Θλιβερός Δεκέμβριος - Αιματηρός Μάρτιος

Από τη Ρήξη, Απρίλιος 2010

Του Γιώργου Καραμπελιά

Πριν δεκαέξι μήνες, ίσως μόνοι εμείς από αυτόν τον χώρο τονίζαμε πως εκείνη η εξέγερση δεν ήταν ελπιδοφόρα, αλλά θανατερή, γιατί μέσα της κυριαρχούσε το μίσος – τυφλό μίσος – και καθόλου αγάπη, όραμα, πρόταγμα κοινωνίας, πως ήταν το ίδιο άσχημη με την κοινωνία από την οποία έβγαινε και στην οποία υποτίθεται πως αντιπαρατίθονταν. Η ίδια αδιαφορία για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον με τα αφεντικά και τους διεφθαρμένους υπουργούς, τους οποίους υποτίθεται πως στηλίτευε.

Ήταν η ακραία έκφραση μιας κενής αντιπολίτευσης σε μια άδεια από αξίες και πρότυπα κοινωνία. Γι’ αυτό και πίσω της δεν άφησε τίποτε το δημιουργικό, παρά μόνο συντρίμμια. Και τα χειρότερα δεν ήταν τα συντρίμμια από τις βιτρίνες, αλλά τα συντρίμμια των ιδεολογιών, των αξιών, των ταυτοτήτων.


Ο Δεκέμβρης πέρασε το μήνυμα του πιο ακραίου ατομικισμού, μέσα στην υποτιθέμενη συλλογικότητα. Γι’ αυτό και στη συνέχεια εκείνο που παρήγαγε ήταν μόνο κατακερματισμός, αποσύνθεση και βία. Κατακερματισμός των υποκειμένων που συμμετείχαν σε αυτόν.

* Ο «ΣΥΡΙΖΑ» πήρε την κάτω βόλτα από τον Δεκέμβρη και μετά, ενώ οι εσωτερικές συγκρούσεις μεγιστοποιήθηκαν και ήδη αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά κομμάτια. Είναι βέβαιο δε πως, αν δεν υπήρχε ο κρατικός κορβανάς από τον οποίον σιτίζονται από κοινού – δηλαδή η κρατική χρηματοδότηση που μοιράζεται σε όλες τις «συνιστώσες» –, θα είχε ήδη διαλυθεί.

* Οι Αριστεριστές συρρικνώθηκαν ακόμα περισσότερο την ώρα που πίστευαν πως είχαν ενισχυθεί.

* Στα Πανεπιστήμια όχι μόνο κυριαρχεί νέκρα και αποστράτευση, αλλά σταδιακώς επιβάλλεται η λογική της εισόδου της αστυνομίας και της κατάργησης του Ασύλου ως μόνο αντίδοτο στη βία.

* Ο δε χώρος των αντιεξουσιαστών και των αναρχικών, που έμοιαζε ο μεγάλος «κερδισμένος» του Δεκεμβρίου, δοκιμάζει και αυτός αυξανόμενη κρίση. Διότι το πρότυπο του Δεκέμβρη, ένα πρότυπο βίας χωρίς δημιουργικότητα, θεοποίησε τη «συστηματοποίηση» της βίας και την τρομοκρατία αφοπλίζοντας κάθε δημιουργική φωνή και σπάζοντας τη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, που του προσέφερε μια ευρύτερη κάλυψη.

Γι’ αυτό και ο αιματηρός Μάρτιος ήρθε να υπογραμμίσει με τον πιο ακραίο τρόπο το αδιέξοδο που άνοιξε ο Δεκέμβρης, δίνοντας και εισπράττοντας θάνατο. Ο Λάμπρος Φούντας θα πέσει νεκρός αναζητώντας την επανάσταση και ο δεκαπεντάχρονος Αφγανός θα εισπράξει τον θάνατο από εκείνους που θεωρητικά τον υπερασπίζονται.

Ο Φούντας έδειχνε σοβαρός και αποφασισμένος, θυμίζοντάς μας τον Χρήστο Τσουτσουβή. Και όμως αυτό το πάθος για αλλαγή της κοινωνίας, αυτή η μεθοδικότητα και η σοβαρότητα διοχετεύτηκε σε έναν δρόμο αδιέξοδο, μιας βίας δίχως όραμα, χωρίς στόχους, πέρα από τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, ακόμα και η τρομοκρατία – παρά τα αδιέξοδά της – στόχευε πολιτικούς στόχους, τους Αμερικανούς, τους Τούρκους, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τους βασανιστές. Στις μέρες μας έχει ως αποκλειστικό στόχο σχεδόν τους «μπάτσους» και την «καταστολή».

