεοκοπίας θα είναι ανυπολόγιστες. Από την άποψη του συστήματος η Ελλάδα είναι το ίδιο σημαντική όσο και μια μεγάλη τράπεζα».

Η Ελλάδα, εν τω μέσω αυτής της «τακτικής» σύγκρουσης, έμεινε, μέχρι στιγμής, στο ευρώ και τώρα έρχεται ταχύτατα όχι μόνο η ώρα του πρώτου μεγάλου λογαριασμού, αλλά και, στο εσωτερικό μέτωπο, η οικτρή διάψευση όσων ηλιθίων (ή χυδαίων παπαγάλων της κυβέρνησης) προωθούσαν ή επέχαιραν για τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων συγκατανεύοντας ή υπερτονίζοντας την επίσημη προπαγάνδα ότι αυτοί φταίνε για τη χρεοκοπία της χώρας.

Ο καιρός εγγύς...

Σχεδόν ταυτόχρονα αξιωματούχοι της Ε.Ε., αλλά και ο ίδιος ο Στρος Καν είπαν χθες ότι ήρθε η ώρα της μείωσης των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Είναι βέβαιο ότι αυτό ακριβώς θα περιλαμβάνει το αμέσως επόμενο πακέτο μέτρων της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία όχι μόνο εκτελεί κατά γράμμα αυτού του είδους τις εντολές, αλλά σπεύδει και να τις προλάβει.

Στην πραγματικότητα πολύ σύντομα θα ολοκληρωθεί η αποκάλυψη και της κυβερνητικής εθελοδουλίας, αλλά και της εξαπάτησης της ελληνικής κοινωνίας. Για να μην αναφερθώ σε όσους – είτε απλώς ανόητους είτε συνενόχους – ακόμη μια φορά θα... «αιφνιδιαστούν» από τη νέα, αλλά δίχως τέλος, βαρβαρότητα.

Λες και δεν ήξεραν ότι το ΔΝΤ, όταν μιλάει για «αποπληθωρισμό» και «υποτίμηση», εννοεί τον σφαγιασμό των πάντων μέσα από οριζόντια μείωση όλων των μισθών και το κατέβασμά τους σε επίπεδα εξευτελιστικά και απαγορευτικά για την αξιοπρεπή διαβίωση όσων δεν έχουν «καβάντζες», «λίπος» και όσα παρόμοια χρησιμοποιεί η αγοραία γλώσσα κάποιων  δημοσιογραφίσκων και των άλλων προπαγανδιστών του κυβερνητικού κυνισμού.

Ο πρώτος τριμηνιαίος έλεγχος θα γίνει τον Ιούνιο και ο επόμενος τον Σεπτέμβριο. Άρα, θεωρητικά, ο ένας από τους δύο αυτούς μήνες θα είναι ο πιο κρίσιμος της τελευταίας περιόδου, χωρίς να αποκλείεται η ενδιάμεση τμηματική μισθολογική περικοπή.

Επιχειρηματίες ήδη προεξοφλούν ότι το καλοκαίρι «θα κλάψουνε μανούλες». Πολιτικοί έχουν από πολύ καιρό προαναγγείλει ότι τον Σεπτέμβριο η χώρα θα επιστρέψει στην «εποχή των παγετώνων».

Ο καιρός γαρ εγγύς, καθώς πλέον οφείλουμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε τα πρόβατα επί σφαγήν που κυβέρνηση και επιτηρητές θα ήθελαν. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε πως έχει πλέον επισημοποιηθεί ότι η παράδοση της χώρας από την κυβέρνηση δεν έγινε μονάχα στους σφαγείς του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, αλλά και στον τοπικό επιτηρητή της «πειθαρχίας» μας, την Τουρκία, τότε τα πράγματα είναι, δυστυχώς, πολύ απλά: Ήρθε η ώρα της αντίστασης και κάθε αργοπορία, κάθε μέρα ή εβδομάδα, θα μας φέρνει πολλά βήματα πίσω...