Το τελεσίγραφο του ΔΝΤ και η κατάρα του χρέους

Το σκίτσο του Πάνου δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι 16.9.2010

Η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και της εφαρμογής του Μνημονίου είναι καταπέλτης. Μπορεί οι περισσότεροι να κατάλαβαν ότι μας ζητούν να βάλουμε φυλακή τους φοροφυγάδες, αλλά η αλήθεια είναι πως το Νομισματικό Ταμείο μας λέει πολύ περισσότερα. Όμως το τι μας λέει (ή μάλλον υποδεικνύει) το ΔΝΤ γίνεται ευκολότερα κατανοητό αν δούμε, παράλληλα, μια σειρά από... συμπτώσεις που συνοδεύουν τη δημοσιοποίηση της έκθεσής του. Ας τις δούμε:

Σημείο 1: Η έκθεση δημοσιοποιείται μια μέρα μετά την αποτυχημένη (ως προς τα επιτόκια) έξοδο δανεισμού της Ελλάδας με εξάμηνα έντοκα γραμμάτια. Κι όμως, ήταν έτοιμη από την Παρασκευή για ανάρτηση στον ιστότοπο του Ταμείου. Και να σκεφτείτε ότι μέχρι και ο Ιγνατίου του Έθνους ήξερε τα βασικά περί φοροδιαφυγής πριν ακόμη ανακοινωθεί το κείμενο του ΔΝΤ.

Σημείο 2: Η έκθεση, η οποία στάζει... φαρμάκι για την κυβερνητική πολιτική, αλλά και την ασυνέπειά της στη συνεργασία με τις... αρχές κατοχής της τρόικας, έρχεται ακριβώς την ίδια μέρα που ο Παπακωνσταντίνου, με τη συμπαράσταση της τρόικας και ύστερα από πολλές ημέρες διεθνούς στήριξης (τι ωραία που τα καταφέρνει η ηρωική ελληνική κυβέρνηση και άλλα τέτοια εύηχα), άρχιζε από το Λονδίνο την επιχείρηση με το τεχνοκρατικό κωδικό όνομα... roadshow, δηλαδή τη διεθνή παρουσίαση των επενδυτικών ευκαιριών που παρουσιάζει η χρεοκοπημένη χώρα μας.

Πώς, λοιπόν, γίνεται να δημοσιεύεται τέτοια μέρα μια έκθεση, η οποία επί του πρακτέου ακυρώνει όλες τις φιλοφρονήσεις των τελευταίων ημερών; Δεν σκάφτηκαν οι άκαρδοι ότι έτσι υπονομεύεται το roadshow της υπουργάρας μας στα Λονδίνα και τις άλλες αγορές;

Σημείο 3: Η έκθεση δημοσιεύεται ενώ ο πρωθυπουργός αναχωρεί για πολυήμερα ταξίδια σε Βρυξέλλες και ΗΠΑ. Το εκατοντασέλιδο κείμενό της, το οποίο έχει πολλές θετικές αναφορές στις επιδόσεις της κυβέρνησης, από την άλλη κρατάει επιφυλάξεις για τα στοιχεία που το κυβερνητικό επιτελείο έχει παραδώσει στην τρόικα και εμμέσως υποδεικνύει ότι θα πρέπει η Ελλάδα να πουλήσει τις τράπεζές της και να ξεχάσει τις ανοησίες περί κρατικού πυλώνα, για τις οποίες και ο ίδιος γνωρίζει ότι είναι απλώς καθησυχαστικά ψέματα για λαϊκή κατανάλωση.

Μάλιστα το ΔΝΤ υποδεικνύει ότι το ξεπούλημα θα πρέπει να γίνει με δημόσιο και διαφανή διαγωνισμό, σαν να φοβάται μην τυχόν τα εν Ελλάδι υποχείρια της τρόικας επιχειρήσουν... λαμογιές. Δεν παραλείπει δε να τονίσει ότι, στις διαφανείς αυτές διαδικασίες,  θα μπορούν να λάβουν μέρος και εγχώριοι  και ξένοι επενδυτές. Άρα τις ελληνικές τράπεζες θα τις πάρουν οι φίλοι τους.

Σημείο 4: Η έκθεση δημοσιεύεται εν μέσω μιας διαρκούς κόντρας για το μέλλον του ελληνικού χρέους και το αν θα γίνει η αναδιάρθρωση και πότε. Τι λέει το ΔΝΤ; Ότι, αντίθετα προς τις προβλέψεις του Μνημονίου και την κυβερνητική προπαγάνδα για συνεχή αύξηση του χρέους έως το 2014 και αποκλιμάκωσή του από το 2015, αυτό θα παραμείνει σε υψηλότατο επίπεδο και μετά το 2014, ίσως για χρόνια μετά το 2015.

Σημείο 5: Και η... τελευταία σύμπτωση είναι ότι, με το που δημοσιεύεται η έκθεση του ΔΝΤ σκάει μύτη και το περίφημο Stratfor, το οποίο επιτίθεται λάβρο κατά της Γερμανίας για να υπενθυμίσει αυτό που ξέρουμε από μόνοι μας: ότι η Γερμανία πλουτίζει από την εκπτώχευση των εταίρων της στην Ε.Ε. και το ευρώ. Μάλιστα πάει ένα βήμα παραπέρα και προβλέπει σοβαρότατες επιπτώσεις στη Γαλλία από τη γερμανική πρακτική.

Το ερώτημα που φυσιολογικά ανακύπτει κατόπιν όλων αυτών είναι αν υπάρχει – και σε ποιον βαθμό – οργανική διασύνδεση ανάμεσα σε όλες αυτές τις «συμπτώσεις», διαπιστώσεις κ.λπ. Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά για να συνεννοηθούμε καλύτερα. Όχι με... σενάρια, αλλά επί τη βάσει όσων έως σήμερα είναι γνωστά και καταγεγραμμένα.

Στην οδό της απωλείας

Στο Σημείο 1 της εισαγωγής τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Οι αρμόδιοι του ΔΝΤ είναι προφανές ότι καθυστέρησαν την έκθεση πράγματι για να καταφέρει η Ελλάδα να βγει στις «αγορές», προς τις οποίες τρόικα και ΔΝΤ μάς σπρώχνουν με συνέπεια και επιμονή. Ολόκληρο... Δον Τομάζο φόρτωσαν στον Γιωργάκη για να τον οδηγήσει σ' αυτή την οδό της απωλείας. Πώς είναι δυνατόν να μην το εννοούν;

Τι σημαίνει όμως η (πρόωρη!) έξοδος της Ελλάδας στις αγορές; Ότι οι τροϊκανοί βλέπουν πως θα πρέπει να απεμπλακούν από τις συνεχείς ενέσεις δανεικών προς τη χώρα μας – δηλαδή να σταματήσει να λειτουργεί ο «μηχανισμός στήριξης» και αυτοί να πάψουν να αιμοδοτούν μια πτωχευμένη οικονομία.

Έτσι σε πρώτη φάση τη σπρώχνουν προς τις «αγορές», όπου προφανώς θα... αποτύχει – όπως άλλωστε έδειξε και το αποτυχημένο τεστ της Τρίτης – και μοιραία θα ακολουθήσει η προδιαγεγραμμένη αναδιάρθρωση χρέους. Δηλαδή η ελεγχόμενη πτώχευση.

Παίρνουν τον έλεγχο των καταθέσεων

Στο Σημείο 2 της εισαγωγής τα πράγματα είναι εξ ίσου απλά. Το ΔΝΤ δεν έχει καμιά όρεξη να δει σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις ή φιλέτα της ελληνικής περιουσίας να γίνονται πολύφερνες νύφες με τα roadshow του Παπακωνσταντίνου. Κυρίως οι τράπεζες, στις οποίες βρίσκονται τοποθετημένες όσες οικονομίες δεν έχουν πάρει την άγουσα για το εξωτερικό στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων.

Εδώ είναι προφανής ο συσχετισμός με το Σημείο 3 που επισημάναμε παραπάνω: Δεδομένου ότι ο πολυδαίδαλος και διεφθαρμένος ελληνικός φορολογικός μηχανισμός δεν πρόκειται να αποδώσει έσοδα ώστε να έχουν λαμβάνειν οι πιστωτές, σε πρώτη φάση η τρόικα (όπως η ίδια απειλεί – και μέσω της έκθεσης του ΔΝΤ) θα στραφεί με ακόμη μεγαλύτερη αγριότητα κατά των νομίμως φορολογουμένων και μέσω της «αναμόρφωσης» των φορολογικών κλιμακίων θα πάρει ό,τι μπορεί.

