Γιώργο, πες αλεύρι...

Πριν από δύο μόλις εβδομάδες, το παρόν ιστολόγιο έγραφε, με τίτλο «Το δράμα και η ώρα της αλήθειας»:

* «Τώρα όλοι μαζί άρχισαν να ψάχνουν τις συνέπειες της αναπόδραστης προσφυγής μας στην «πίσω αυλή της Ουάσιγκτον». Έτσι κάποιοι – που θα γίνουν πολύ περισσότεροι σε λίγο – ανακαλύπτουν ότι το ΔΝΤ, για να κάνει απερίσπαστο τη δουλειά του, χρειάζεται (και σχεδόν πάντα επιβάλλει) μια κυβέρνηση που μπορεί να φέρει εις πέρας τη βρώμικη δουλειά – ούτως ή άλλως οι κυβερνήσεις που το καλούν να παρέμβει σπανίως καταφέρνουν να επιβιώσουν».


* «Κάπως έτσι πολλοί θυμήθηκαν ότι οι... σοσιαλιστές που κάλεσαν το ΔΝΤ στην Ουγγαρία αντικαταστάθηκαν συντόμως από κάτι «τεχνοκράτες» που μια χαρά εκτελούν τις επιθυμίες των πραγματικών εντολέων τους, ενώ στη Λετονία η κοινωνική αργή είναι τόση ώστε κανένα από τα σημερινά κόμματα δεν συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις πάνω από 5%».

* «Πόσο σίγουρο όμως είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θα υποκατασταθεί, ως πολιτικός χώρος και σχηματισμός, στη διακυβέρνηση είτε από ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα είτε από μια άλλη μονοκομματική ή πολυκομματική κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του, όσο σκληρή κι αν προμηνύεται η επόμενη περίοδος;».

* «Ποια είναι η πραγματική κατάσταση των κομμάτων σήμερα – του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου;».

* «Πόσο αυτά μπορούν να αποτελέσουν είτε εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις είτε τους εκφραστές της κοχλάζουσας οργής, η οποία αύριο ίσως γίνει ανεξέλεγκτη;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τόσο η εσωτερική κατάσταση όλων των κομμάτων όσο και ο βαθμός αξιοπιστίας τους είναι για τα πανηγύρια – και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πρωτοκλασάτος πολιτικός αναλυτής για να το διαπιστώσει. Όλα εξ άλλου μαρτυρούν ότι, πέραν πάσης αμφιβολίας, το τρέχον κομματικό σύστημα έχει προ πολλού ξεπεράσει την ημερομηνία λήξης του».

Γράφοντας εκείνες τις γραμμές, ήταν ήδη προφανές ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που σχεδιάζουν ήδη την «επόμενη μέρα». Άλλωστε το ελληνικό εκδοτικό, οικονομικό και πολιτικό σύστημα απεχθάνεται το... κενό. Οφείλει λοιπόν να σχεδιάζει την επόμενη μέρα. Δεδομένου μάλιστα ότι το ίδιο το ΔΝΤ αναμένεται να απαιτήσει μια κυβέρνηση της ευρύτερης δυνατής αποδοχής, αλλά και ότι ο ελληνικός λαός μοιάζει σαν υπνωτισμένος μπροστά στο βάθος των ασύλληπτων αλλαγών που θα υποστεί σε λίγο, είναι βέβαιο ότι υπάρχει πολύς απλωμένος τραχανάς.

Προς το παρόν πάντως ας δούμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, με τίτλο «Γιώργο, υπάρχουν και οι εφεδρείες...» του Θανάση Τσεκούρα, που έχει γραφτεί στις 9.4.2010 στο Έθνος, την εκδοτική ναυαρχίδα του συγκροτήματος Μπόμπολα. Μπορεί προς το παρόν οι τροχιοδεικτικές βολές να πέφτουν από τα «λιμά», αλλά μάλλον δεν είναι μακριά η ώρα που θα αναλάβουν δράση οι πιστολέρος, οι δολοφόνοι επί πληρωμή, οι οποίοι θα αναλάβουν – ως μια... πολιτική Goldman Sachs – το «θεάρεστο» έργο να σπρώξουν στα Τάρταρα μια κυβέρνηση που δείχνει να έχει πρόωρα ξοφλήσει.

Για την ώρα διαβάστε το κείμενο του Τσεκούρα και θα τα ξαναπούμε...


Γιώργο, υπάρχουν και οι εφεδρείες...


«Ωραία. Καταλήξαμε στο αξίωμα: για όλα (ή έστω τα περισσότερα...) φταίνε οι Αγορές. Με κεφαλαίο "Α", όπως συνηθίζεται να αναγράφονται οι "θεότητες", ακόμη και οι "δαιμονικές". Δυστυχώς αυτού του τύπου τα αξιώματα, κατάλοιπα μιας λαϊκίστικης αριστερόφωνης βλακολογίας, που άνθησε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, ακόμη προσφέρει καταπραϋντικές απαντήσεις. Σε ρεαλιστικές λύσεις υστερεί λίγο...

Γιατί οι Αγορές, οι "άσπλαχνες", οι "ανελέητες", οι "κερδοσκοπικές" αποτελούν τον μόνο μηχανισμό πίστωσης και δανεισμού στον σύγχρονο κόσμο. Με αυτές είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρξουμε, να τις πείσουμε, να επικοινωνήσουμε. Μήπως λοιπόν είναι χρηστικότερο, αντί να τις δαιμονοποιούμε, να επιχειρήσουμε να τις "διαβάσουμε", όπως αυτές μας «διαβάζουν» καθημερινά;

Και τι διαβάζουν; Τα συμπτώματα μιας χώρας σε ολοκληρωτική κρίση, όπου κάποιοι (και αναφέρομαι στον πρωθυπουργό) προσπαθούν να ανακαλύψουν μια οδό διαφυγής από τη χρεοκοπία. Και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι υπουργοί) σφυρίζουν αμέριμνα. Τα παραδείγματα αφθονούν.

