Η επιστροφή του «εθνικού» ζητήματος

Από τους Ιθαγενείς

Είναι κοινός τόπος πλέον, πως η πολυμερής κρίση που περνά η Ελλάδα έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή του «εθνικού» ζητήματος στο επίκεντρο των διαφόρων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών.

Η διάσταση αυτή γίνεται εμφανής μέσα από διάφορους συμβολισμούς και παραστάσεις. Από την ανάληψη της διεύθυνσης της Ελευθεροτυπίας από την Κύρα Αδάμ, μέχρι τις «εθνικές» αποκλείσεις της εφημερίδας Δρόμος και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ). Από το μεταμοντέρνο διαδικτυακό κίνημα Get the Greek back και το εθνοκεντρικό του προσανατολισμό, μέχρι τις ελληνικές σημαίες στους δρόμους της Αθήνας από τους χιλιάδες διαμαρτυρόμενους φορτηγατζήδες.

Την ίδια στιγμή βέβαια το κυρίαρχο κατεστημένο των λογής παπαγάλων και εθνομηδενιστών, πραγματοποιεί με ένταση μια αντίρροπη δράση. Έτσι αφενός θα συνδέσουν τον αγώνα των φορτηγατζήδων με τον «τέως», αφετέρου θα αποκηρύξουν την «εθνικιστική», πλέον, Ελευθεροτυπία. Θα βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με τον «υγιή» και ασφαλή πατριωτισμό του Παπανδρέου ή με τον «υγιή» εθνικισμό του Καρατζαφέρη.

Τις διαστάσεις αυτές πρέπει να τις αναλύσουμε σε δυο επίπεδα. Πρώτον, η «εθνικοποίηση» των κοινωνικών ζητημάτων έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή χειραφέτηση των αγώνων από τις κυρίαρχες αντιλήψεις και πρακτικές των κύκλων της εθνοαποδόμησης και της νεοφιλελεύθερης αριστεράς.

Δεύτερον, η επιστροφή του εθνικού ζητήματος γίνεται ορμητικά, μέσα από την κατάρρευση ενός λαού και τη χρεοκοπία μιας χώρας.

Υπ' αυτήν την έννοια, αφενός ο «δρόμος», η αντίσταση, ακόμα και η απεργία λαμβάνει «εθνικό» χαρακτήρα για να προσδεθεί με τη μοίρα ενός ολόκληρου λαού, που βιώνει την τραγικότητα της κατάκτησής μας από το ΔΝΤ.

Μέσα από αυτό το πλαίσιο λαμβάνει ισχυρότερη και σταθερότερη κοινωνική νομιμοποίηση, παρά την καθημερινή πλύση των εγκεφάλων που διεξάγουν τα μεγάλα κανάλια. Αφετέρου ο αγώνας γίνεται συμβολικά ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος (Βουλή) για να καταδείξει άδηλα την ανάγκη της ανασύστασης του πολιτικού σκηνικού σε νέα βάση και όραμα, ενισχύοντας τον πανεθνικό προσανατολισμό των διαμαρτυριών.

Σε μια άλλη διάσταση, είναι η απάντηση στις τακτικές μιας ορισμένης αριστεράς, που συντόνιζε τους διεκδικητικούς αγώνες σε αντιπαράθεση με ένα υπουργείο ή μια κυβέρνηση τμηματικά και σε κάθετο ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες.

Παράλληλα όμως είμαστε ένας λαός που είχε εγκαταλείψει την συστηματική έρευνα στη σύστασή μας, στην ιστορική μας μνήμη και την πολιτιστική μας παράδοση. Είχαμε αφεθεί σε μια θεαματική και καταναλωτική προσέγγιση του ελληνισμού, μέσα από το Euro, τη Eurovision ή τους Ολυμπιακούς. Έτσι μολονότι οι πραγματικότητες της χώρας συντονίζουν μια εθνική διάσταση στον αγώνα ενάντια στο μνημόνιο, αυτός γίνεται με το νεο-ελληνικό χαρακτήρα, χωρίς την πλαισίωσή του με την ποιότητα μιας ιστορικής αναφοράς, μιας ευρύτερης πνευματικής παιδείας και αλληλέγγυας νοοτροπίας.

Προφανώς και τα προαναφερθέντα, είναι ενδείξεις των ποιοτικών χαρακτηριστικών που η εποχή του ΔΝΤ θα διαμορφώσει και είναι σίγουρο πως ο όρκος «εθνικής» σιγής που είχε επιβληθεί από την νεοφιλελεύθερη δεξιά και αριστερά, οδεύει προς το τέλος της.

Σε αυτή την νέα εποχή, της «εθνικής αναφοράς» από μεριάς μας είναι αναγκαίο να φορτίσουμε ιδεολογικά το δημόσιο λόγο, με όλα εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής και πολιτιστικής παράδοσής μας, αφενός για να αποκτήσουν τα κοινωνικά κινήματα ένα συνθετικό οραματικό πλαίσιο και αφετέρου για να προστατέψουμε τα θιγόμενα και αγωνιζόμενα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, από την «ευκολία» των τελικών λύσεων, που θα θέσει, η εναντιωμένη στο μνημόνιο, άκρα δεξιά…

Βαρούλκος