Φαντάσματα, κλεπτοκράτες και... ανατροπή

Είναι γνωστοί οι φόβοι αλλά και οι σχεδιασμοί που αναπτύχθηκαν τον τελευταίο καιρό, πριν ακόμη από την προσφυγή στο ΔΝΤ, για ανατροπή του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού. Το Ανεμογκάστρι είχε αναδείξει προ ημερών το πρώτο αξιοσημείωτο μπαράζ ανάλογων πιέσεων από πολλές πλευρές.

Ύστερα από το ελληνικό αίτημα για υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – έστω και με τον εξαιρετικά αμφίβολης αξιοπιστίας, όπως εξ αρχής έχουμε επισημάνει, φερετζέ του ευρωπαϊκού «πακέτου διάσωσης» – η πίεση συνεχίζεται. Ακόμη περισσότερο, φαίνεται να πιέζει και το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Προ τριμήνου υπουργός του Παπανδρέου, με καλή γνώση της κατάστασης που επρόκειτο να διαμορφωθεί, ο οποίος δεν διέψευδε την προοπτική της κατάρρευσης της οικονομίας από την κρίση χρέους, χωρίς να αναφέρεται στην προσφυγή στο ΔΝΤ, έλεγε χαρακτηριστικά ότι δεν είναι καθόλου βέβαιος για το αν η κυβέρνηση αυτή θα εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση της το επόμενο φθινόπωρο.

Σήμερα αυτές οι φωνές στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος έχουν πληθύνει. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το ρεπορτάζ του Τάσου Παππά στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία:

Η μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε κοινωνική και οι επιπτώσεις της στο πολιτικό σύστημα απασχολούν σοβαρά την κυβέρνηση και το κόμμα. Η δήλωση του υπουργού Άμυνας Ευ. Βενιζέλου για την πιθανότητα να έχουμε βίαιη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, όπως και ο υπαινιγμός του πρώην υπουργού Γ. Φλωρίδη ότι «πάντοτε ένα τμήμα της κλεπτοκρατίας γοητευόταν με την ιδέα ν' αναλάβει απευθείας τις τύχες της χώρας» δίνουν τον τόνο της ανησυχίας για εξελίξεις προς συντηρητικότερες κατευθύνσεις.

Άλλωστε η Ντόρα μιλάει για ανάγκη μετασχηματισμού του κομματικού συστήματος την ώρα που ο Αλέκος Παπαδόπουλος και ο Σημίτης βγαίνουν στο προσκήνιο καθώς τα ΜΜΕ τους ανασύρουν από τον... σκουπιδοτενεκέ της πρόσφατης Ιστορίας. Αυτά όμως δεν συμβαίνουν εν κενώ, αλλά υπό το φως δημοσκοπήσεων που κρίνουν απαραίτητη τη δημιουργία ενός νέου (κεντροαριστερού) κόμματος. Εδώ κολλάει η κατάληξη του κειμένου του Παππά:

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ελπίζουν ότι η κρίση θα γεννήσει κάτι καινούριο με ριζοσπαστικό πρόσημο. Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Σ. Παπασπύρος είπε στην «Κ.Ε.» πως «πρέπει να συναντηθούν τα κοινωνικά κινήματα με την προοδευτική διανόηση για μια ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού συστήματος»! Αναζητείται η φόρμουλα που θα δώσει μορφή στην προεκτεθείσα ευχή...

Αυτός μας έλειπε...

Όπως θα θυμάστε, ο Παπαχελάς στην Καθημερινή πριν από λίγο καιρό τα έβαζε με τον (φίλο του) Γιωργάκη για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει υπουργούς και συνεργάτες. Να θυμηθούμε πώς:

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, για να πάρουμε ένα κλασικό παράδειγμα, μπορεί να είναι αφόρητος, γκρινιάρης ή ό,τι άλλο. Έχει αποδείξει όμως εμπράκτως ότι μπορεί να είναι ένας χρήσιμος άνθρωπος που ξέρει να λέει "όχι" και να παίρνει αποφάσεις. Η χώρα χρειάζεται σήμερα δυσάρεστους ανθρώπους με μπλοκάκια...

