Ο σημαιοφόρος του ξεπουλήματος της χώρας

Από τη Ρήξη, Απρίλιος 2010

Της Μαρίας Πολυκάρπου

Όταν, πριν από λίγα χρόνια, με τον Σημίτη κυρίαρχο και πρωθυπουργό, όλο το εκσυγχρονιστικό δημοσιογραφικό σινάφι αναλάμβανε να μετατρέψει σε αστέρα πρώτης γραμμής τον Καρατζαφέρη και τον ΛΑΟΣ του, οι περισσότεροι αφελώς θεωρούσαν ότι τον προωθούν με αποκλειστικό στόχο να ανακοπεί η άνοδος της Ν.Δ. στη διακυβέρνηση της χώρας – μ’ αυτό ακριβώς το επιχείρημα πολλοί ήταν πρόθυμοι να παραβλέψουν τα διάχυτα ακροδεξιά χαρακτηριστικά του ανδρός και του κόμματος.


Λίγα χρόνια αργότερα, επί διακυβέρνησης Καραμανλή, ιδιαιτέρως όταν αυτή φυλλορροούσε παράλληλα με τη σταθεροποίηση και την ενδυνάμωση του ΛΑΟΣ, με κορυφαία στιγμή τις ευρωεκλογές του 2009, το ευφυολόγημα περί «δεξιάς πολυκατοικίας» γινόταν ασμένως αποδεκτό απ’ όλους, σχεδόν χωρίς καμιά εξαίρεση, αφού η άνοδος του Καρατζαφέρη δεν μπορούσε να θεωρηθεί τίποτε άλλο από μια υπόθεση που αφορούσε μόνο τα εσωτερικά της Δεξιάς.

Με την εκλογή του Σαμαρά θεωρήθηκε ότι η συρρίκνωση του ΛΑΟΣ θα ήταν σχεδόν αυτόματη, καθώς ο εκ Πύλου Αντώνιος θα εξοβέλιζε την ψευδοπατριωτική καρικατούρα του ΛΑΟΣ εις το εξώτερον πολιτικό πυρ.

Τίποτε τέτοιο όμως δεν συνέβη. Αντιθέτως η Ν.Δ. του Σαμαρά θυμίζει έντονα το ΠΑΣΟΚ μετά την επανεκλογή του Παπανδρέου το 2007 στην ηγεσία του, τότε που το μισό κόμμα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ στις... δημοσκοπήσεις. Βεβαίως ο ΛΑΟΣ δεν θυμίζει ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ομοιότητα της σημερινής Ν.Δ. με το τότε ΠΑΣΟΚ.

Την ίδια ώρα ο Καρατζαφέρης έχει αναγορευθεί σε συγκυβερνήτη της χώρας στο πλευρό του Παπανδρέου, εισπράττοντας καθημερινά τα εύσημα των κορυφαίων παραγόντων του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης. Όχι... άδικα, αφού, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, η γραμμή επικοινωνίας του με την κυβέρνηση είναι σταθερά ανοιχτή. Ο «συμβουλευτικός» του ρόλος αρχίζει από τη διαχείριση των εξεταστικών επιτροπών και επεκτείνεται στους χειρισμούς του ίδιου του Γιωργάκη στο θέμα του χρέους, της έξωθεν «βοήθειας» κ.λπ.

Υπηρεσίες και «αντίδωρα»

Διάψευση όλων αυτών των ισχυρισμών του προέδρου του ΛΑΟΣ δεν έχει προκύψει από την κυβερνητική πλευρά. Γιατί άλλωστε;

Εκτός του ότι ο Καρατζαφέρης λέει εν πολλοίς την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι επί της ουσίας συγκυβερνά «συμβουλεύοντας» την κυβέρνηση, στην πραγματικότητα η μη διάψευσή του συνιστά ένα πολιτικό «αντίδωρο» για τις κρίσιμες πολιτικές υπηρεσίες του στην πορεία της χώρας προς την πλήρη υπαγωγή της στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ και των ΗΠΑ. Έστω και με τον ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό φερετζέ που αποφασίστηκε την περασμένη εβδομάδα. Σε τι συνίστανται αυτές οι υπηρεσίες;

* Στον δύσκολο ρόλο του κυβερνητικού «λαγού», αλλά και του κυβερνητικού εκπροσώπου, σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής: από τα «δύσκολα» οικονομικά μέτρα μέχρι την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, η οποία θα αποτελέσει το πρώτο βήμα όχι μόνο για το πλήρες ξεπούλημα της χώρας – και όχι απλώς κάποιων δημόσιων επιχειρηματικών φιλέτων – αλλά και για τη συρρίκνωση της εθνικής της κυριαρχίας, ενδεχομένως και τον ακρωτηριασμό της.

* Στην υποκατάσταση της όποιας αντιπολίτευσης τόσο από την παραζαλισμένη και σχεδόν τριχοτομημένη Ν.Δ. όσο και από το προ πολλού απαξιωμένο και διαλυμένο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».

Με απλά λόγια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που ο Καρατζαφέρης και το κόμμα του μπορούσαν να πείθουν – όσους έπειθαν – ως «αντισυστημικοί». «πατριώτες» και πάει λέγοντας.

Η μεγάλη κρίση, η οποία σαρώνει τη χώρα, ήλθε να αποκαλύψει μια ακόμη μεγαλοπρεπή πολιτική απάτη και να πιστοποιήσει ότι οι Καρατζαφέρηδες είναι απλώς το πολυτιμότερο στήριγμα ενός πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος, το οποίο με πολλή φροντίδα τούς εξέθρεψε, τους καθιέρωσε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και τώρα τους αξιοποιεί ως «λαγούς» για όσα η κυβέρνηση και το επιχειρηματικό - εκδοτικό σύστημα «δυσκολεύονται» να σερβίρουν.

Ο κολαούζος της υποταγής

Όταν, το καλοκαίρι του 2009, ο Καρατζαφέρης έβαζε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του τη Νίκη Τζαβέλλα, μια από τις πιο επιτυχημένες μάνατζερ, στην οποία προσέτρεχαν όλοι όσοι ήθελαν να ανοίξουν γι’ αυτούς οι πόρτες στην Ουάσιγκτον, λίγοι έδωσαν σημασία. Οι περισσότεροι απλώς απορούσαν, ρωτώντας την Τζαβέλλα αν φοβάται, ως διακεκριμένη τεχνοκράτισσα, μήπως ταυτιστεί με τυχόν ακροδεξιά φάλτσα του Καρατζαφέρη και των ομοίων του.

Η επιλογή του όμως εκείνη προφανώς δεν είχε τεχνοκρατικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό χαρακτήρα. Έβαζε τέλος στην παραμονή του στο περιθώριο του συστήματος και δήλωνε προς πάσα κατεύθυνση και κάθε ενδιαφερόμενο ότι ήταν έτοιμος να συμμετάσχει στο παιχνίδι της εξουσίας δηλώνοντας καθαρά το στρατόπεδο στο οποίο θα βρισκόταν εφεξής.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα: Η πολυτιμότερη... τσόντα του Γιωργάκη συναινεί πλήρως στους επερχόμενους σχεδιασμούς αυτών που θα αναλάβουν πολύ σύντομα την τύχη και τη διαχείριση της χώρας. Η... λίστα δεν είναι άγνωστη, αλλά ας την υπενθυμίσουμε:

* Η ευθεία απειλή κοινωνικής διάλυσης εξ αιτίας και της – προπαγανδιζόμενης από τον ίδιο τον Καρατζαφέρη – προσφυγής στο ΔΝΤ.

* Η ήδη δρομολογούμενη πλήρης εκποίηση της χώρας από τους πιστωτές της με το ψευδές προκάλυμμα της «ανάπτυξης».

* Η εκ των προτέρων δέσμευση (τιτλοποίηση) όλων των εσόδων του Ελληνικού Δημοσίου.

* Η δρομολογημένη πλήρης εκχώρηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε επιχειρηματικά σχήματα των πιστωτών μας.

* Η επιδιωκόμενη από πολυεθνικά κερδοσκοπικά κεφάλαια ιδιωτικοποίηση και παραχώρηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας.

* Η επαπειλούμενη οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας σε καταστάσεις Κατοχής και Εμφυλίου – δεν είναι τυχαίο ότι «κοινώς αποδεκτός» τεχνοκράτης και πρώην υπουργός μιλά, επί λέξει, για επιστροφή της χώρας στην «εποχή των παγετώνων» γύρω στο φθινόπωρο!

