Ο Ανδριανόπουλος υπέρ της στάσης πληρωμών!

* Όταν ο εν Ελλάδι γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, μιλάει υπέρ της στάσης πληρωμών.

* Όταν δέχεται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορούν να λύσουν κανένα πρόβλημα απ’ αυτά που η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει.

* Όταν υποστηρίζει ότι η στάση πληρωμών θα αποτελέσει και τιμωρία προς τους δανειστές μας, οι οποίοι «μάλλον αλόγιστα μας εφοδίαζαν με χρήματα δίχως ουσιαστικά να ελέγχουν σε τι ακριβώς τα ξοδεύουμε».

* Όταν αναγνωρίζει ότι για να ξαναμπεί ο τόπος σε τροχιά ανάπτυξης πρέπει να μειωθεί το χρέος αντί να ξεπουληθεί η χώρα.

* Όταν διαπιστώνει ότι η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει – ύστερα πάντα από μια στάση πληρωμών – και την τσαντίλα των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, αλλά και μια έξοδο από το ευρώ.

Όταν, λοιπόν, συμβαίνουν όλα αυτά, τότε το πρώτο που ψάχνεις να βρεις είναι η... παγίδα. Ε, για την ώρα αφήνω απ’ έξω την... παγίδα και προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.


Διότι, απλούστατα, μέσα στο χάος της αμηχανίας και της κυριαρχίας μιας ακόμη παραμύθας περί «μονόδρομου» σε ό,τι αφορά τον «μηχανισμό» της Ευρώπης και κυρίως την προσφυγή στο ΔΝΤ και όσα αυτή σημαίνει, με μια χώρα βυθισμένη στον ψέμα ότι τα... σπρεντ φταίνε που γίναμε η τέταρτη πιθανότερη χώρα για πτώχευση στον πλανήτη, κάθε απόπειρα να διερευνηθεί το θέμα της στάσης πληρωμών είναι καλοδεχούμενη.

Και μόνο η παραδοχή από έναν συνεπή νεοφιλελεύθερο ότι η χώρα δεν θα καταστραφεί αρνούμενη το χρέος της κι ότι υπάρχει ζωή και εκτός ευρώ είναι βήματα τα οποία υπονομεύουν μέχρι καταργήσεως τον κυβερνητικό «μονόδρομο» του ΔΝΤ, του ξεπουλήματος και της επερχόμενης λεηλασίας της χώρας.

Ας δούμε, λοιπόν, το άρθρο του Ανδριανόπουλου όπως το βρήκα στο sofokleous10.gr:

«Είναι ολοφάνερο πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει την απόφαση για δραστικές περικοπές στην έκταση του κράτους. Τα περί ιδιωτικοποιήσεων που ακούγονται, πέραν του ότι είναι ξαναζεσταμένο φαγητό, από τα πράγματα δεν μπορεί να λύσουν έστω και μέρος των προβλημάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις σήμερα σαν πολιτική επιλογή δεν έχουν σχέση με την δυναμική που εξέφραζαν κατά το παρελθόν.

Όπως κάθε τι καινούργιο και δυναμικό η ελληνική αδράνεια και το σχετικό πολιτικό χωνευτήρι τις εκτροχίασε τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ξεδόντιασε και τις έφτυσε στο τέλος σαν αμάσητο φαγητό.

Τώρα πλέον, σε αντίθεση με την εποχή που κάποιοι από εμάς τις πρότειναν, ιδιωτικοποιήσεις έκαναν και κάνουν όλες οι χώρες της γης. Με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές να έχουν ήδη χορτάσει με τα απίστευτα φιλέτα που έχουν βγει στις αγορές. Παράλληλα, η διεθνής οικονομική κρίση έχει χτυπήσει βαθιά στις τσέπες των τολμηρών επενδυτών που δοκίμαζαν τις τύχες τους σε δύσκολα και δύστροπα κοινωνικά περιβάλλοντα.