Αμέσως παρακάτω όμως έδινε ρέστα:

Ο κ. Παπανδρέου έχει λίγο ακόμη χρόνο για να πετάξει από το καράβι τη σαβούρα και να φτιάξει μία ντριμ τιμ από την αγορά, ακόμη και από άλλους πολιτικούς χώρους. Να σπάσουν επιτέλους αυτά τα καταραμένα ταμπού που δεν αφήνουν έναν πρωθυπουργό να αξιοποιήσει πολιτικά έναν έμπειρο τραπεζίτη επειδή είναι δήθεν "βρώμικος", λες και οι πολιτικοί είναι άσπιλοι...

Τότε αναρωτιόμασταν ποιος να είναι ο τραπεζίτης που υπαινίσσεται ο διευθυντής της Καθημερινής. Χθες, διαβάζοντας το άρθρο του Σταύρου Λυγερού, η απορία λύθηκε:

Υπάρχει και το ενδεχόμενο πρωτοβουλίας εκτός πολιτικού συστήματος. Εδώ και καιρό ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος αρθρώνει πολιτικό λόγο. Αν και ο ίδιος το αρνείται, είναι πολλοί εκείνοι που προεξοφλούν ότι προετοιμάζει το έδαφος για κάθοδο στον πολιτικό στίβο.

Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στην «Κ» παλαίμαχος πολιτικός, «στο σημείο που έχουμε φθάσει εάν βρεθεί μία ομάδα αξιόπιστων προσωπικοτήτων και συγκροτήσει όχι κόμμα, αλλά επιτροπή εθνικής σωτηρίας, δεν θα χρειασθεί να πει πολλά στον λαό για να τον προσελκύσει, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα αναγέννησης».

Και ο πρωθυπουργός μας, ο καλός αυτός άνθρωπος που θα υπογράψει την πιο ντροπιαστική πράξη στην πρόσφατη Ιστορία της χώρας; Προφανώς... δεν του πέφτει καν λόγος, αφού, όπως σημειώνει ο Λυγερός:

Ορισμένοι συζητούν και το ενδεχόμενο ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου να σχηματίσει όσο είναι καιρός μια κυβέρνηση αξιόπιστων προσωπικοτήτων με αποστολή να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Οι πιθανότητες να κινηθεί αυτοβούλως προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αμελητέες. Θα το πράξει μόνο εάν δεν έχει άλλη επιλογή. Συνήθως, όμως, τότε είναι αργά.

Και όλα τούτα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που λίγο απέχει από το να γίνει εκρηκτικό, χωρίς μάλιστα να είναι σαφές ποιους θα πάρουν τα σκάγια από την όποια έκρηξη. Ας αφήσουμε λοιπόν τον πάντα σοβαρό αρθρογράφο της Καθημερινής να ολοκληρώσει τη σκέψη του:

Εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου απαξιωθεί και δεν προκύπτει θεσμική διέξοδος, η κοινωνική δυναμική δεν πρόκειται να εγκλωβισθεί για πολύ. Όσο πιο πολύ συμπιέζεται, τόσο πιο εκρηκτική θα είναι η εκδήλωσή της. Η κρίση βγάζει με ορμή στην επιφάνεια όσες αντιθέσεις υπέβοσκαν στην περίοδο της ευημερίας. Μεταξύ αυτών και τον ανταγωνισμό μεταξύ Ελλήνων ανέργων και μεταναστών για τις συρρικνωμένες θέσεις χειρωνακτικής εργασίας.

Η εκτόξευση της εγκληματικότητας είναι αλάνθαστη συνέπεια και μια μορφή ιδιότυπου «κοινωνικού πολέμου». Αλλά ακόμα κι αν το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης τελικώς αποφευχθεί, το πολιτικό κόστος, που θα προκύψει από τη «θεραπεία» - σοκ, θα πληρωθεί βαρύτατα στις εκλογές.

Με λίγα λόγια ο... τραχανάς έχει απλωθεί για τα καλά. Και το ερώτημα είναι πώς, ύστερα από την ασφυκτική πίεση που θα του ασκηθεί, θα μπορέσει να αντέξει ο Γιωργάκης στην εξουσία. Ένας πρωθυπουργός ο οποίος μας οδήγησε συντεταγμένα και με σχέδιο στο ΔΝΤ, χωρίς, στο τραγικό διάγγελμά του, να βρει καν το στοιχειώδες θάρρος και την ελάχιστη αξιοπρέπεια να προφέρει το όνομα του οργανισμού που θα αναλάβει τη διάλυση της χώρας προς όφελος των πιστωτών της.

(Προς τούτο σας παραπέμπω και σε σχετικό εύστοχο σχόλιο του Ρήγα...).