Και δημοκρατία πολλών ταχυτήτων

Από τη Ναυτεμπορική

Του Νίκου Φραντζή

Ήταν γνωστό εδώ και καιρό ότι η ευρωπαϊκή οικονομία εκινείτο με πολλές ταχύτητες. Και τα τελευταία χρόνια, την εποχή της κρίσης, τα όσα αποφασίστηκαν στη Λισσαβώνα περί «σύγκλισης προς τα πάνω» ξεχάστηκαν εντελώς και κατέστη απολύτως σαφής – σχεδόν επισημοποιήθηκε – η ύπαρξη φτωχών και πλούσιων που ακολουθούσαν τον δρόμο τους στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ακόμη περισσότερο μεταξύ της ομάδας των χωρών που είχαν ανταλλάξει το εθνικό τους νόμισμα με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ.

Εσχάτως όμως γίνεται εμφανές ότι κάποιοι προσπαθούν να τεκμηριώσουν την ανάγκη να υπάρχει και δημοκρατία διαφόρων ταχυτήτων στους κόλπους της Ένωσης.


Χθες ο λαλίστατος Γερμανός υπουργός Οικονομικών μάς αποκάλυψε πως εκτός από τη σαφή γνώμη που έχει – και εφαρμόζει – για το πώς πρέπει να προχωρήσει η ελληνική οικονομία, διαθέτει εξίσου συγκεκριμένη άποψη για το πώς λειτουργεί και η δημοκρατία στη χώρα μας. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων φαίνεται πως δεν τον ικανοποιούν:


«Αν παρακολουθήσεις τις εσωτερικές πολιτικές συζητήσεις και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων τότε αναρωτιέσαι ποιος μπορεί να εγγυηθεί για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Αυτό πρέπει να μας διατηρεί σε ετοιμότητα», σχολίασε σε συνέντευξή του ο κ. Σόιμπλε.

Ένας ακόμη Ευρωπαίος με άποψη για την ελληνική πολιτική κατάσταση ήταν ο Ιταλός πρωθυπουργός κ. Μόντι, ο οποίος τάχθηκε εμμέσως κατά των πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα και υπέρ μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών, στα πρότυπα της ιταλικής.

Και εδώ εύκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς ότι Γερμανία και Γαλλία θα προσφύγουν σε δημοψηφίσματα για την έγκριση του χρυσού κανόνα του χρέους, ενώ το ελληνικό δημοψήφισμα – ανεξαρτήτως των απολύτως λανθασμένων μεθοδεύσεων που έγιναν τότε – τέθηκε αμέσως εκτός της ευρωπαϊκής πολιτικής νομιμότητας.

Τα ολέθρια λάθη που κάναμε στη δημιουργία του χρέους μας και στην αντιμετώπισή του είναι γνωστά. Τουλάχιστον όμως σε ό,τι αφορά τη δημοκρατία δεν έχουμε δανειστές, αντίθετα, μπορούμε να καταγράψουμε πολλούς οφειλέτες.

Πρόκειται για ένα «αγαθό» που «παρήχθη» για πρώτη φορά από ανθρώπους που πάτησαν πριν από χιλιάδες χρόνια αυτά εδώ τα χώματα και τα βασικά του συστατικά μοιράστηκαν αφειδώς παγκοσμίως, αποτελώντας ακόμη και σήμερα αρχές αναντικατάστατες σε όλα τα μεγάλα δημοκρατικά πολιτεύματα.

Η αναφορά αυτή δεν έχει να κάνει – όπως ίσως θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς – με ένα έθνος το οποίο προσπαθεί να πλουτίσει το ισχνό παρόν και το αβέβαιο μέλλον του επικαλούμενο το λαμπρό παρελθόν του.

Συνδέεται απολύτως με την ιστορική πραγματικότητα και προκύπτει αβίαστα ως αυθόρμητη αντίδραση στη χιονοστιβάδα των όσων συμβαίνουν στην ευρωπαϊκή γειτονιά, απομακρύνοντας ολοένα και περισσότερο την προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης.