Η εκτροπή

Από topontiki.gr

Του Δημήτρη Μυ

Οι μεταρρυθμιστές - εκσυγχρονιστές άλλων εποχών φρόντιζαν, εκτός των άλλων, και για την σωτηρία της ψυχής των ιθαγενών: τους βάπτιζαν χριστιανούς για να τους εξασφαλίσουν το εισιτήριο στον Παράδεισο. Μετά τους λήστευαν και τους σκότωναν έχοντας ήσυχη τη συνείδησή τους. Οι σύγχρονοι προφέσορες των διαρθρωτικών αλλαγών δεν διαφέρουν και τόσο από τους Ισπανούς Κονκισταδόρες, οι οποίοι επωμίστηκαν το βάρος και την ευθύνη να διδάξουν δίκαιο και εμπορικά ήθη στους Ινδιάνους.

Και οι σημερινοί εκσυγχρονιστές έχουν τον θεό τους (την αγορά). Ως φανατικοί θρησκευόμενοι προχωρούν σε βίαιους μαζικούς προσηλυτισμούς (ΜΜΕ) και διοικούν με σιδερένια πυγμή (διορίζοντας τραπεζίτες - πρωθυπουργούς). Η μέγιστη, ωστόσο, ομοιότητα του μεταρρυθμιστικού παρελθόντος με το εκσυγχρονισμένο παρόν δεν είναι οι κανόνες, αλλά η ερμηνεία τους.

● Στο παρελθόν ο φόνος ενός Ινδιάνου ήταν τελικά για το καλό του, αφού είχε εξασφαλισμένη θέση, ως βαπτισμένος, στον Παράδεισο.

● Σήμερα οι δημοκρατικές διαδικασίες εξελίσσονται αν – και μόνο αν – διασφαλίζεται το μεταρρυθμιστικό πεπρωμένο της κοινωνίας. Σε διαφορετική περίπτωση οι διαδικασίες αναστέλλονται μέχρι να ωριμάσει η μάζα, μπας και καταλάβει το συμφέρον της και ψηφίσει, όταν πρέπει, αυτούς που πρέπει.

● Στο παρελθόν ο εκσυγχρονισμός των Μάο - Μάο επέτρεπε, αν δεν επέβαλλε, και κάποια «αραίωση» του πληθυσμού.

● Οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές δεν σκοτώνουν – η αλήθεια να λέγεται – με τα ίδια τους τα χέρια. Γι’ αυτήν τη δουλειά έχουν λογιστές, δικηγόρους και στατιστικές.

Με τη βοήθεια των αριθμών οι άνθρωποι φαίνονται κουκίδες που σβήνουν στους πίνακες και τα διαγράμματα. Όπως οι 19.000.000 πεινασμένοι που αναγνωρίζει η Κομισιόν ότι υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και οι πάνω από 40.000.000 φτωχοί που κινδυνεύουν να βρεθούν σύντομα στην ίδια κατάσταση.

Ή οι άστεγοι, για τους οποίους η Κομισιόν παραδέχεται ότι δεν έχει αναλάβει καμία δράση επειδή δεν έχει καταλήξει ακόμη στον ορισμό του άστεγου. Έτσι ενθαρρύνει τη δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για να τους βοηθήσουν. Προφανώς οι ΜΚΟ είναι πιο γρήγορες στον ορισμό της έννοιας του άστεγου και άρα μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο από τη συντεταγμένη Ευρώπη.

Αυτή η Ευρώπη μπορεί στις μέρες μας να επιβάλλει τα αγριότερα μέτρα που γνώρισαν εδώ και πολλές δεκαετίες οι λαοί της, αλλά θεωρεί ότι η αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της αγριότητας είναι ευθύνη των κρατών που τα υφίστανται.

Τα κράτη με τη σειρά τους μπορούν να κάνουν ελάχιστα, αφού οι αποφάσεις της συντεταγμένης Ευρώπης, στο πλαίσιο των εκ Θεού και συνθηκών καθορισμένων ορίων ελλείμματος και χρέους, απαγορεύουν τις δαπάνες για κοινωνική πολιτική.

Έτσι μένει η χριστιανικού τύπου φιλανθρωπία να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική καταστροφή. Όπως στα συσσίτια της Αθήνας.

Το αίμα δεν αποτυπώνεται στην καμπύλη. Ούτε η ανεργία, ούτε η απελπισία, ούτε ο φόβος, ούτε η απογοήτευση, ούτε η οργή.

Οι τραπεζίτες - πρωθυπουργοί και οι πολιτικές και άλλες «φιλιππινέζες», που πρόθυμα τους υπηρετούν, δεν μετρούν ανθρώπους. Μόνο αριθμούς. Τους ανθρώπους έχουν συνηθίσει να τους χειρίζονται: με ελεημοσύνες, με παραμύθι, με τον φόβο και την απειλή. Αν μάλιστα η απελπισία των ιθαγενών χτυπήσει κόκκινο, υπάρχουν τα παραμύθια: κυβερνήσεις συνεργασίας, εθνικής σωτηρίας, ειδικού σκοπού, τεχνοκρατών...

Τελευταίο καταφύγιο της εκσυγχρονιστικής δημοκρατίας, όταν η απελπισία των ιθαγενών γίνει οργή, είναι η έκτακτη ανάγκη: δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος αν κάποιες διατάξεις του συντάγματος μπουν για λίγο στον πάγο. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι οι κανόνες, αλλά η ερμηνεία τους. Με άλλα λόγια: Ποιος γνωρίζει καλύτερα πότε θα έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν την ελεύθερη βούλησή τους οι ιθαγενείς;

Προφανώς, οι... πιστωτές τους.