Οι γύπες στην Αθήνα

(Το σκίτσο του Πάνου προέρχεται από Το Ποντίκι, 21.04.2010)

Ένα πρόπλασμα αυτού του κειμένου ήταν έτοιμο από καιρό. Το είχα αφήσει στην άκρη, αλλά η επικαιρότητα με έκανε να το ανασύρω συμπληρωμένο με τα στοιχεία της επικαιρότητας.

Αυτό το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ του «Ποντικιού» την Τετάρτη περί έλευσης των διεθνών κερδοσκόπων στην Αθήνα και συνάντησης υψηλόβαθμου στελέχους τής υπό έρευνα Goldman Sachs στην Αθήνα με τη Λούκα Κατσέλη, αλλά και το κείμενο του Δημήτρη Καζάκη παραπέμπουν ευθέως στην εξελισσόμενη προσπάθεια τακτοποίησης εκκρεμοτήτων εκ μέρους των πιστωτών μας εν όψει της έλευσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η οποία δεν αργεί, καθώς πλέον όλα δείχνουν ότι ο Μάιος θα είναι ο μαύρος μήνας της σύγχρονης Ιστορίας μας.

Μια από τις πρώτες δουλειές που κάνει το Νομισματικό Ταμείο σε κάθε χώρα της οποίας τη διαχείριση και την εποπτεία αναλαμβάνει είναι η αναδιάρθρωση του χρέους της. Τι πιο λογικό, λοιπόν, από την απόπειρα των πιστωτών, κερδοσκόπων κ.λπ. ώστε αυτή η αναδιάρθρωση να γίνει (και) προς όφελός τους;

Το ρεπορτάζ της εφημερίδας δεν διαψεύστηκε, εκτός από κάτι δικαιολογίες του τύπου «η Λούκα είδε κάτι φίλους της από τα παλιά». Αλλά και για την παρουσία του Σόρος δεν υπήρξε διάψευση. Αντιθέτως στην εκπομπή του Παπαχελά, ο οποίος τον «φιλοξενούσε» τη Δευτέρα το βράδυ, υπήρξε μια... αθώα ερώτηση του διευθυντή της «Καθημερινής»: 

«Εσείς, που συνομιλείτε με τον πρωθυπουργό, τι θα τον συμβουλεύατε;». 

Λέτε ο πολύπειρος δημοσιογράφος και τακτικός συνομιλητής του πρωθυπουργού να ήθελε κάτι να υποδείξει;

Πληρωμή σε... είδος

Είναι μάλλον αφελής όποιος πιστεύει – και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, με σημαιοφόρους πολλούς αριστερούς, των οποίων οι απόψεις είναι πλέον εντελώς ακατανόητες – ότι μπορεί να υπάρξει, εντός του κύκλου του χρέους, δυνατότητα μείωσης ή διαχείρισής του.

Στην πραγματικότητα, την οποία όλες οι δημοσιευμένες αναλύσεις και προβλέψεις υποδεικνύουν, το χρέος θα κινείται συνεχώς ανοδικά – και σε απόλυτους αριθμούς και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ – και καμιά αφαίμαξη του ελληνικού λαού δεν μπορεί να το μειώσει, ανεξάρτητα από το είδος ή το «μείγμα» πολιτικής που θα εφαρμοστεί στη χώρα τα επόμενα χρόνια.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αφήνοντας στην άκρη την απόπειρα πολιτικής διαχείρισης από την κυβέρνηση αλλά και την αδυναμία άρθρωσης μιας στοιχειώδους πρότασης από την αντιπολίτευση στο σύνολό της, το μόνο που, απολύτως ρεαλιστικά, έχουμε να περιμένουμε, είναι το ξεπούλημα και η λεηλασία της χώρας. Η οποία είναι αναπόδραστη μόνο και μόνο επειδή η αδυναμία αποπληρωμής του χρέους στρέφει τους πιστωτές προς την πληρωμή σε... είδος.

Αυτό, με λίγα λόγια, σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε για πολλά χρόνια κάθε είδους υποδομή και δημόσια περιουσία – εκτός από τις απολύσεις, την κατάρρευση του ασφαλιστικού, την ύφεση και την, με οικονομικούς όρους αυτή τη φορά μεγάλη καταστροφή «ανθρώπινου κεφαλαίου» – ενώ επιπλέον θα πρέπει να συνυπολογίσουμε στο κόστος τους κινδύνους όχι μόνο για την εθνική κυριαρχία, αλλά και για την εθνική ακεραιότητα.

Σύνοδος ορνέων

Η κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί ματαίως να βρει επικοινωνιακό πακέτο για να περιτυλίξει την επερχόμενη καταστροφή, ετοιμάζει, λέει, για το καλοκαίρι μια σύνοδο... επενδυτών. Μόλις, υποτίθεται, ο πρωθυπουργός θα έχει ετοιμάσει τις εσωτερικές «μεταρρυθμίσεις» σε όλα τα επίπεδα και θα τις έχει περάσει από τη Βουλή, θα συγκαλέσει τους... επενδυταράδες προκειμένου να τους δείξει ότι η χώρα είναι πρόσφορη για επενδύσεις, με το «κατάλληλο» γι’ αυτές τις δουλειές θεσμικό πλαίσιο κ.λπ. 


Πώς το έλεγε ο διάσημος κερδοσκόπος στην περίφημη σύναξη του Μανχάταν; Η ελληνική κυβέρνηση, όπως ο ίδιος κατέθεσε σ' εκείνη τη συνάντηση, ύστερα από την επίσκεψή του στην Αθήνα, είναι... open for business (ανοιχτή για δουλειές). Κάπως έτσι...

Μάλιστα, όπως έλεγαν προ καιρού τα ρεπορτάζ εφημερίδων, το μεγαλόπνοο σχέδιο του πρωθυπουργού του ήταν, επί μεγάλο διάστημα, γνωστό μόνο στο... συγγενικό του περιβάλλον. Λογικό, ίσως, για έναν πρωθυπουργό ο οποίος στέλνει σε όλες τις μεγάλες δουλειές το... σόι του και τους στενούς κολλητούς του, χωρίς να έχουν απαραιτήτως κάποια θεσμική υπόσταση. Απλώς, όπως είπε κι ο αδελφός του Νίκος πρόσφατα, προκειμένου να υπάρχει – μόνο για λόγους... κύρους άραγε; – ένας Παπανδρέου στα μεγάλα deal!

Τι όμως θα είναι αυτή η σύνοδος επενδυτών; Μάλλον θα είναι πολύ περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα της χώρας παρά... διαστροφή το να παραλληλίσουμε αυτή τη σύνοδο με τις συνόδους δωρητών που κατά καιρούς στήνονται πάνω από τα ερείπια κατεστραμμένων χωρών. Παρόμοιες συνάξεις, τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει π.χ. για τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Εκεί μαζεύτηκαν, σαν τα όρνεα μετά την καταστροφή, οι «δωρητές» προκειμένου να μοιραστούν τη λεία.

Κάτι ανάλογο, λοιπόν, αναμένεται να συμβεί όχι με... δωρητές, αλλά με τους δανειστές μας, οι οποίοι, είτε ως Ευρωπαίοι είτε ως ΔΝΤ, θα έλθουν στη δεξίωση με το επίσημο ένδυμα της «βοήθειας», της «στήριξης» κ.λπ. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί απλώς υπενθυμίζουν, με κορυφαίο παράδειγμα την Αργεντινή, έναν απλό κανόνα: ότι τα περισσότερα μαζεμένα δάνεια σε μια υπό κατάρρευση χώρα έρχονται πάντα λίγο πριν αυτή φαλιρίσει και υποχρεωθεί να τεθεί υπό τις διαταγές του ΔΝΤ.

Μια σύνοδος επενδυτών σε μια κατεστραμμένη οικονομικά χώρα, με καμιά δυνατότητα αυτόνομης διαχείρισης – στο πλαίσιο του... «μονοδρόμου» της φυσικά – και υπηγμένης, ως επί της ουσίας χρεοκοπημένης, στην αναγκαστική διαχείριση του ΔΝΤ, ποιον άλλο στόχο θα μπορούσε να έχει;

Όταν το Ταμείο - εργαλείο της Ουάσιγκτον θα αναλάβει να διασφαλίσει τα λεφτά των πιστωτών μας (διότι, όπως έχουμε πολλάκις εξηγήσει, αυτή είναι η αποστολή του), είναι προφανές πως το ΔΝΤ, όσο μετρητό και να αντλήσει από μια χρεοκοπημένη οικονομία, στο τέλος θα πρέπει να προχωρήσει στην πλήρη εκποίηση της χειμαζόμενης χώρας. Κάπως έτσι, σε μια Ελλάδα στην οποία δεν περνούσε «επενδυτής» ούτε... απ’ έξω, ήδη μαζεύονται κερδοσκόποι, δανειστές και άλλοι μουστερήδες για να διεκδικήσουν το κατιτίς τους.