Και το πρότυπο του Δεκέμβρη δεν επηρέασε μόνο την πολιτική σφαίρα, αλλά το σύνολο της κοινωνικής ζωής, διότι πέρασε στην κοινωνία ένα γενικευμένο σύνθημα αυτοδικίας, μια αδιαφορία για τη ζωή και την περιουσία των άλλων, μια καθολική αποπολιτικοποίηση, αντί για την πολιτικοποίηση που περίμεναν οι υμνητές του!

Και όσοι υμνούσαν με το αζημίωτο την «εξέγερση», αντί να προσπαθήσουν να δώσουν μια δημιουργική κατεύθυνση στην αγανάκτηση της νεολαίας, έρχονται σήμερα να εισπράξουν τις συνέπειες της «ανέμελης» ανευθυνότητάς τους.

Είτε γιατί τη θεώρησαν ως ευκαιρία για να ανατρέψουν τη Νέα Δημοκρατία, είτε γιατί έπρεπε να παριστάνουν τον «επαναστάτη» στα παιδιά τους, ξεφορτωνόμενοι έτσι την ευθύνη και τις ενοχές τους για τα πρότυπα που τους πρόσφεραν μέχρι σήμερα, είτε γιατί από το Κολωνάκι έβλεπαν τα Εξάρχεια ως «γραφικά», είτε γιατί ως Πανεπιστημιακοί είχαν εγκαταλείψει κάθε διδακτικό έργο και βολεύονταν με το μπάχαλο, είτε γιατί ως ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι της δεκάρας έχουν μάθει να χαϊδεύουν αυτιά, αρκεί να συμφέρει στ’ αφεντικά τους.

Όλοι αυτοί έχουν τεράστια ευθύνη για όσα συμβαίνουν σήμερα. Για το ότι οδηγούμαστε σε μια κοινωνία ανασφάλειας και αστυνομοκρατίας ταυτόχρονα, σε μια κοινωνία όπου θα ενισχυθούν τα φοβικά σύνδρομα των πολιτών, και δικαιολογημένα, σε μια κοινωνία με μειωμένη αλληλεγγύη και αυτοδικία.

Όλοι όσοι έχουν λίγο μυαλό ακόμα πρέπει να κατανοήσουν αυτό που κατανόησαν πολλοί σύντροφοί τους στην Ιταλία. Πως, άσχετα με τις προθέσεις του, ήταν ο Ρενάτο Κούρτσιο που άνοιξε τον δρόμο στον Μπερλουσκόνι. Είναι όσοι φωνάζουν «ανοικτά σύνορα» που ενισχύουν τον Μπόσι και τη Λέγκα του Βορρά, ενώ κινδυνεύουν να αναστήσουν άθλια γκρουπούσκουλα όπως η «Χρυσή Αυγή» στην Ελλάδα.

Πολλές φορές έχουμε τονίσει πως μια κοινωνία παρασιτική, όπου ο παρασιτισμός έχει διαπεράσει το ίδιο το λαϊκό σώμα, δεν μπορεί να δώσει εύκολα αυθεντικά κινήματα ανατροπής. Αυτά αυτοεγκλωβίζονται στα ίδια τα πλαίσια που τους προσφέρει αυτή η κοινωνία:

«Ελληνοτουρκική φιλία» λένε οι οσφυοκάμπτες των υπουργείων και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» απαντούν οι «επαναστάτες». Φτηνά και ανασφάλιστα εργατικά χέρια θέλουν οι κάθε είδους εργοδότες, «Ανοικτά σύνορα» επαναλαμβάνουν ως ηχώ οι δήθεν αντίπαλοί τους. Σχέδια Ανάν ή Χριστόφια προωθούν στην Κύπρο Αμερικανοί, Άγγλοι, Τούρκοι και Χατζηαβατογιωργάκηδες, «Όχι στον εθνικισμό» απαντούν οι Συριζοεξαρχειώτες. Έτσι το εξεγερσιακό δυναμικό της νεολαίας, που είναι υπαρκτό, το οποίο φάνηκε και στο Δεκέμβρη, διοχετεύτηκε σε λάθος δρόμο, σε δρόμο αδιέξοδο, παρασιτικό, αυτοκαταστροφικό.

Έτσι τέλειωσε η εποχή μιας αδιάκοπης πορείας προς το αδιέξοδο και τον παρασιτισμό, η εποχή της Μεταπολίτευσης. Και σήμερα βρισκόμαστε στην αιματηρή κρίση της. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική. Και πρέπει να βγούμε από αυτήν με μια πορεία ανασυγκρότησης οικονομικής, κοινωνικής πολιτισμικής και εν τέλει πολιτικής, για να αποκτήσουν νόημα και στόχο οι μελλοντικές εξεγέρσεις των νέων.