Είναι πολύ αργά πλέον, κύριε πρόεδρε

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου

Υπάρχει ένα μήνυμα στον ανασχηματισμό, το οποίο στέφεται κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ και ξεχνά εντελώς την κοινωνία. Μια κοινωνία στην όποια ο νέος κάποτε αιθεροβάμων και υπερ-χαρούμενος πρωθυπουργός στράφηκε και μέσω του opengov θέλησε να την σχηματίσει σε «κάτι».

Αυτό το «κάτι» δεν μορφοποιήθηκε ποτέ, αλλά αντίθετα κατατρόμαξε με το ΔΝΤ, με τα μέτρα, με τα ψέματα και με την αναξιοπιστία. Την ίδια στιγμή ό,τι στελέχη προήλθαν απ' αυτό το «κάτι» αποδείχτηκαν εκτός περιστάσεων, κλίματος και χωρίς πολιτική επιρροή, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν όλο το εγχείρημα του «Κάτι» στην κατάρρευση.

Σήμερα ο πρωθυπουργός, μπροστά σε oρατές πλέον ραγδαίες εξελίξεις, μοιάζει να θέλει να κηρύξει γενική επιστράτευση και έτσι εισάγει... στην κυβέρνηση οποιονδήποτε έχει μια σταλιά επιρροή και εξουσία στο Κίνημα. Ξαναθυμάται, θα πει κάποιος, το Βαθύ, απαξιωμένο από τον ίδιο και την αυλή του, ΠΑΣΟΚ.

Ας δούμε όμως την πραγματικότητα. Είναι σαφές – και προκύπτει από τη μη αλλαγή του οικονομικού επιτελείου – ότι για τον ΓΑΠ πρώτος στόχος είναι η πιστή εφαρμογή του Μνημονίου και η συναρτώμενη πλήρως από αυτό διεθνής εικόνα του. Αν οι Έλληνες τον κυνηγήσουν νωρίς ή αν αποτύχει, θα πρέπει να εξαφανιστεί για πολλά χρόνια σε κάποιο μακρινό νησί του Ειρηνικού. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Σε αυτόn τον στόχο λοιπόν επιστρατεύει τους πάντες, όσους μπορούν έστω και λίγο να τον βοηθήσουν. Τίποτε άλλο.

Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι αναγνωρίστηκαν ξαφνικά οι κομματικές περγαμηνές ή οι πολιτικές θέσεις και οι ιδέες του. Όλοι είμαστε γνωστοί από καιρό στο Κίνημα. Όσοι μπήκαν, μπήκαν για να αποτελέσουν καυσόξυλα στο τζάκι του Γιωργάκη.

Την ίδια στιγμή για την κοινωνία είναι πολύ αργά πλέον. Το ίδιο και για το ΠΑΣΟΚ. Ο αρχηγισμός θριαμβεύει. Το αμερικανικό μοντέλο κόμματος είναι το μόνο που οδηγεί τον ΓΑΠ στα βήματά του. Το ίδιο κίνητρο οδηγεί λογικά το ΠΑΣΟΚ μακριά για να αποφύγει τη διάλυσή του. Η απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση και η απόσταση ασφαλείας από αυτή είναι πλέον ζωτικής σημασίας. Είναι θέμα αυτοπροστασίας του Κινήματος.

Έτσι ήδη μπορούμε να δούμε ότι: Το συνδικαλιστικό απομακρύνθηκε, το κοινωνικό είναι απέναντι και κουμπωμένο, το κομματικό αδιαφορεί και όταν μιλά δεν ακούγεται, ενώ στην κοινωνία το ΠΑΣΟΚ συνολικά «τρώει ξύλο». Κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί το Μνημόνιο στα καφενεία, στις γειτονιές, στην παρέα του. Έτσι παραμένει το (ας το πούμε) στελεχικό ΠΑΣΟΚ – δίκην αμερικανικού μοντέλου – για να παλέψει μόνο του. Και θα παλέψει μόνο του εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας, πριν φανεί πολύ σύντομα ότι παλεύει για τη θέση του, διότι οι αρχές εξέλιπαν.

Διότι, κύριε Παπανδρέου, εδώ είναι Ευρώπη. Εδώ τα κόμματα έχουν διακηρύξεις, αρχές, ιδεολογία και προπαντός συνέχεια. Εδώ οι νίκες δημιουργούνται και κατισχύουν στο επίπεδο των Ιδεών και οι θέσεις καταλαμβάνονται και υπηρετούνται όχι εξ ανάγκης, αλλά υπέρ αυτών των ιδεών. Και προς απόδειξη αυτών σε καλώ να μεταφράσεις στα αγγλικά την Ελληνική σοφή λέξη «θεσιθήρας».

Αν μπορείς…