Ο Μίκης, ο Ερντογάν και τα... hedge funds

 

Πέρα από το πόσο προσεγγίζει με ακρίβεια ή όχι τα οικονομικά ή άλλα δεδομένα, ένα είναι σίγουρο: ο Μίκης Θεοδωράκης έχει την οξυδέρκεια, το ένστικτο και την έγνοια ώστε να αντιληφθεί τι είναι αυτό που μας έρχεται. Δεν είναι ανάγκη να διαγνώσει αυτά που τόσοι και τόσοι αριστεροί και δεξιοί οικονομολόγοι αδυνατούν να συλλάβουν.

Δεν χρειάζεται ο Μίκης να είναι... έγκυρος οικονομικός αναλυτής. Αρκεί που διαισθάνεται το βάθος αυτής της κρίσης και, κυρίως, το επερχόμενο αποτέλεσμά της. Το πικρό συμπέρασμά του, δυστυχώς, θα το δούμε να επιβεβαιώνεται πολύ σύντομα.

 

Στις 15 Μαΐου ο Ερντογάν, μαζί με μια τεράστια κουστωδία υπουργών και επιχειρηματιών της χώρας του, θα είναι στην Αθήνα. Θα έλθει σαν... φίλος. Το επιχείρημα που θα ακούσουμε από τα χείλη του ιδίου και του Γ. Παπανδρέου θα λέει ότι «ο φίλος τουρκικός λαός έρχεται ως συμπαραστάτης των Ελλήνων αυτή τη δύσκολη ώρα». 



Συμφωνίες θα υπογραφούν, κηρύγματα ειρήνης θα ακουστούν, κινήσεις «καλής θελήσεως» θα ανακοινωθούν (θα εκπληρωθεί και το... «όραμα» κάποιων ανόητων περί μιας υποτιθέμενης μείωσης των εξοπλισμών), αλλά στο «τέλος της ημέρας» η Τουρκία θα έχει επιτύχει όσα δεν πέτυχε σε δεκαετίες διεκδικήσεων. Μόνο που δεν θα ανακοινωθούν όλες οι συμφωνίες. Κάποιες θα παραμείνουν στο συρτάρι για ανακοίνωση εν ευθέτω χρόνω.

Την επομένη, όσοι ακόμη έχουν τα λογικά τους, θα ψάχνουν στον Λίβανο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή για να ανακαλύψουν τη σύνθεση των hedge funds που θα αναλάβουν μια σειρά από μεγάλες δουλειές στη χρεοκοπημένη χώρα μας για λογαριασμό της Τουρκίας – και των ΗΠΑ, βεβαίως βεβαίως. Τότε ίσως ανακαλύψουν κάποιους «παλιούς γνωστούς». Κάποιους που, σε άλλες εποχές, συνέβαλαν στην οικονομική και... οικογενειακή επιβίωση κάποιων άλλων πρωθυπουργών της Ελλάδας. Εθνικά υπερήφανων και ανεξάρτητων.



Ας είναι όμως. Ας μην επιμείνουμε. Ο καιρός εγγύς. Ας μείνουμε στη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη και ας ευχηθούμε πολλοί νεότεροί του να έχουν τη διαύγεια, όταν θα χρειαστεί, να αντιληφθούν το πραγματικό διακύβευμα: η υπαγωγή στο ΔΝΤ δεν έχει μόνον οικονομικό χαρακτήρα.

Οι Έλληνες, που πολύ σύντομα θα βρεθούν έμπλεοι απόγνωσης στους δρόμους, δεν θα έχουν να υπερασπιστούν μόνον τον μισθό και το «επίπεδο ζωής» τους, αλλά την ύπαρξη της χώρας. Αν δεν το καταλάβουμε, πολύ απλά θα τα χάσουμε όλα. Όλοι μαζί...

Κι ας υπάρχουν σήμερα ακόμη και αριστεροί (!) που λένε ότι «δεν μας ενδιαφέρει η χώρα, αλλά οι εργαζόμενοι». Λες και οι εργαζόμενοι (όλοι εμείς) δεν έχουν πατρίδα. Λες και ξεφύτρωσαν όπως τα ραπανάκια. Λες και ο εκπλειστηριασμός της χώρας δεν είναι και δικό μας ξεπούλημα. Σαν η καταστροφή να αφορά μόνο τον μισθουλάκο μας. Σαν το ΕΑΜ να μην υπήρξε ποτέ...

***

Όσοι δεν την έχετε ήδη διαβάσει, δείτε ολόκληρη τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη:

«Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση...

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος.

Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι.

Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή.

Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις, αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ’ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης»