Πλατεία Αμερικής: Η Πλατεία της εγκατάλειψης

Από την Αυγή

Του Ισαάκ Μωυσίδη

Ποιος θα πίστευε ότι το μετεμφυλιακό ελληνικό αστικό κράτος, προίκα της αμερικανικής πολιτικής κουλτούρας θα έβρισκε την απόλυτη εφαρμογή του σήμερα;

Πραγματικά, το γκέτο της πλατείας Αμερικής, που ξεπροβάλλει μέσα από τη νεοφιλελεύθερη ηδονή μιας αμερικάνικης παλαίστρας, όπου διαγωνίζεται ο ανθρώπινος πόνος χωρίς όρους, έτσι για να είναι πιο άγριος, πιο αυθεντικός, να δίνει τη μέγιστη ευχαρίστηση στους διοικούντες αυτού του τόπου.

Διότι μόνο σαν ειρωνεία θα μπορούσαμε να εκλάβουμε το γεγονός των ένστολων με τα παπάκια που προσπαθούν να βάλουν τάξη στο χάος, δίνοντας την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, που σταματά στο πρόσωπο της ηλικιωμένης μάνας που με τον ματωμένο λαιμό κοιτά απορημένη όχι για το χαμένο σταυρουδάκι αλλά γι' αυτά που έρχονται.


Είναι αυτοί που θέλουν να βαφτίσουν την περιοχή χωνευτήρι πολιτισμών. Όχι, δεν είναι χωνευτήρι πολιτισμών, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Είναι μια κρεατομηχανή ανθρώπων, μια μηχανή διαλογής αυτής της πόλης, που επιλέγει όλους εκείνους που επέζησαν των ΝΑΤΟϊκών πολέμων, Αφγανών και Ιρακινών αλλά και τους απογόνους της αποικιακής διαστροφής Αλγερινών, Μαροκινών Νιγηριανών κ.λπ. Ανθρώπων που ψάχνουν μια διέξοδο, μια οδό σωτηρίας προς την Ευρώπη για να καταλήξουν τελικά πρώτη ύλη στη μεγάλη ευρωπαϊκή κρεατομηχανή, όπου απαγορεύεται η εξαγωγή τους σε άλλες κοινοτικές χώρες, γιατί εδώ αλιεύθηκαν, εδώ πρέπει να τελειώσει η δουλειά, εδώ, στην εσχατιά της Ευρώπης...

Πλατεία Αμερικής με τα παλιά αρχοντικά και τις παλιές γειτονιές μιας Αθήνας που φεύγει, με τους λίγους εκείνους Έλληνες και αλλοδαπούς που επιμένουν να ζούνε όμορφα. Τώρα όμως πνίγονται ξεχασμένοι μέσα στις φριχτές οσμές των ανθρώπινων ακαθαρσιών, ανάμεσα στις ανήλικες Αφρικανές που εκδίδονται στα πιο σκληρά σκλαβοπάζαρα του 21ού αιώνα, μέσα στα ναρκωτικά που πουλιούνται ελεύθερα στους δρόμους και στα ουρλιαχτά της νύχτας, όπου ο τρόμος σκεπάζει τα πάντα.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας από τις αποστειρωμένες περιοχές της πόλης που ενδιαφέρεται πραγματικά να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει όλους εκείνους τους ανθρώπους που με αρχοντιά προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και τη μνήμη της περιοχής που χάνεται μέσα στη δίνη της αδιαφορίας των ανθρώπων που γέννησε, των ανθρώπων που, μέσα στη νοσηρή πραγματικότητά τους, υποχόνδριοι, αναίσθητοι, βυθισμένοι μέσα στην ενοχική σιωπή τους, κρύβονται, ενώ κατέχουν και ελέγχουν ηγετικές θέσεις που ανήκουν στην σφαίρα της Πολιτικής, της Δικαιοσύνης, του Πολιτισμού, της Εκκλησίας και Εκπαίδευσης.

Η Πλατεία Αμερικής άλλαξε και αλλάζει μέσα στις κραυγές του πόνου της πληρωμένης ηδονής και της αγωνίας, συμπαρασύρει όμως μαζί της και την υπόλοιπη κοινωνία, που μετασχηματίζεται βίαια προς την πιο σκοτεινή μεταβολή της.

Ένας νεοφιλελευθερισμός δουλοπρεπής, ακραίος, σαρωτικός, που αποσαθρώνει παραδόσεις, βιάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στα πλαίσια του πιο αισχρού ανταγωνισμού επιβίωσης που γνώρισε η νεότερη Ελλάδα.

Ποια θα είναι άραγε η επόμενη ημέρα για την πλατεία Αμερικής; Πώς και πότε θα πέσουν τα τείχη της σιωπής για να μιλήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα πριν να είναι πολύ αργά;