Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση (Γιώργο, πες αλεύρι...), χθες, το Ανεμογκάστρι σημείωνε ότι: «Μπορεί προς το παρόν οι τροχιοδεικτικές βολές να πέφτουν από τα "λιμά", αλλά μάλλον δεν είναι μακριά η ώρα που θα αναλάβουν δράση οι πιστολέρος, οι δολοφόνοι επί πληρωμή, οι οποίοι θα αναλάβουν – ως μια... πολιτική Goldman Sachs – το "θεάρεστο" έργο να σπρώξουν στα Τάρταρα μια κυβέρνηση που δείχνει να έχει πρόωρα ξοφλήσει».
Η αναφορά βεβαίως σχετιζόταν με την αναμενόμενη ανάδειξη σεναρίων κυβερνητικής αλλαγής στην κατεύθυνση της επιθυμίας (και σταθερής πρακτικής) του ΔΝΤ για μια κυβέρνηση της ευρύτερης δυνατής αποδοχής. Προς τούτο φαινόταν ενδιαφέρουσα, αν και περιφερειακή, η παρότρυνση του αρθρογράφου του Έθνους Θ. Τσεκούρα προς αυτή την κατεύθυνση.
Την ίδια μέρα ωστόσο σε κυριακάτικες εφημερίδες γινόταν... πάρτι προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να επιβεβαιωθεί ο προβληματισμός που το παρόν ιστολόγιο έχει αναδείξει με πολύ καθαρό τρόπο και μάλιστα τοποθετώντας τον σε ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο.
Στην πρώτη γραμμή η «Καθημερινή»
Τον χορό έσυρε η Καθημερινή, με τους Αλέξη Παπαχελά και Στάμο Ζούλα να ενισχύουν προσφέροντας μια δικαιολογητική βάση στο διατυπούμενο αίτημα. Γράφει η εφημερίδα, μεταξύ άλλων, στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της με τον τίτλο Τέλος ψευδαισθήσεων:
«Σε κανέναν πολιτικό δεν είναι ευχάριστο να πάρει δυσάρεστες αποφάσεις, τις οποίες απέφυγαν προκάτοχοί του. Σήμερα, όμως, ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση δεν έχουν άλλη επιλογή. Αν θέλουν να αποφύγουν το ΔΝΤ πρέπει να πάρουν θεαματικά διαρθρωτικά μέτρα και να αναθέσουν σε ικανούς, έμπειρους ανθρώπους εκτός κομματικού συστήματος να τα εφαρμόσουν. Αν δεν το κάνουν με επάρκεια, η μόνη λύση είναι ο μηχανισμός στήριξης Ε.Ε. - ΔΝΤ».
Τη σκυτάλη παίρνει ο διευθυντής της εφημερίδας Αλ. Παπαχελάς, ο οποίος, υπό τον τίτλο Η τέχνη του πολέμου, σημειώνει:
«Αλίμονο αν ο κ. Παπανδρέου συνεχίσει να επιλέγει τα στελέχη που επανδρώνουν κρίσιμες θέσεις με βάση το αν είναι "παλιοί οικογενειακοί γνωστοί", συμπαθείς ή αντιπαθείς. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, για να πάρουμε ένα κλασικό παράδειγμα, μπορεί να είναι αφόρητος, γκρινιάρης ή ό,τι άλλο. Έχει αποδείξει όμως εμπράκτως ότι μπορεί να είναι ένας χρήσιμος άνθρωπος που ξέρει να λέει "όχι" και να παίρνει αποφάσεις. Η χώρα χρειάζεται σήμερα δυσάρεστους ανθρώπους με μπλοκάκια...
Ο κ. Παπανδρέου έχει λίγο ακόμη χρόνο για να πετάξει από το καράβι τη σαβούρα και να φτιάξει μία ντριμ τιμ από την αγορά, ακόμη και από άλλους πολιτικούς χώρους. Να σπάσουν επιτέλους αυτά τα καταραμένα ταμπού που δεν αφήνουν έναν πρωθυπουργό να αξιοποιήσει πολιτικά έναν έμπειρο τραπεζίτη επειδή είναι δήθεν "βρώμικος", λες και οι πολιτικοί είναι άσπιλοι...».
Χωρίς ο τακτικότατος συνομιλητής και φίλος του πρωθυπουργού να μας διευκρινίσει ποιον «βρώμικο» τραπεζίτη θα ήθελε για να μας κυβερνήσει, συνεχίζει καταλήγει δικαιολογώντας τον πολεμικό τίτλο του:
«Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη όχι απλά πρωθυπουργός, αλλά πρωθυπουργός εν ώρα "πολέμου", χωρίς ποτέ να έχει δοκιμασθεί – όπως είναι φυσικό – σε κάτι ανάλογο. Από το αν θα μπορέσει να συμπεριφερθεί σαν ηγέτης σε καιρό "πολέμου" εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η τύχη του και καλώς ή κακώς και η δικιά μας».