Και το άλλο θέμα βέβαια είναι το άσχημο όνομα που πλέον έχει βγάλει η ελληνική αγορά. Γα απατεωνιές σχεδόν όλοι μιλάνε ενώ η διεφθαρμένη και τεράστια ελληνική γραφειοκρατία φαντάζει το βάθος σαν μόνιμη απειλή. Κοντολογίς, η ευκαιρία των ιδιωτικοποιήσεων έχει ουσιαστικά χαθεί για την χώρα.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, αλλά και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, οφείλει να αποφασίσει αν θα καταργήσει δημόσιους φορείς και να αφήσει εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα χωρίς απασχόληση. Τουλάχιστον στο δημόσιο. Επειδή αμφιβάλλω βαθιά για τα θάρρος και την ψυχική αντοχή των λεγόμενων πολιτικών μας ταγών εκτιμώ πως τη μείωση του κράτους οφείλουμε να την ξεχάσουμε.

Με δημόσιο χρέος πάνω από το 120% του εθνικού μας προϊόντος και με ετήσιο έλλειμμα (στην καλύτερη περίπτωση) κοντά το 12% η χώρα βρίσκεται σε πραγματικό αδιέξοδο. Σε αντίθεση με άλλες χώρες που η κρίση προήλθε από τον υπερδανεισμό των τραπεζών και πέρασε στα κρατικά ταμεία, σε εμάς εδώ ο ασθενής είναι το ίδιο το κράτος. Που δανειζόταν δίχως σκέψη και λογική για να χρηματοδοτήσει ρουσφετολογικούς διορισμούς στο δημόσιο, συνδικαλιστικά αιτήματα για παροχές και επιδόματα και αμοιβές εργολάβων και προμηθευτών υπερτιμολογημένες και συχνά άχρηστες.

Χρειαζόμαστε από το 2011 κι έπειτα ετήσια πλεονάσματα πάνω από 10%, πέραν από τα χρήματα για τους τόκους των δανείων μας, για να αρχίσουμε να βάζουμε κάποια τάξη στα οικονομικά μας. Προοπτική μάλλον απίστευτη, με βάση τα σημερινά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.

Τι μας μένει; Μια αποφασιστική κήρυξη στάσης πληρωμών. Που θα τιμωρήσει και τους δανειστές μας, που μάλλον αλόγιστα μας εφοδίαζαν με χρήματα δίχως ουσιαστικά να ελέγχουν σε τι ακριβώς τα ξοδεύουμε. Ο καπιταλισμός διδάσκει πως κάθε οικονομική πράξη έχει ρίσκο. Το κέρδος δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο. Υπάρχει και η προοπτική της αποτυχίας. Γιατί οι διεθνείς τράπεζες που μας δάνειζαν θα πρέπει να εξαιρεθούν από την γενική αυτή λογική.

Μέσω μιας σκληρής αλλά σοβαρής διαπραγμάτευσης μπορούμε να εξασφαλίσουμε μείωση του χρέους μας στα μισά περίπου. Να εξυγιανθεί ολόκληρο το δημοσιονομικό αλλά και το οικονομικό γενικότερα κύκλωμα κι ο τόπος να μπει σε μια νέα πορεία ανάπτυξης. Με περιορισμένες και αυστηρά ελεγχόμενες δημόσιες δαπάνες, με φρέσκα δάνεια στον ιδιωτικό τομέα και με πολιτικές ηγεσίες σοβαρές κι αποφασισμένες για καινούργια πράγματα.

Τις όποιες αρνητικές συνέπειες, την μήνι των Γαλλικών και Γερμανικών Τραπεζών κυρίως, ακόμη και μια ενδεχόμενη – πιθανότατα προσωρινή – έξοδο από το Ευρώ, μπορούμε εύκολα να τις αντιμετωπίσουμε. Αρκεί να δείξουμε σοβαρότητα, λίγες δηλώσεις και κυρίως ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο πάνω σε αυτό που λέγεται δημόσιος τομέας».

Ύστερα από την... υπερβολική δόση Ανδριανόπουλου, μπορείτε εδώ να δείτε πόσο πιο τεκμηριωμένα έχει ήδη θέσει ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης το ίδιο ακριβώς θέμα. Ούτως ή άλλως θα τα ξαναπούμε επ’ αυτών...