Ωστόσο, όπως σημειώνεται στην ίδια αυτή έκθεση, υπάρχει πλέον ανησυχία για αυξανόμενη ένταση των κοινωνικών αντιδράσεων. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι πρέπει να σημειωθεί μια επιτάχυνση σε δύο επίπεδα:

Το πρώτο είναι το συντομότερο ξεπούλημα των σοβαρότερων επιχειρήσεων, με πρώτες στη λίστα τις τράπεζες. Φυσικά το ΔΝΤ δεν πρόκειται να αφήσει τη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος (για την ακρίβεια των λαϊκών καταθέσεων) να περάσει σε οποιαδήποτε χέρια. Γι’ αυτό άλλωστε κάνει λόγο για ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες πώλησης, στις οποίες θα λάβουν μέρος και Έλληνες και ξένοι ενδιαφερόμενοι.

Με άλλα λόγια προειδοποιεί την – χαμηλής άλλωστε αξιοπιστίας – κυβέρνηση να μην κάνει κινήσεις χωρίς την έγκριση της επιτήρησης και ειδικότερα του ΔΝΤ, το οποίο επιζητεί τον κύριο ρόλο στο δράμα του ξεπουλήματος των τραπεζών και, κατά συνέπεια, τον έλεγχο του συνόλου της ελληνικής οικονομίας.

Όσο για το ποιοι και πώς θα βάλουν χέρι στο τραπεζικό σύστημα, αυτό μάλλον θα αποτυπωθεί όταν λήξουν οι σχετικές διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό της τρόικας και επιλεγούν ο χρόνος και ο ακριβής τρόπος (ελεγχόμενης) πτώχευσης της Ελλάδας. Ήδη πάντως ο συσχετισμός δύναμης φαίνεται να δείχνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Εδώ έχει αξία να υπενθυμίσουμε ότι ο Δον Τομάζο (Σκιόπα) είναι ο άνθρωπος ο οποίος – ύστερα ή λίγο πριν από την αναδιάρθρωση του χρέους και τον τερματισμό του «μηχανισμού στήριξης» – θα «μας βγάλει στις αγορές», αφού προηγουμένως θα έχει επιμεληθεί, μαζί με τις ξένες τράπεζες που έχουν οριστεί σε ρόλο συμβούλου, την ιδιωτικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Σημειωτέον ότι τον... άμισθο αυτόν «σύμβουλο» έστειλε στην Ελλάδα ο Στρος Καν αυτοπροσώπως, άρα προφανώς δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλης της τρόικας, αλλά κυρίως του ΔΝΤ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με πρόσφατη δημόσια απάντηση του ίδιου του Παπανδρέου, ο Σκιόπα θα παραμείνει σύμβουλός του μέχρι το τέλος του έτους – προφανώς θα έχει προλάβει να φέρει εις πέρας όλη τη «βρώμικη δουλειά».

Επιπλέον χθες ο Παπανδρέου από τις Βρυξέλλες επανέλαβε ότι η κυβέρνηση βιάζεται να ξαναβγεί στις αγορές το συντομότερο δυνατόν, κάτι που προφανώς είναι αδύνατον χωρίς μια... διευθέτηση του χρέους!

Αιωνίως... Μνημόνιο

Το δεύτερο πεδίο όπου ζητείται επιτάχυνση είναι οι περαιτέρω αποδιαρθρώσεις σε όλα όσα συνιστούν την έννοια της κοινωνικής προστασίας, αλλά και του πλήρους ελέγχου της οικονομικής πολιτικής και του παραγόμενου πλούτου. Κύριος άξονας στο σημείο αυτό θα είναι η επιτάχυνση στο άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», με επίκεντρο τις μεταφορές, αλλά και τα νομικής φύσεως επαγγέλματα, στο πλαίσιο της «ιδιωτικοποίησης του δικαίου», αλλά και όλων των σχετικά «κλειστών αγορών», με κορυφαίο τομέα την ενέργεια.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις 28-29 Οκτωβρίου αλλά και στο συμβούλιο υπουργών Οικονομίας της Ευρωζώνης, που θα προηγηθεί της συνόδου, θα επανέλθουν δυναμικά οι δύο βασικές επιδιώξεις της Γερμανίας:

● Η καθιέρωση της δυνατότητας για ελεγχόμενη πτώχευση μιας χώρας της Ευρωζώνης – με πιθανή την παράλληλη έξοδό της από το ευρώ.