Υπουργός πρωταγωνιστεί καθημερινά στα "πρωινάδικα" της τηλεόρασης, τη στιγμή που στον χώρο ευθύνης του τα ελλείμματα τρέχουν με ρυθμό 110 εκατ. ευρώ τον μήνα. Επιπροσθέτως έπειτα από έξι μήνες δεν έχει καταφέρει ακόμη να ορίσει διοικήσεις στους εποπτευόμενους οργανισμούς.

Υπουργός καταργεί νόμο του "επάρατου" προκατόχου του και τον ξαναφέρνει σε φωτοτυπία έξι μήνες μετά, με "πράσινες" πινελιές και οικολογικό "γαρνίρισμα".

Υπουργός και υφυπουργός, στη "βαριά βιομηχανία" της χώρας, τον τουρισμό, πλακώνονται σιωπηλά έξι μήνες για τις αρμοδιότητες και τη "λεζάντα".

Υπουργός, ενώ εκκρεμούν προς αξιοποίηση κονδύλια 20 δισ. από το ΕΣΠΑ, προγραμματίζει για (περίπου) τον... Μάιο να έχει έτοιμο τον νέο νόμο αξιοποίησής τους.

Αλήθεια τι να "διαβάσουν" οι Αγορές, όταν σε συνθήκες δημοσιονομικής κατάρρευσης το υποτιθέμενο "υπερόπλο" της κυβέρνησης, ο νέος φορολογικός νόμος, βρίσκεται για μήνες σε συνθήκες... διαβούλευσης, ενώ κλείνει και μήνα στο «μαιευτήριο» της κοινοβουλευτικής συζήτησης;

Όταν – το ξαναλέμε – σε συνθήκες "ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου", στο "war room" της κυβέρνησης, το οικονομικό επιτελείο, οι "στρατηγοί" είτε δεν μιλιούνται μεταξύ τους, είτε δεν συνεννοούνται, είτε, όταν κάθονται στο ίδιο τραπέζι, τσακώνονται;

Αλήθεια σε ποια αναπτυγμένη χώρα ο "θησαυροφύλακας" των 300 δισ. ευρώ, ο υπεύθυνος για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους μετέχει ως πανελίστας σε τηλεοπτικές εκπομπές; Από τα "basis points" των spreads στο κυνήγι λίγων μονάδων αναγνωρισιμότητας...

Τη στιγμή λοιπόν που όλα αυτά τα απίθανα "αν" και "όταν" αποτελούν δυστυχώς την τρέχουσα πραγματικότητα της χώρας μας, τι θα "διαβάσουν" οι Αγορές; Σίγουρα όχι ότι το πολιτικό προσωπικό διαθέτει νου και γνώση να διαχειριστεί μια "πυρηνικού" τύπου οικονομική κρίση. Ας το σκεφτούμε και από τη δική τους οπτική: Θα αγόραζε σήμερα κάποιος Έλληνας επενδυτής ομόλογα... Κιργιζίας; Τηρουμένων των αναλογιών, λίγοι ξένοι επενδυτές είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν τα χρήματά τους σε μια χώρα, όπου η διακυβέρνηση φαντάζει για τα "συμβατικά" τους μυαλά ως άσκηση στα "extreme sports".

Όσο περνάει (όλο και πιο δύσκολα...) ο καιρός, είναι πιθανό η χώρα -εκτός από δανειστές- να χρειάζεται να περάσει και από το "στάδιο του καθρέφτη". Μια διαδικασία ωρίμανσης και αυτοαναγνώρισης. Να καταλάβει ότι πέραν από πρόβλημα οικονομικό, έχει πρόβλημα κοινωνικό, ηθικό και πολιτισμικό. Εν τέλει υπαρξιακό. Και σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, πρόβλημα πολιτικό.

Μήπως, αντί να περιμένουμε μοιραίοι και άβουλοι την πραγμάτωση του "πολιτικού κραχ", είναι προτιμότερο να αναζητήσουμε λύσεις ομαλής εξόδου από την πολιτική κρίση, που είναι και η καρδιά του οικονομικού προβλήματος;

Οι ανά την επικράτεια παρέες, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, κουβεντιάζουν συνεχώς το τελευταίο διάστημα για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, το οποίο υποτίθεται ότι μας εκπροσωπεί στη διακυβέρνηση της χώρας. Και σήμερα και χθες. Και πιθανώς αύριο. Μήπως αυτή η κουβέντα σύντομα πρέπει να εξελιχθεί σε δημόσιο λόγο;


Δεν χρειάζονται δραματοποιήσεις και πολιτικές ανατροπές. Με τα ισχύοντα πολιτικά δεδομένα, με την κυβέρνηση που επιλέξαμε στις 4 Οκτωβρίου, υπάρχουν άνθρωποι και από το κυβερνών κόμμα (λίγοι, αλλά υπάρχουν...) και από το παλιότερο κυβερνητικό προσωπικό και από τις τράπεζες και από τον λοιπό επιχειρηματικό κόσμο και από τη δημόσια διοίκηση και από τα πανεπιστήμια που μπορούν να κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά από τους υπάρχοντες.


Κύριε Παπανδρέου, δεν ρίχνετε μια ματιά στις εφεδρείες; Μια ματιά, όμως, χωρίς παρωπίδες. Διά γυμνού οφθαλμού, που λένε...».