* Η αναμενόμενη αύξηση των συγκρούσεων στο εσωτερικό της κοινωνίας.

* Η κατακόρυφη αύξηση της τουρκικής πίεσης, σε άμεση συνάρτηση με τη ραγδαία επιδείνωση της θέσης της Ελλάδας στο ευρύτερο σκηνικό της περιοχής μας και του κόσμου.

Όλα αυτά είναι τα άμεσα αποτελέσματα της πολιτικής που ο Καρατζαφέρης υπερασπίζεται δημοσίως μαζί με τον Πάγκαλο, τον Πεταλωτή, την Ντόρα, τον Μητσοτάκη και τις δημοσιογραφάρες των «δελτίων των οκτώ». Αυτός ο μεγάλος... πατριώτης έγινε αυτό που πάντα επεδίωκε: κολαούζος του (κάθε) Γιωργάκη. Ακόμη και οι όποιες φωνασκίες για το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας υπερκαλύπτονται από τις κραυγές «κατά των κερδοσκόπων».

Αναζητώντας την εξουσία

Είναι όμως η μετατροπή του Καρατζαφέρη σε άτυπο εκπρόσωπο της κυβέρνησης το μόνο «αντίδωρο» για τις μέχρι τώρα – και τις μελλοντικές – υπηρεσίες του; Κατά πάσαν πιθανότητα όχι. Άλλωστε δεν είναι λίγοι – και στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ – αυτοί που λένε ήδη από καιρό ότι τυχόν προσφυγή στο ΔΝΤ δεν μπορεί να υπηρετηθεί από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία θεωρούν πως κινδυνεύει να σαρωθεί από τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Όλως... τυχαίως η άποψη αυτή συμπίπτει απολύτως με αυτήν των τεχνοκρατών του ΔΝΤ, οι οποίοι προειδοποιούν τους κυβερνητικούς ότι η αποτελεσματικότερη εφαρμογή των προγραμμάτων του απαιτεί την ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση υποδεικνύοντας εμμέσως ότι απαιτείται μια κυβέρνηση με τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή, στην οποία θα εκφράσουν την εμπιστοσύνη τους και τα συνδικάτα.

Άλλωστε, παραδόξως, τόσο οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ όσο και οι διεθνείς κερδοσκόποι, όπως είδαμε από την περίφημη σύναξή τους στο Μανχάταν, υπολογίζουν ως απειλή το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης πολύ περισσότερο απ’ όσο το βλέπει ως όπλο της η ίδια η ελληνική κοινωνία.

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Καρατζαφέρη και τους δικούς του. Ποιο ξεπούλημα της χώρας, ποιος κίνδυνος συρρίκνωσης της χώρας, ποιος κίνδυνος από την Τουρκία; Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στην προοπτική όχι μόνο της άτυπης, αλλά και της επίσημης συμμετοχής στην εξουσία.

Εξ άλλου, ακόμη κι αν αυτό το σενάριο δεν του προκύψει, ο Καρατζαφέρης ξέρει τον δρόμο: η επαπειλούμενη κοινωνική καταστροφή θα αναζωπυρώσει το μεταναστευτικό επιφέροντας ακόμη και συγκρούσεις. Η ανακίνηση του μεταναστευτικού μέσω του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια στο πλαίσιο της κρίσης και η ακόμη βιαιότερη διάρρηξη της συνοχής του κοινωνικού ιστού μόνο αρνητικά για τους μετανάστες μπορεί να εξελιχθεί.

Το επερχόμενο κατρακύλισμα όλο και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων σε κατάσταση (είτε ήπιας είτε ακραίας) φτώχειας συνιστά μια πραγματική απειλή για κοινωνικές εντάσεις, αύξηση της εγκληματικότητας και συγκρούσεις με θύματα τους πιο αδύναμους μετανάστες. Αυτήν ακριβώς την εξέλιξη εγγυάται η προσφυγή στο ΔΝΤ, την οποία με πάθος προπαγανδίζει ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη! Ο οποίος, ως γνήσιο πολιτικό παράσιτο, που τίποτε δεν έχει να ρισκάρει, δεν διακινδυνεύει να χάσει τίποτε. Σε αντίθεση με όσους ακόμη συνεχίζουν να τον εμπιστεύονται...