● Η καθιέρωση της ασφυκτικής οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης από μια μικρή ομάδα χωρών, με επικεφαλής τη Γερμανία και με βασικό μέτρο τον έλεγχο και την προέγκριση των κρατικών προϋπολογισμών, αλλά και την αυτοματοποίηση των ποινών για τις παρεκκλίσεις από τις προβλέψεις του Συμφώνου Σταθερότητας.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε τον προβληματισμό για την παγίωση της πρόβλεψης περί χρέους στο 60% του ΑΕΠ, κάτι που θα σημαίνει για την Ελλάδα ότι θα βρίσκεται υπό ένα συνεχές «Μνημόνιο», χωρίς όμως να είναι απαραίτητο ένα... επίσημο κείμενο ανάλογο του σημερινού Μνημονίου.

Αχ, Ευρώπη, εσύ μας μάρανες...

Συνεπώς η προοπτική για την Ελλάδα – ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι του Μνημονίου – είναι ζοφερή και αυτό που μένει είναι να επισημοποιηθεί το αποτέλεσμα της ήδη εκδηλωθείσας κόντρας μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ (ΗΠΑ) για τον έλεγχο της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα.

Ήδη, πάντως, στο πλαίσιο της τρόικας η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του ΔΝΤ κι αυτό δημιουργεί διάφορα ζητήματα για τους Ευρωπαίους, αφού η ελληνική κατάληξη ίσως αποτελέσει τον πιλότο για την τύχη και άλλων προβληματικών χωρών, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και δευτερευόντως η Ισπανία, η Ιταλία κ.λπ.

Με άλλα λόγια ίσως δούμε, μεσοπρόθεσμα, ολόκληρη την υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή οικονομική περιφέρεια στα νύχια του ΔΝΤ ή ίσως ακόμη και χώρες του οικονομικού «κέντρου», όπως η Γαλλία, να περνούν στην αμερικάνικη σφαίρα επιρροής – είτε ως σύμμαχοι των ΗΠΑ είτε ως υποτελείς τους με άξονα και καταλύτη το χρέος.

Ίσως μάλιστα η προοπτική αυτή, σε συνδυασμό με την κάκιστη κατάσταση ολόκληρης της Ευρωζώνης, να αποτελεί το κίνητρο για την πρόσφατη προσέγγιση της Γερμανίας με δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Άλλωστε είναι γνωστό ότι, αν η Γερμανία δεν καταφέρει να σώσει την Ευρωζώνη, την «παχιά αγελάδα» που τροφοδοτεί τα θηριώδη πλεονάσματά της, έχει ως ήδη διατυπωθείσα στο εσωτερικό της εναλλακτική λύση την εγκατάλειψη του ευρώ είτε για να βαδίσει μόνη της με στρατηγικές συμμαχίες (όπως αυτές που προαναφέραμε) είτε με τη δημιουργία μιας πιο χαλαρής οικονομικής – και όχι νομισματικής – ένωσης με μερικές μόνον από τις χώρες του ανεπτυγμένου ευρωπαϊκού Βορρά.

Συνεπώς, σε ό,τι αφορά την ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα, τίθεται πλέον το ερώτημα σε ποιαν ακριβώς Ευρώπη θέλει να παραμείνει εσαεί «χρέους υποτελής» προκειμένου να μην... απομονωθεί:

● Αυτήν της ασφυκτικής οικονομικής διακυβέρνησης με πλήρη κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας; (Ως γνωστόν, απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη λειτουργία ενός ανεξάρτητου κράτους και για την άσκηση της κυριαρχίας του είναι η ακώλυτη αρμοδιότητά του να συλλέγει και να διαθέτει τους φόρους όπως αυτό κρίνει επωφελές).

● Αυτήν στην οποία το υπερτροφικό και παντοδύναμο τραπεζικό σύστημα απορροφά όλη την οικονομική δυναμική καθιστώντας τα κράτη υποτελείς του και φορείς εκτέλεσης των εντολών του;

● Αυτήν στην οποία η χώρα μας (και άλλες της οικονομικής «περιφέρειας») τροφοδοτεί κυριολεκτικά με το αίμα της τον αισχροκερδή πλουτισμό των ισχυρότερων χωρών;

(Τρεις παρατηρήσεις εδώ άνευ άλλων σχολίων:

– Από το 1999 έως το 2009 πληρώσαμε μιάμιση φορά το δημόσιο χρέος στους (Ευρωπαίους κυρίως...) δανειστές μας, αλλά στο τέλος χρεοκοπήσαμε.

– Φτάσαμε να ξοδεύουμε το 97% του δανεισμού μας για την εξυπηρέτηση προηγούμενων δανείων (από τους Ευρωπαίους κυρίως...) και εν τέλει να χρεοκοπούμε.

– Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει ο Δ. Καζάκης στο χθεσινό «Ποντίκι», «για κάθε 1 δισ. ευρώ που εισέπραξε η χώρα τη δεκαετία του ευρώ αυξήθηκε το εμπορικό της έλλειμμα κατά 11 δισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 4 δισ. ευρώ και για να καλυφθούν οι τρύπες αυτές το Δημόσιο χρειαζόταν να αυξήσει το χρέος του πάνω από 3,5 δισ. ευρώ»).

Θεωρώ συνεπώς ότι υπάρχει πλέον ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης της Ελλάδας με ένα ευρωπαϊκό μοντέλο το οποίο εγγυάται μόνον αλλεπάλληλες χρεοκοπίες...

Χώρα σε αυτόματο πιλότο

Στα σημεία 3 και 4 της εισαγωγής επισημαίνονται οι «συμπτώσεις» της δημοσίευσης της έκθεσης του ΔΝΤ με την αρχή του ταξιδιού του Παπανδρέου σε Βρυξέλλες και ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την εκτίμηση ότι η πρόβλεψη του Μνημονίου περί μείωσης του δημόσιου χρέους από το 2015 δεν πρόκειται να επαληθευτεί.

Στην πραγματικότητα λοιπόν – κι αυτό το έχουμε πει πολλές φορές – η μόνη προοπτική για την Ελλάδα είναι η αναδιάρθρωση του χρέους της. Υπό το φως μάλιστα της προφανούς και διαπιστωμένης αποτυχίας του Μνημονίου, της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και του πλήρους αδιεξόδου που διαμορφώνεται σε όλα τα επίπεδα, η μόνη πραγματική εκκρεμότητα είναι ο χρόνος και η μορφή της αναδιάρθρωσης του χρέους μας.

Η επιλογή του... «πρωθυπουργού» της χώρας να φεύγει από την Ελλάδα ακριβώς την ώρα που οι ελεγκτές της τρόικας ελέγχουν την εκτέλεση του προϋπολογισμού συντάσσοντας παρατηρήσεις και υποδείξεις για τη σύνταξη του επόμενου – το προσχέδιο του οποίου θα κατατεθεί λίγες μόνον ημέρες μετά την επιστροφή του από το πολυήμερο ταξίδι – δείχνει την πλήρη απουσία κυβέρνησης την ώρα που λαμβάνονται οι κρισιμότερες αποφάσεις για τη δυσκολότερη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών, όπως άλλωστε έχουν παραδεχτεί δημοσίως οι επικεφαλής ελεγκτές της τρόικας.

Φαίνεται όμως ότι ο Παπανδρέου έχει σοβαρότερες δουλειές να φέρει εις πέρας. Το ταξίδι του αυτό και οι σχετικές διαβουλεύσεις του, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν κύριο αντικείμενο το μοντέλο και τους όρους της αναδιάρθρωσης, η οποία δεν μπορεί πλέον να πάει μακριά.

Το... «δόγμα Δρούτσα»

Σε όλο αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να τοποθετηθεί και η ανακοίνωση (Σημείο 5), την Τετάρτη, από τον... ανανιστή Δρούτσα, της συγκρότησης μιας επιτροπής για την εκπόνηση του νέου δόγματος της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Εδώ τα πράγματα είναι όντως περίπλοκα, καθώς η χώρα, ουσιαστικά χρεοκοπημένη και αναμένοντας την... επίσημη πτώχευσή της με τρόπο που άλλοι θα καθορίσουν για λογαριασμό της, βρίσκεται παγιδευμένη και στα εθνικά θέματα.

1. Από τη μια είχαμε τον σταθερό προσανατολισμό του Παπανδρέου στην εξεύρεση ενός μοντέλου «διευθέτησης» του καθεστώτος στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όπου οι συζητήσεις είναι ιδιαίτερα προχωρημένες από την εποχή των κυβερνήσεων Σημίτη. Έως και τους χάρτες της μοιρασιάς έχουν φτιάξει...

