Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας

Του Κάιν*

Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι «παράπλευρη απώλεια», δεν είναι «στολή», δεν είναι «αριθμός»

Καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν θα υπάρξει ή όχι πειστική «ανάληψη ευθύνης» για τις «παράπλευρες απώλειες» στα Πατήσια, όπου ένας 15χρονος Αφγανός δολοφονήθηκε, η μικρότερη αδερφή του βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίστηκε και συνολικά μια οικογένεια διαλύθηκε αναζητώντας, μετά το ξερίζωμα από τη χώρα της, τη δική της Ιθάκη στην «ασφαλή» και «φιλόξενη» Δύση!

Από παρόμοιες τραγωδίες κανείς ποτέ δεν επιστρέφει «ο ίδιος» την επόμενη μέρα και τα βήματα στην καθημερινότητα πλέον είναι τόσο βαριά όσο η «αγκαλιά» τού θανάτου στο παιδί σου και το αδέρφι σου!

Δεν με ενδιαφέρει ποιο από τα πολλά πτώματα που σαπίζουν στον χώρο της βιαιολαγνείας και τού μηδενισμού θα υπογράψει κάτω από το φονικό ούτε θα κρατήσω «στάση αναμονής» (δεν το έκανα ποτέ αυτό το λάθος, δεν θα το κάνω πολύ περισσότερο τώρα) που απλώνει παντού σιωπή και συνενοχή, για να τοποθετηθώ με όλη μου την απέχθεια και το μίσος για τα ανεύθυνα σκουπίδια του δυναμίτη από τον κάδο - φέρετρο της όποιας φασίζουσας «πρωτοπορίας»!

Γιατί είναι γνωστό πως η επιλεκτική στάση στην κτηνώδη απόλυτη βία και στο μακελειό της ανθρώπινης ζωής μόνο αναρχική και αντιεξουσιαστική στάση δεν είναι.

Δεν με ενδιαφέρει ποιος άψυχος, δειλός και ανεγκέφαλος επιμένει μέρες να κρύβεται πίσω από αυτό το έγκλημα, δεν θα με καθορίσει το «χρώμα», η σημαία, οι «απόψεις», τα «κίνητρα», οι «προθέσεις» ή οι δικαιολογίες της «επιχειρησιακής» του βλακείας, αφού κάθε μορφής μιλιταριστικές πρακτικές είναι αντικοινωνικές, φασιστικές και εχθρικές για τον αναρχισμό, για το κίνημα οργάνωσης ενός άλλου Κόσμου που δεν θα έχει διαμελισμένους ανθρώπους από την πείνα, τη φτώχεια, την προσφυγιά, τους πολέμους, τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση και την αλληλοεξόντωση!

Δεν περιμένω την «απολογία» ή την «αιτιολογία» της όποιας ένοπλης «κουλτούρας», δεν με αφορούν ως «προϋπόθεση» και «συνθήκη» για να προχωρήσω στην καταδίκη αυτής της κτηνωδίας.

Δεν ενδιαφέρει την οργή μου αν τα θύματα ήταν ή όχι μετανάστες, μπορεί να ήταν ο εργαζόμενος στα σκουπίδια, η καθαρίστρια στις σκάλες, ένας άστεγος, ένας χρήστης ναρκωτικών, ένας από εμάς, ένας από όλους το τους άλλους...

Η αλληλεγγύη και έμπρακτη συμπαράσταση στην οικογένεια Νατζάφι από το Αφγανιστάν είναι η ίδια μας η ιδέα, ο στόχος, η ηθική, τα θεμέλια για την παγκόσμια κοινότητα, όπου το «εγώ» και η αποξένωση θα έχει ανατραπεί από το «εμείς» και τη συλλογικότητα!

Είναι ταυτόχρονα η άρνηση και η αντίστασή μας σε κάθε εξουσία που «παίζει» στις βόμβες, στα όπλα και στις σφαίρες της την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η άρνηση σε κάθε σκουπίδι εξουσιαστή, «σωτήρα», «εκπρόσωπο», «διαμεσολαβητή», που έχει μόνη «γλώσσα» τη βαρβαρότητα, την εκδίκηση και τον τρόμο.

Όχι και ξανά όχι στον αυτοσκοπό και την εξουσία της Βίας.

* Παναγιώτης Παπαδόπουλος (μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό κίνημα)