Ο ευρωπαϊκός χάρτινος... πύργος

Από τον Σκακιστή

Οι συνέπειες της ελληνικής πτώχευσης (όσοι δεν μπορούν ακόμη να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα, μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν πειστεί) εκτείνονται σε εύρος και βάθος πολύ πέρα από την ελληνική επικράτεια. Τα οδυνηρά αποτελέσματα της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης προχωρούν πολύ πιο μακριά από τη σφαίρα της οικονομίας: Αγκαλιάζουν ασφυκτικά το πολιτικό - κοινωνικό εποικοδόμημα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το πολιτικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τους... ευρω-λιγούρηδες που κυβερνούν (ή στήριξαν αυτούς που κυβέρνησαν) τη χώρα τα τελευταία 60 χρόνια ήταν πως η ένταξή μας στην Ε.Ε. και στη ζώνη του ευρώ θα μας εξασφαλίσει την οικονομική και νομισματική σταθερότητα. Το δεύτερο σκέλος του επιχειρήματος ήταν πως η ένταξή μας στην Ε.Ε. εγγυάται την ασφάλεια της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους (την Τουρκία).

Με ανάλογα επιχειρήματα προσέγγισαν στην Ε.Ε. και οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Χώρες όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, οι Βαλτικές Δημοκρατίες, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κλπ πίστεψαν πως η ένταξή τους στην Ε.Ε. θα τους παρέχει οικονομική σταθερότητα και θα τις προστατέψει από την όποια προσπάθεια της Ρωσίας να ανακτήσει την επιρροή που έχασε το 1990 με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Πρόκειται για επιχειρήματα που ήδη έχουν τιναχτεί στον αέρα...

Ο τρόπος που η γερμανική (και λίγο γαλλική) ηγεσία της Ε.Ε. πέταξε την Ελλάδα στα αμερικανικά... βράχια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εγκαινιάζει μια περίοδο προβληματισμού των χωρών μελών που διαπιστώνουν την έλλειψη εσωτερικής συνοχής και αλληλεγγύης της Ένωσης. Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. συνειδητοποιούν ότι το σημαντικότερο συνεκτικό έγγραφο της Ε.Ε. (συνθήκη της Λισσαβώνας) στην ουσία δεν οικοδομεί μια πολιτική ισότιμη συνένωση, αλλά εξασφαλίζει τη γερμανική - γαλλική ηγεσία.

Με αφορμή την ελληνική εμπειρία τα κράτη μέλη προχωρούν στην επανεξέταση των συμφερόντων τους και αναζητούν τρόπους για να τα διασφαλίσουν χωρίς να συνυπολογίζουν την κοινοτική συνδρομή. Ειδικότερα οι Βαλτικές δημοκρατίες και οι χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης ξαναζούν το φόβο που συνειρμικά προκαλεί η ανάκτηση των δυνάμεων της Ρωσίας και η διάθεσή της να επανακτήσει την επιρροή της.

Οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης δεν βρήκαν τη γαλλογερμανική συμπαράσταση στο αίτημά τους για περιορισμό της ρωσικής επιρροής πριν από την εμφάνιση της κρίσης (ας μη ξεχνάμε τη γερμανορωσική στρατηγική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα). Μια τέτοια συμπαράσταση τώρα κρίνεται πλέον αδύνατη.

Η γαλλογερμανική ηγεσία, αγνοώντας το αίτημα των χωρών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης για έλεγχο της Ρωσίας, οδηγεί ολόκληρη αυτή την περιοχή να αναζητήσει οικονομική και πολιτική προστασία κάτω από την αμερικανική «ομπρέλα». Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες Βουλγαρία και Τσεχία ανακοίνωσαν πως θα συμμετέχουν στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, η οποία είναι μια καθαρά επιθετική κίνηση της Ουάσιγκτον εναντίον της Μόσχας. Σύντομα θα ακολουθήσει και η Ελλάδα, η οποία ήδη βρίσκεται κάτω από την αμερικανική οικονομική διοίκηση μέσω του ΔΝΤ.

Η διάλυση του ευρωπαϊκού χάρτινου πύργου αποκτά, μέρα τη μέρα, τρομακτική επιτάχυνση...