Αυτό δηλαδή που έκανε πρώτα ο Πόλσον (ως συνομιλητής μάλιστα του ίδιου του Παπανδρέου), αυτό που κάνουν τώρα η Goldman Sachs και ο Σόρος, αλλά και άλλοι πολλοί του σιναφιού τους, οι οποίοι πάνε κι έρχονται στην Αθήνα προκειμένου όχι μόνο να διαπραγματευθούν την αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και να κλείσουν τις μεγάλες δουλειές που υποχρεωτικά θα ανοίξουν με την έναρξη του ξεπουλήματος.

Σ’ αυτή τη διαδικασία, όποιο θεσμικό μανδύα κι αν ενδυθεί, θα πρωταγωνιστήσουν και τα περίφημα «κεφάλαια - όρνεα», τα vulture funds, πληροφορίες για τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ. Πρόκειται επί της ουσίας για κεφάλαια τα οποία εξαγοράζουν σε τιμή ευκαιρίας το χρέος των υπό πτώχευση χωρών από επενδυτές που αδειάζουν τα χαρτοφυλάκιά τους από «τοξικά ομόλογα», προκειμένου στη συνέχεια αυτοί οι «γύπες» της αγοράς να αναλάβουν, με νομικά μέσα, την εξόφληση του χρέους αυτού στο ακέραιο.

Τα πράγματα μάλιστα γίνονται λίγο πιο ξεκάθαρα αν συνυπολογίσουμε την άποψη του πασίγνωστου καθηγητή (και... φίλου του Γιωργάκη) Νουριέλ Ρουμπίνι, ο οποίος δήλωσε μόλις χθες ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί μια ηράκλεια προσπάθεια προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ.

Αντί επιλόγου, ας προσθέσουμε δυο απορίες:

1. Όταν ο Ρουμπίνι, τον Ιανουάριο, έλεγε ότι η Ελλάδα έχει ήδη πτωχεύσει (και τον Φεβρουάριο ότι η μόνη της λύση είναι το ΔΝΤ), γιατί το επιτελείο του Γιωργάκη μας φουμάριζε ότι... του άλλαξε η ίδια η πρωθυπουργάρα μας τη γνώμη; Για ποιον ακριβώς λόγο τον ελεεινολογούσαν εφημερίδες και κανάλια; Μήπως για τον ίδιο λόγο που σήμερα επιχειρούν να εμφανίσουν την προσφυγή στο ΔΝΤ περίπου σαν πανάκεια για κάθε πρόβλημα της οικονομίας; Και ποιοι μάλιστα; Αυτοί που την ίδια ώρα επιχειρούν να μας πλασάρουν ανθρώπους όπως ο... Βγενόπουλος για μελλοντικούς κυβερνήτες της χώρας!

2. Αυτή η περίφημη «σύνοδος επενδυτών», που υποτίθεται ότι έχει προσδιοριστεί για το καλοκαίρι – θα τη συνδυάσουν, λένε, με τις θερινές διακοπές –, θα γίνει ως προετοιμασία για την ελληνική προσφυγή στο ΔΝΤ ή ως αποτέλεσμα αυτής της προσφυγής; Η πιθανότερη, με βάση την πιστωτική ασφυξία την οποία βιώνουν και το κράτος και οι τράπεζες, είναι η δεύτερη επιλογή.

Λείπει μόνο μια «πειστική» δικαιολογία: αυτή συνοψίζεται στην απόπειρα να ντυθεί το χάλι μας με μια επίφαση «συμμαζέματος» και ανάπτυξης. Όπως, όμως, λέει κι ένας πολύ παλιός φίλος, «καλλιγραφίες στης μαϊμούς τον κώλο δεν γίνονται»...