Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή σήμερα;

Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή

(Το σκίτσο του Τολιάδη αναρτήθηκε στο Διαδίχτυ)

Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. Όχι μόνο γιατί συνοψίζει την κρίση και τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα, αλλά γιατί το δημόσιο χρέος με την εξυπηρέτησή του έχει μετατραπεί σε βασικό μοχλό ανατροπής του συνόλου των ιστορικών κατακτήσεων της εργαζόμενης κοινωνίας σε εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατία.

Με το χρέος επιχειρείται η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έχει γίνει ποτέ σε βάρος του λαού και της χώρας. Επιχειρείται να παγιωθεί ένα πρωτόγνωρο καθεστώς γενικευμένης εκποίησης υπό την πολιτική εποπτεία της Ε.Ε. και την αποικιοκρατική κηδεμονία του ΔΝΤ. Θα το δεχτεί αυτό η αριστερά;

Επομένως δεν μπορεί κανείς να είναι πειστικός στην αντίθεσή του με τα μέτρα της κυβέρνησης, αν δεν απαντά πρώτα απ’ όλα στο θεμελιώδες ερώτημα:

* Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;

* Γιατί ο λαός και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επωμιστούν την αποπληρωμή του;

* Γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσουν ως δική τους υποχρέωση το χρέος που συσσώρευσε η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία μέσα από την λεηλασία αυτού του τόπου;

* Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν για το καθεστώς της διαφθοράς και της ασυδοσίας του οποίου προϊόν αποτελεί το δημόσιο χρέος;

* Τι σόι αριστερά είναι αυτή που αντί να πει το αυτονόητο, κάθεται και διαπραγματεύεται απλά τους όρους διαχείρισης και αποπληρωμής του χρέους;

* Τι σόι αριστερά είναι αυτή που αντί από θέση αρχής να παλέψει για την άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους μέσα από μια μονομερή παύση πληρωμών, συζητά μόνο για το πώς θα καταφέρει η χώρα να βρει χαμηλότοκα δάνεια;

Λες κι αν η χώρα βρει δάνεια με επιτόκια Γερμανίας ή με 1%, λύθηκε το πρόβλημα. Λες και θα πάψει η απομύζηση πλούτου και εισοδημάτων της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, τοκογλύφους και δανειστές.

Το δίλημμα που ξεκαθαρίζει σήμερα την ήρα από το στάρι, τους αβανταδόρους των πολυεθνικών και των τραπεζιτών από τους αληθινούς αγωνιστές του λαού και της εργατικής τάξης, έχει ήδη τεθεί από την ίδια την κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι το δεξιά ή αριστερά. Ούτε το υπέρ ή κατά των μέτρων της κυβέρνησης. Αλλά το αν πρέπει ή όχι ο λαός και η χώρα να ξεπουληθεί προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος της ρεμούλας και της κερδοσκοπίας. Ιδίως όταν ο ελληνικός λαός μέσα από τη διασπάθιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του έχει πληρώσει μιάμιση φορά το υπάρχον χρέος μέσα στην τελευταία δεκαετία και πάνω από δυόμισι φορές αν υπολογιστεί από την πρώτη επιβολή της μονόπλευρης λιτότητας το 1984.

Όποιος σήμερα αποφεύγει να τοποθετηθεί καθαρά και να προτάξει το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους μέσα από τη μονομερή παύση πληρωμών, τότε βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Είτε το ξέρει είτε όχι. Είτε προσπαθεί να θολώσει τα νερά με γενικές καταγγελίες του καπιταλισμού, όπως κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Είτε τρέμει μήπως και τεθεί θέμα εξόδου από το ευρώ και την ΟΝΕ, όπως συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΝ.

Το περίεργο και τερατώδες με τις ηγεσίες της αριστεράς σήμερα είναι ότι καλούν τον απλό κόσμο να υποστεί τη δήμευση της ζωής και της χώρας του, γιατί, αν τυχόν και διεκδικήσει μονομερή παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τότε χιλιάδες λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα επιπέσουν στους άμοιρους που αψήφησαν τον Ύψιστο εκ Βρυξελλών και Ουάσιγκτον. Αντί να επενδύσουν στη δύναμη του λαού, στους αγώνες του, στην ανάγκη του να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, να σπάσει τα δεσμά και τα τετελεσμένα, επικαλούνται την αδυναμία του μπροστά στις δήθεν πανίσχυρες αγορές, το ισχυρό ευρώ και τη δήθεν πανίσχυρη Ε.Ε.

Αφήστε πρώτα να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη, αφήστε να εφεύρουμε ένα καλύτερο ευρώ, αφήστε να ανακαλύψουμε μια καλύτερη ΕΚΤ που να χρηματοδοτεί με 1% τα κράτη, αφήστε να διαπραγματευτούμε με τους γύπες των αγορών μήπως και μας φιλοδωρήσουν με την ελεημοσύνη τους, αφήστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί και τέλος πάντων αφήστε να έρθει η επουράνια βασιλεία του Κυρίου και έπειτα βλέπουμε.

Έπειτα, αφού η χώρα θα έχει ξεπουληθεί μέχρι το τελευταίο ακατοίκητο νησάκι της, αφού ο λαός θα έχει υποστεί τα πάνδεινα, θα έρθουν όλοι αυτοί που σήμερα αρνούνται να θέσουν το αυτονόητο για να πουν ότι δικαιώθηκαν. Αριστερή πολιτική πάνω στο πτώμα της χώρας και των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει.

Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι «ύστατο μέσο» ούτε κάτι που μπορεί εύκολα να «απορροφήσει» ο καπιταλισμός. Αποτελεί, μαζί με την έξοδο από το ευρώ, τη μόνη δυνατή αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες επιλογές αποτελούν προϊόν φόβου, ήττας και συνθηκολόγησης με την κυρίαρχη πολιτική.

(Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται και στο You Pay Your Crisis)