Από κοντά και ο Στάμος Ζούλας, η οποίος τιτλοφορεί το κείμενό του κατά τρόπο που να μην αφήνει αμφιβολία για το είδος της πρότασής του: Με μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας... Γράφει λοιπόν επιχειρώντας να προσδιορίσει την ανάγκη επιβίωσης του πολιτικού συστήματος:
«Κατά την κρίση της πλειονότητος του ελληνικού λαού τα δύο κόμματα εξουσίας είναι απολύτως συνυπεύθυνα, στην τελευταία 30ετία των κυβερνήσεών τους, για το σημερινό κατάντημα της οικονομίας. Συνεπώς, στην περίπτωση χρεοκοπίας, όχι μόνον θα απαξιωθούν παντελώς, αλλά και θα υποστούν, ισομερώς, τον βαρύτατο καταλογισμό της εθνικής τραγωδίας.
Ακριβώς η συνυπευθυνότητα αυτή επιβάλλει, σε πρώτη φάση, στα δύο κόμματα συναίνεση στις επώδυνες, αλλά μονοδιάστατες λύσεις που επιτάσσουν οι περιστάσεις. Και σε δεύτερη φάση, αν οι λύσεις αυτές αποδειχθούν ατελέσφορες, απαιτείται η κυβερνητική σύμπραξή τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου».
Ο πολύπειρος αρθρογράφος μπαίνει μάλιστα στον πειρασμό να προσδιορίσει και την πολιτική ταυτότητα μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας αποτελώντας τον ουσιώδη προπομπό και διερμηνευτή της απαίτησης των δανειστών και επιτηρητών της χώρας μας – αλλά με μια βασική παράλειψη: ξεχνάει να ζητήσει τη συναίνεση των συνδικάτων, ίσως επειδή τη θεωρεί εκ των προτέρων δεδομένη:
«Ταυτόχρονα ο σχηματισμός μιας πολυκομματικής κυβερνήσεως, με αναλογική και – προπαντός – αξιοκρατική συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, της Ν. Δ., του ΛΑΟΣ, πιθανώς δε και μεμονωμένων πολιτικών της Αριστεράς, θα λειτουργούσε θετικότατα στο σημερινό φρόνημα των πολιτών. Θα αποτελούσε για τους πληττόμενους από τα σκληρά μέτρα επιβεβαίωση της κρισιμότητας του προβλήματος, απόδειξη πολιτικής υπευθυνότητος, αλλά και μια πρόσθετη εγγύηση ότι οι λαϊκές θυσίες αφενός θα επιμερισθούν δικαιότερα και αφετέρου θα αξιοποιηθούν υπέρ της χώρας και υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων».
Φυσικά μια τέτοια επώδυνη απαίτηση δεν μπορεί παρά να καταλήγει με μια σαφή και μη παρερμηνεύσιμη απειλή:
«Αν υπάρχουν πολιτικοί μας που θεωρούν αιθεροβάμονες αυτές τις απλές σκέψεις μιας μεγάλης μερίδος πολιτών, πιθανότατα οι ίδιοι θα πέσουν αργότερα – και από μεγαλύτερο ύψος – "από τον ουρανό". Όμως θα είναι μια πτώση θανάσιμη γι’ αυτούς και – πλέον – παγερά αδιάφορη για όλους μας...».
Κλιμάκωση των σεναρίων
Την προοπτική να κλιμακωθούν αυτού του είδους τα σενάρια την επόμενη περίοδο επισημαίνει – χωρίς πάντως να τα υιοθετεί – ο δημοσιογράφος της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (και γνώστης του ΠΑΣΟΚ ύστερα από πολλά χρόνια ρεπορτάζ με αντικείμενο το συγκεκριμένο κόμμα) Τάσος Παππάς, ο οποίος, υπό τον τίτλο Η κρίση γεννάει σενάρια, επισημαίνει:
«Στη μέτρηση της MRB για τη Real News, το 63% των πολιτών τάσσονται υπέρ της δημιουργίας καινούριου κόμματος, το οποίο θέλουν σε ποσοστό 24,5% κεντρώο, 22,1 % κεντροαριστερό και μόνο 9,1% αριστερό. Από κοντά ακολουθεί και η φιλολογία για την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ.), η οποία αναμένεται να κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα γιατί το σενάριο διακινείται και από οικονομικούς κύκλους».
Και όντως θα κλιμακωθεί, αφού είναι απαίτηση των μεγάλων αφεντικών. Πώς αλλιώς δηλαδή θα μπορούσε να περάσει το μεγάλο ξεπούλημα της χώρας; Ποιος θα αναλάμβανε μόνος του τον ενδεχόμενο ακρωτηριασμό της; Μόνο μια πολυκομματική μαφία, με ακαθόριστο πολιτικό χρώμα, θα ήταν σε θέση να φέρει εις πέρας μια πράγματι δύσκολη αποστολή. Το θέμα είναι πόσοι και ποιοι θα την αποτελέσουν. Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου