Από τον Guardian (via Αυγή)
Του Τζον Χόλογουεϊ
Δεν μου αρέσει η βία. Δεν πιστεύω ότι κερδίζουμε πολλά από τις καμένες τράπεζες και τις σπασμένες βιτρίνες. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι ικανοποίηση όταν βλέπω τις αντιδράσεις στην Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας για την αποδοχή από το ελληνικό κοινοβούλιο των μέτρων που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, αν δεν υπήρχε μια έκρηξη οργής, θα αισθανόμουν βαθιά απογοήτευση.
Είναι η χαρά του να βλέπεις το ποδοπατημένο σκουλήκι να γυρίζει και να βρυχάται. Η χαρά τού να βλέπεις εκείνους που χαστουκίστηκαν χιλιάδες φορές να χαστουκίζουν και οι ίδιοι. Πώς μπορούμε να ζητάμε από τους ανθρώπους να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη βάναυση επιδείνωση του επιπέδου ζωής τους που συνεπάγονται τα μέτρα λιτότητας;
Θέλουμε απλώς να συμφωνήσουν στην απάλειψη κάθε προοπτικής για τους νέους, να αποδεχτούν ότι τα ταλέντα τους θα παγιδευτούν σε μια ζωή μακροχρόνιας ανεργίας; Και όλα αυτά για να αποπληρωθούν οι τράπεζες και οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι;
Όλα αυτά για να διατηρηθεί ένα καπιταλιστικό σύστημα που έχει προ πολλού προσπεράσει την ημερομηνία λήξης του και που σήμερα προσφέρει στον κόσμο μόνο καταστροφή. Η ήπια αποδοχή των μέτρων από τους Έλληνες θα σήμαινε απλώς τον πολλαπλασιασμό της κατάθλιψης. Την κατάθλιψη που προκαλεί ένα αποτυχημένο σύστημα θα συμπλήρωνε η κατάθλιψη της χαμένης αξιοπρέπειας.
Οι βίαιες αντιδράσεις στην Ελλάδα είναι μια κραυγή για αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο.
● Πόσο καιρό ακόμη θα στεκόμαστε και θα παρακολουθούμε τον κόσμο να καταστρέφεται από αυτούς τους βαρβάρους, τους πλούσιους, τις τράπεζες;
● Πόσο ακόμα θα παρακολουθούμε τις αδικίες να αυξάνονται, το σύστημα υγείας να διαλύεται, την παιδεία να περιορίζεται σε ανοησία, τις πηγές νερού να ιδιωτικοποιούνται, τις κοινότητες να εξοντώνονται και τη γη να καταστρέφεται για τα συμφέροντα των μεταλλευτικών επιχειρήσεων;
Η επίθεση που είναι τόσο οξεία στην Ελλάδα διεξάγεται σήμερα σε όλο τον κόσμο. Παντού το χρήμα υποβάλλει την ανθρώπινη και μη ζωή στη λογική του, τη λογική του κέρδους. Δεν είναι κάτι καινούργιο, όμως η ένταση και η έκταση της επίθεσης είναι νέα, όπως νέα είναι και η γενική αίσθηση ότι η σημερινή δυναμική είναι μια δυναμική θανάτου.
Είμαστε όλοι Έλληνες. Όλοι μας ισοπεδωνόμαστε από τους οδοστρωτήρες μιας ιστορίας που καθορίζεται από τις κινήσεις των χρηματαγορών. Εκατομμύρια Ιταλοί διαμαρτύρονταν ξανά και ξανά, αλλά ο Μπερλουσκόνι έπεσε τελικά από τις χρηματαγορές. Και οι Έλληνες διαδήλωναν διαρκώς κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά τελικά ήταν οι χρηματαγορές που την έδιωξαν.
Οι φλόγες στην Αθήνα είναι φλόγες οργής και γι' αυτό μας δίνει χαρά. Ωστόσο, η οργή είναι και επικίνδυνη. Αν προσωποποιηθεί, μπορεί να γίνει καταστροφική. Η οργή μπορεί πολύ εύκολα να γίνει εθνικιστική, ακόμη και φασιστική.
Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι η οργή μας δεν στρέφεται κατά των Γερμανών, ούτε καν της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Οι πολιτικοί αυτοί είναι αδαή και αξιολύπητα σύμβολα του πραγματικού στόχου της οργής μας – της κυριαρχίας του χρήματος, της υποταγής κάθε μορφής ζωής στη λογική του κέρδους.
Αγάπη και οργή. Η αγάπη ήταν ένα σταθερό θέμα των αγώνων που πέρσι επανακαθόρισαν το νόημα της πολιτικής. Ήταν ένα σταθερό θέμα στα κινήματα Occupy και ένα βαθύ αίσθημα στις καρδιές των βίαιων ταραχών σε άλλα μέρη του κόσμου. Ωστόσο η αγάπη πηγαίνει χέρι - χέρι με την οργή, την οργή του «πώς τολμούν να μας κλέβουν τις ζωές μας, πώς τολμούν να μας μεταχειρίζονται σαν αντικείμενα».
Η προσπάθεια για έναν διαφορετικό κόσμο δεν είναι ζήτημα οργής, αν και η οργή αποτελεί μέρος του. Περιλαμβάνει αναγκαστικά την υπομονετική κατασκευή ενός νέου τρόπου να κάνουμε τα πράγματα, τη δημιουργία διαφορετικών μορφών κοινωνικής συνοχής και αλληλοϋποστήριξης.
Πίσω από το θέαμα των τραπεζών που καίγονται στην Ελλάδα, ένα πιο ήσυχο κίνημα ανθρώπων αρνείται να πληρώσει εισιτήρια στις συγκοινωνίες, διόδια στους αυτοκινητόδρομους, λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος ή χρέη στις τράπεζες.
Είναι ένα κίνημα που γέννησε η ανάγκη και η πεποίθηση. Οι άνθρωποι οργανώνουν τις ζωές τους με διαφορετικό τρόπο, δημιουργούν κοινότητες αλληλοϋποστήριξης, στήνουν δίκτυα τροφίμων, καταλαμβάνουν άδεια κτήρια, φτιάχνουν κοινοτικά πάρκα, επιστρέφουν στην ύπαιθρο, γυρίζουν τις πλάτες στους πολιτικούς (που φοβούνται πια να βγουν στους δρόμους) και δημιουργούν δημοκρατικές μορφές λήψης κοινωνικών αποφάσεων.
Όλα αυτά ίσως να είναι ακόμη ανεπαρκή. Είναι μια διαδικασία σε πειραματικό στάδιο, αλλά ζωτικής σημασίας. Πίσω από τις εντυπωσιακές φλόγες βρίσκεται η αναζήτηση για τη δημιουργία ενός διαφορετικού τρόπου ζωής που θα καθορίσει τελικά το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου. Γι' αυτό το Σάββατο έχουν προγραμματιστεί σε όλο τον κόσμο διαδηλώσεις αλληλεγγύης για την εξέγερση στην Ελλάδα. Είμαστε όλοι Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου