Αποχαιρετισμός στα όπλα

Από τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο (Κάιν)
(μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό κίνημα)

Ένα ακόμη γράμμα προς τον αναρχικό / αντιεξουσιαστικό χώρο (και όχι μόνο αυτόν ή όποιον άλλο θέλει να ακούσει...)

Από τον Κασίμη στον Τσουτσουβή, στον Πρέκα, στον Μαρίνο και τώρα στον Φούντα

Καιρός για αποχαιρετισμό στον μιλιταρισμό και στα όπλα.

Καιρός να μιλήσουμε για αφοπλισμό ή αλλιώς να μιλήσει το «οπλοστάσιο» της κοινωνικής κριτικής, ο «δυναμίτης» του αναρχικού πολιτικού λόγου.


(Να το ξεκαθαρίσω άλλη μια φορά για να μην φτάσουν ξανά οι διαφωνίες ή οι παρερμηνείες και παρεξηγήσεις να χαλάνε τις καρδιές μας... Η κριτική στην επιλογή της ένοπλης βίας δεν σημαίνει ούτε πως «αυτόματα» γινόμαστε «φίλοι και σύμμαχοι» της καπιταλιστικής άγριας συμμορίας ούτε πως απουσιάζει ο σεβασμός στη μνήμη αυτών που, άδικα και άσκοπα, «έπεσαν», από την όποια «πλευρά» κι αν βρίσκονται αυτοί.

Για το τελευταίο, «απολογούμαι» ειλικρινά για να είμαι ακριβοδίκαιος και για να μην μπω σε συμψηφισμούς, «επιλεκτικές εξισώσεις και αριθμητικές» για την απώλεια τής ανθρώπινης ζωής....

Το αντίθετο... Η κριτική, αλλά και αυτοκριτική παράλληλα – γιατί υπήρξα κι εγώ στιγμές τραγικά αντιφατικός, όταν για παράδειγμα έγραφα με συντρόφους, τότε, στο κέντρο τής Αθήνας το σύνθημα «Ο Τσουτσουβής ζει», αμέσως μετά την ένοπλη συμπλοκή στου Γκύζη, τη λανθασμένη αυτή επιλογή ταξικού αγώνα κατέληξα να επικροτώ και να προωθώ – γίνεται για να μην «πέσουν» κι άλλοι στο ναρκοπέδιο που ανοίγουν σκόπιμα και ύπουλα οι «εκπρόσωποι» και «διαχειριστές» τής κοινωνίας, που αφού την οδήγησαν στην εξαθλίωση, τώρα ζητούν από αυτήν «συναίνεση και συνεργασία» για την «αντιμετώπιση τής κρίσης» που οι ίδιοι δημιούργησαν με την τρομοκρατία και τις καθημερινές ληστείες τους σε βάρος της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, γκρεμίζοντας τα θεμέλια της κοινωνικής ευημερίας, συνοχής, αρμονίας και αλληλεγγύης...).

* Να ανατρέψουμε την προβοκάτσια και προπαγάνδα του κράτους που επιχειρεί να κατασκευάσει τους αναρχικούς ως «εσωτερικό εχθρό» της κοινωνίας.

* Να αναδείξουμε στην κοινωνία τη μόνη αλήθεια, πως επικίνδυνος και αδίστακτος εσωτερικός εχθρός είναι οι «εκλεγμένοι άρχοντες», οι δυνάστες, βιαστές και εκμεταλλευτές της.

* Καμιά διαμεσολάβηση, ένοπλη ή κοινοβουλευτική, στους αγώνες για το πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία.

Δεν είμαστε «στρατιώτες», «εκτελεστικά αποσπάσματα» και «κυνηγοί» που προχωρούν με στρατιωτική πειθαρχία και κανόνες, στήνοντας συνοπτικά δικαστήρια, ενέδρες και κρεμάλες.

Ο κοινωνικός αγώνας δεν θα γίνει τυφλά και αδιάκριτα με την υποστήριξη «όλων των μέσων», αλλά θα επιλεγούν με βάση την αναρχική θεώρηση, συνείδηση και ηθική εκείνα που αρνούνται στην πράξη τον μηδενισμό, τον φανατισμό, την εκδίκηση και τη βία εκείνων των μέσων που οδηγούν στην εξουσία της κυριαρχίας και ιεραρχίας απαξιώνοντας και εξαφανίζοντας την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.
Η εξουσία «καλωσορίζει με κατανόηση» και «υποδέχεται φιλικά» στον γύρο του θανάτου τούς δίκαια οργισμένους από τη βία της, τους δένει τα χέρια πισθάγκωνα για να μη φανούν τα στοιχεία, οι αποδείξεις και η σφραγίδα της δικής της τρομοκρατικής οργάνωσης, τους βάζει στα χέρια τα «σιδερικά» της καταστροφικής της πολεμικής βιομηχανίας και τα «άγια προϊόντα» της από τα καλούπια τού μιλιταρισμού, τους καταδικάζει χωρίς ελπίδα διαφυγής να κρύβονται στην από παντού ελεγχόμενη και φρουρούμενη στρατιωτική της περιοχή.

Αναλώνει, οδηγεί, εξαντλεί (άλλη μια φορά) στην αυτοπαγίδευση τον αναρχικό χώρο (ή έστω ένα μέρος του) παρασύροντας τις δυνάμεις του από το «εύφλεκτο υλικό» των κοινωνικών ζητημάτων στην ανύπαρκτη «φλόγα» της ένοπλης «πρωτοπορίας» και των «πυρήνων συνωμοσίας», περιμένει στη γωνία την οπλισμένη «αντιπαράθεση» για να πανηγυρίσει άλλη μια νίκη με απευθείας συνδέσεις με τα καλωδιωμένο θέαμα της τρομολαγνείας, να ξαποστείλει στα νεκροταφεία κι άλλους νεκρούς αναρχικούς, να δώσει ως «ξεχωριστή τροφή» στο τέρας των δικαστηρίων και των φυλακών κι άλλους συντρόφους που «βηματίζουν» στο ναρκοπέδιο εκείνης της «αναμέτρησης» με τη συστημική βαρβαρότητα που ή ίδια επινόησε.

Που ή ίδια σχεδίασε, ολοκλήρωσε και μεθόδευσε για την υπεροχή και επικράτηση του πολύμορφου οπλοστασίου φόβου και τρόμου που διαθέτει, της διάχυσης και διασποράς μηδενικής ανοχής και καταστολής ενάντια στους ανέμους της κοινωνίας που σήμερα κινούνται με μεγαλύτερη ένταση, αντίθετα στο ρεύμα της «εκ των άνω» επιβολής μέτρων και προγραμμάτων για τη σταθερότητα και μονιμότητα της εξαθλίωσής της!

Ο κύκλος αυτός της ένοπλης «απάντησης» έρχεται πάντα να αναλάβει, ως άλλος «σωτήρας», «πεφωτισμένος ηγέτης» και «ήρωας διαμεσολαβητής», να φέρει σε τέλος ανύπαρκτες «εξουσιοδοτήσεις» και «αποστολές» για την υπεράσπιση της κοινωνίας από τις επιθέσεις και τον αυταρχισμό της «νόμιμης, θεσμικής και κατοχυρωμένης» ψευτοδημοκρατίας.

Ο κύκλος αυτός, που όποτε η εξουσία επιλέγει να τον «ανοίξει», με το χέρι στη σκανδάλη, θυμίζει σε όλους και όλες μας τον τρόπο που η ίδια «κλείνει» τις «συναντήσεις» της με το «αντάρτικο πόλης», τον τρόπο που η ίδια πάντοτε (προσωρινά) τον «τελειώνει» με τον αντίπαλο «πολεμιστή» στο χώμα ή στην απομόνωση τής ειδικής πτέρυγας κρατουμένων, μέχρι να περάσει ο θρίαμβος της εξουσίας στον επόμενο κύκλο της!

Η συντήρηση της «στρατιωτικής αντίληψης» και τού «ένοπλου τομέα», είτε ως μέρος του «πολύμορφου κοινωνικού αγώνα» είτε ως συμπάθεια είτε ως υποστήριξη και αλληλεγγύη, διευκολύνει το δίχτυ τής Κρατικής τρομοκρατίας να εγκλωβίσει και να θυσιάσει στο σφαγείο της κι άλλα «θύματα» ανάμεσα στους συντρόφους και συντρόφισσες του αναρχικού χώρου.

Η άρνηση της ένταξης και της προσκόλλησης στο δίχτυ αυτό που κατασκευάζουν «εσωτερικούς εχθρούς» οι «υπηρεσίες προστασίας του πολίτη» για να απενοχοποιηθεί η «νόμιμη και ηθική» παραγωγική μηχανή βίας του μέσω των μικροφώνων τής ΓΑΔΑ και των έκτακτων δελτίων για την «πάταξη της τρομοκρατίας», είναι η αρχή τής συγκροτημένης οργάνωσης του αναρχικού χώρου χωρίς αυταπάτες και νεφελώματα που καθηλώνουν στην προεξοφλημένη ήττα, περιθωριοποίηση και ποινικοποίηση τον αγώνα για μια κοινωνία που δεν θα είναι πεσμένη νεκρή και σάπια στα «ιδανικά» της οπλοκρατίας, της κατανάλωσης, του ατομικισμού και του κέρδους!

Καιρός να σταματήσουν να μεταφέρονται στους νέους και νέες αγωνιστές-στριες, που ακολουθούν στο ποτάμι της αντίστασης σε έναν Κόσμο - Φυλακή, οι παθογενείς χρόνιες αντιλήψεις και ο ελιτισμός τής «ένοπλης κληρονομιάς» που αρνούνται να αντικρίσουν στα μάτια τον μακάβριο απολογισμό της «μάχης», πως ώς εδώ ήταν και αρκετά προχώρησε και επεκτάθηκε το καρκίνωμα αυτό στο κίνημα, γιατί υπάρχει ελάχιστη ποσότητα και ποιότητα αίματος στο σώμα της επανάστασης που ξοδεύθηκε εδώ κι εκεί άστοχα και άσκοπα στους δρόμους των πόλεων στο όνομα τής «εκδίκησης» και του «ταξικού μίσους»!

Εκεί που τελικά θέλει να χυθεί και καθοδηγεί ως χρόνο και τόπο η γιάφκα της εξουσιαστικής συμμορίας!

Οι όποιες επιλογές από εδώ και πέρα θα είναι καθοριστικές, αν θα ανοίξουν άλλες «πύλες» ή «δρόμοι» για την επόμενη μέρα (ή και νύχτα), αν κάπου εκεί θα βρεθούμε μέσα μαζί με τους υπόλοιπους άλλους καταπιεσμένους ή αν θα μείνουμε μακριά και απόντες!