Όλη η χώρα μια ΣΤ' δημοτικού...

Αναμνήσεις του Ρήγα από τη χούντα και τη μεταπολίτευση (αναρτημένο τη Δευτέρα 19.4)

Καλοκαίρι του 74, τέλη Ιούλη ήτανε, μας φόρτωσε ο πατέρας στ' αμάξι και φύγαμε για την Ομόνοια. Παιδάκι εγώ, θυμάμαι ολοζώντανα τις εικόνες που έβλεπα μέσα από το Fiatάκι. Κόσμος να βγαίνει στους δρόμους, να φωνάζει, να πανηγυρίζει. Άλλοι φωνάζαν «κάτω η χούντα», άλλοι χορεύανε, άλλοι «ζήτω η δημοκρατία», άλλοι «ζήτω η λαοκρατία» κι αυτό το κατάλαβα καλύτερα, γιατί, σκέφτηκα, θέλουν κράτος του λαού, αλλά οι άλλοι με το κράτος του δήμου...

Εγώ έναν Δήμο ήξερα κι αυτός ήταν φίλος του αδελφού μου! Είδα και κάτι πανό με ένα σήμα που δεν είχα ξαναδεί, ένα σφυρί κι ένα δρεπάνι, κι αυτοί που το κρατούσαν ήταν χαρούμενοι, και φωνάζαν για το τέλος της χούντας.

Την λέξη «χούντα» την ήξερα! Την είχα ακούσει από τον πατέρα μου και από Άλλωστε πριν λίγους μήνες, τον Νοέμβρη του 73, μας την είχε πει κι ο δάσκαλος. Θυμάμαι που δακρυσμένος, έκλεισε την πόρτα της τάξης, για τον φόβο των ιουδαίων, και μας μίλησε για την χούντα. Μας είπε πως τα αδέλφια μας, κάτι πολύ ωραία αγόρια και κορίτσια λίγο μεγαλύτερα από εμάς, είχαν κλειστεί σε ένα κτήριο στην Αθήνα που το λέγανε Πολυτεχνείο, κι από εκεί μέσα καλούσαν τον κόσμο να ξεσηκωθεί κατά της χούντας για να έρθουν καλύτερες μέρες για την Ελλάδα...

Αυτά καταλάβαμε πως μας είπε ο κύριος Δ. και βγήκε συγκινημένος από την τάξη γιατί δεν μπορούσε να κάνει μάθημα... Στην αρχή ήμαστε σιωπηλοί, περισσότερο γιατί είδαμε τον δάσκαλο πρώτη φορά έτσι, παρά για αυτά που μας είπε, μα γρήγορα η χαρά που χάσαμε το μάθημα, σκέπασε τις άγουρες σκέψεις...

Ώσπου κάποια στιγμή, ήρθε ένα παιδί από άλλη τάξη και μας έφερε Την είδηση: «Έρχονται πλοία των Αμερικάνων να σώσουν τους φοιτητές! Έρχονται οι Αμερικάνοι να σώσουν την Ελλάδα!»... Μας άκουσε όλη η πόλη τότε, φεύγανε σαν σαΐτες οι τσάντες και τα τετράδια στον αέρα, «ζήτω» και κραυγές χαράς!

Γυρνώντας στο σπίτι, η μάνα μου, που έκλαιγε ακούγοντας το ραδιόφωνο φοβούμενη πως είναι εκεί κι ο μεγάλος μου αδελφός, με έστειλε για κούρεμα! Πήγα στον κυρ-Αντώνη, έκατσα στη καρέκλα και του είπα φαρδιά-πλατιά την είδηση καμαρωτός-καμαρωτός που... ήξερα και δεν ήξερε: «Έρχονται οι Αμερικάνοι να σώσουν τους φοιτητές, να σώσουν την Ελλάδα, από την χούντα!». Τότε δεν κατάλαβα γιατί ο κυρ-Αντώνης δεν χάρηκε, πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν θαυμαστής του Παπαδόπουλου και της Δέσποινας! Αλλά αυτό το «έρχονται οι αμερικάνοι να μας σώσουν» το έλεγα συνέχεια Πέμπτη και Παρασκευή...

Το Σάββατο πια, με τη μάνα μου να κλαίει συνέχεια γιατί δεν ήξερε αν ήταν κι ο αδελφός μου ανάμεσα στους νεκρούς και τραυματίες, με την μεγαλύτερη μου αδελφή μου να μιλά με έναν φοιτητή θλιμένα στην άκρη της γειτονιάς κι εγώ να ακούω από δίπλα κρατώντας της το χέρι, κατάλαβα πως κάτι πήγαινε λάθος με την «είδηση».

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Εγώ δεν πάω πια ΣΤ' δημοτικού, οι φοιτητές δεν αντιστέκονται στην καταστροφή του μέλλοντός τους, οι γονείς δεν αντιστέκονται στην καταστροφή του μέλλοντος των παιδιών τους, και το ΔΝΤ αναλαμβάνει πράγματι από μεθαύριο την διακυβέρνηση της χώρας αφού κάθε τι θα περνάει από την έγκρισή του... Υπάρχουν όμως και ομοιότητες...

Ο μαθητής της άλλης τάξης που μας μετέφερε την ψεύτικη «είδηση» περί ερχομού των αμερικάνων για τη σωτηρία μας, υπάρχει ακόμα και κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Είναι ο πολιτευτής της υποδούλωσης, είναι ο δημοσιογράφος της παπαγαλίασης, είναι ένα ολόκληρο σύστημα αποβλάκωσης και εξουδετέρωσης κάθε αντίστασης στον μονόδρομο του «αισθάνομαι περισσότερο σοσιαλιστής από ό,τι πριν» ΓΑΠ και του επίσης σοσιαληστή Στρος Καν.

Και βλέπω γύρω μου χιλιάδες παιδάκια της ΣΤ' δημοτικού να τους πιστεύουν κι ας είναι – υποτίθεται – ενήλικες κι όχι σπόρια όπως εμείς τότε!

Όταν, τότε, 8 μήνες αργότερα μας πήρε ο πατέρας με το Fiatάκι για την Ομόνοια, είδα πολλούς να πανηγυρίζουν. Αλλά στο μεταξύ το ξεπούλημα και δράμα της Κύπρου είχε ολοκληρωθεί κι ακόμα τρέχει αυτή η πληγή..

Αν κάποια στιγμή στο μέλλον ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους πανηγυρίζοντας για την πτώση της οικονομικής χούντας, αναρωτιέμαι τι απώλειες θα έχουμε να θρηνούμε σαν άτομα, σαν πολίτες, σαν κοινωνία και σαν χώρα...

Και μια παρατήρηση προς το νέον ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς που, λόγω των προβλημάτων στις αερομεταφορές που δημιούργησε η ενεργοποίηση του ηφαιστείου στην Ισλανδία, αναβλήθηκε για την Τετάρτη η άφιξη του ΔΝΤ. Βρε παιδιά, δεν μπορούσατε να το σκεφτείτε μόνοι σας; 21η του Απρίλη, την Τετάρτη έχουμε!... Τι, θέλατε να έχουμε δύο επετείους ντροπής κοντά-κοντά;