2. Από την άλλη έχουμε την αμερικάνικη «προσταγή» για προσέγγιση της Ελλάδας με το Ισραήλ ως μέσο εκβιασμού ώστε να επανέλθει η Άγκυρα σε ρόλο «καλού παιδιού» και να αποκατασταθεί η ισορροπία στο τρίγωνο ΗΠΑ - Τουρκία - Ισραήλ. Μια προσταγή η οποία μετατρέπει την Ελλάδα σε ευκαιριακό μπράβο της πολιτικής των ΗΠΑ και της στερεί, με την αποδοχή της από την κυβέρνηση Παπανδρέου, την αξιοπιστία που χρειάζεται για να παίξει τα χαρτιά της σε μια περιοχή στην οποία ανοίγονται μεγάλες διπλωματικές ευκαιρίες αυτή την περίοδο.

Αν μάλιστα ο εθελούσιος εγκλωβισμός στην αμερικάνικη λογική συνδυαστεί με την επιλογή Παπανδρέου για παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ και μάλιστα με προοπτική πτώχευσης, τότε είναι προφανές ότι η διπλωματική ισχύς της χώρας όχι απλώς εξασθενεί, αλλά κυριολεκτικά τείνει να εξαφανιστεί.

3. Ο ρόλος της Τουρκίας δεν είναι ο πλέον αρεστός αυτή την εποχή στην Ουάσιγκτον εξ αιτίας της προσέγγισής της με τον αραβικό κόσμο, το Ιράν και τη Ρωσία. Παράλληλα όλα δείχνουν ότι η κυριαρχία του Ερντογάν στην πολιτική ζωή της γείτονος όχι μόνο δεν έχει φέρει – όπως έλπιζαν πολλοί οπαδοί της... ελληνοτουρκικής προσέγγισης – αναδίπλωση και αλλαγή στον προσανατολισμό της Άγκυρας ως προς τα ελληνοτουρκικά, αλλά:

● Η εφαρμογή του νεο-οθωμανικού δόγματος (Νταβούτογλου) την έχει μετατρέψει σε αναβαθμισμένο διεθνή «παίκτη» με αυξημένη επιρροή σε ολόκληρη τη στενή και ευρύτερη γειτονιά μας.

● Η αυξανόμενη οικονομική ισχύς της την έχει φέρνει σε απείρως πιο πλεονεκτική θέση έναντι της χρεοκοπημένης Ελλάδας, με διαγραφόμενο ήδη τον κίνδυνο – αν αύριο εξομαλυνθούν οι σχέσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ - Ισραήλ - Τουρκία – να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο οικονομικού και εθνικού εξανδραποδισμού, ιδιαίτερα αν συνεχιστεί η πλήρης διαπραγματευτική αδυναμία μας.

Δεν είναι σαφές το περιεχόμενο που θα λάβει αυτό το νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής, είναι όμως προφανές πλέον ότι η Ελλάδα ελέγχεται σε όλα τα επίπεδα και ότι βασικός άξονας του ελέγχου της είναι το δυσβάστακτο και μη διαχειρίσιμο χρέος της.

Το δε τίμημα είναι, σε πρώτη φάση, η εκποίηση - δήμευση - κατάσχεση του πλούτου και των υποδομών της. Ένα παιχνίδι στο οποίο και οι ευρωατλαντικοί μας «σύμμαχοι» και η Τουρκία, αλλά και οι νεόκοποι μουστερήδες (Ισραήλ) επιθυμούν να λάβουν μέρος.

Χρέος και εξανδραποδισμός

Η έλλειψη, ωστόσο, διαπραγματευτικής ισχύος (εδώ εδράζεται η διαφωνία μου με ό,τι πιστεύουν... οι καλύτεροί μου φίλοι), δεν εκπηγάζει μόνον από τις καταστροφικές αποφάσεις και τον προσανατολισμό της πιο ενδοτικής κυβέρνησης (Παπανδρέου) που έχει γνωρίσει αυτή η χώρα για δεκαετίες, αλλά και από την αντικειμενική κατάσταση χρεοκοπίας. Επιπλέον μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τις παραμέτρους που ορίζουν τους εθνικούς κινδύνους και την πλήρη διαπραγματευτική αδυναμία της χώρας μας.

Κατ' αρχάς η παρούσα φάση της παγκοσμιοποίησης και η απόπειρα για το σταδιακό πέρασμα στην (ευρωπαϊκή και εν συνεχεία παγκόσμια) οικονομική διακυβέρνηση (της οποίας διεθνής προπαγανδιστής είναι και ο Παπανδρέου με τον «Τέταρτο Δρόμο» του και τις ομιλίες του κάθε φορά που μεταβαίνει στις ΗΠΑ) αναδεικνύει παλιά μεν, αλλά... «νέα» για τη μεταπολεμική Ελλάδα «εργαλεία» κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας.

Στο πλαίσιο αυτό μάλλον θα πρέπει να αναγνώσουμε επισημάνσεις των εγκυρότερων αγγλοσαξονικών εντύπων, όπως π.χ. οι Financial Times, που λένε ότι «Η μετατροπή της Ευρώπης σε Τρίτο Κόσμο αρχίζει από την Ελλάδα» ή ιδέες για εφαρμογή στη χώρα μας μοντέλων διαμελισμού ή απορρόφησης εξ αιτίας του χρέους της, που δεν μοιάζουν με τους συνήθεις γεωστρατηγικούς εκβιασμούς.

Εξ άλλου δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο, συμπτωματικό ή... συνωμοσιολογικό το ότι το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, στο πλαίσιο της τρέχουσας «κρίσης χρέους» και με εργαλείο τα μικτά κεφάλαια Ευρωζώνης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (τα 750 δισ. ευρώ του μικτού «πακέτου στήριξης»), απειλείται να γίνει υποχείριο του ΔΝΤ ακριβώς λόγω του μη διαχειρίσιμου χρέους, το οποίο μοιάζει πλέον να έχει ανάγκη από μια ευρύτατη διευθέτηση. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε φαίνεται να εντάσσεται και η αναδυόμενη διαμάχη στις ΗΠΑ για τη διαχείριση του δικού τους χρέους.

Διά ταύτα...

Η Ελλάδα, πλήρως εξαρτημένη και ελεγχόμενη με το ακαταμάχητο εργαλείο του χρέους και την κατοχικού χαρακτήρα τριμερή επιτήρηση, είναι υποχρεωμένη να χορέψει στον σκοπό που της σφυρίζουν οι υπερατλαντικοί και Ευρωπαίοι σύμμαχοί της. Και απλώς να ελπίζει ότι τα πράγματα στο διεθνές πεδίο με κάποιον μεταφυσικό - μαγικό τρόπο θα την ευνοήσουν ώστε οι διεθνείς πιστωτές, επιτηρητές και νταβατζήδες της θα της αφήσουν μερικά ψίχουλα στο πλαίσιο της εθνικής, οικονομικής και κοινωνικής υποτέλειάς της κι ένα φτηνό κραγιόν για να καλύψει την έλλειψη αξιοπρέπειας.

Ίσως λοιπόν η απαλλαγή από το χρέος αυτό – ή τουλάχιστον από το μεγαλύτερο μέρος του – να είναι πια η μόνη λύση για έναν συνολικό επανασχεδιασμό για την παραγωγική, οικονομική και εθνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Η κουβέντα γι’ αυτό έχει ήδη ανοίξει, αφού πλέον αναγνωρίζεται από όλο και περισσότερους ότι, αντίθετα από τη διατεταγμένη «ενημέρωση», το κλειδί για να ξεπεραστεί το χάλι της χώρας και η συνολική καταστροφή της είναι κάποιας μορφής έξοδος από τον βραχνά του χρέους.

Παρ' ότι συζητούνται διάφορα μοντέλα αναδιαπραγμάτευσης, αναδιάρθρωσης κ.λπ., το Ανεμογκάστρι κλίνει πλέον προς την άποψη ότι – για νομικούς, πρακτικούς και πολλούς άλλους λόγους – δεν υπάρχει άλλος τρόπος πλην της άρνησης του χρέους, όσο κι αν σε πολλούς αυτή η προοπτική γεννά κατανοητές αμφιβολίες και φόβους.

Τα πολλά γιατί της θέσης αυτής περί άρνησης του χρέους όμως είναι αντικείμενο άλλων κειμένων, τα οποία θα δημοσιευθούν σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο (ίσως και αλλού) τις επόμενες μέρες...