Αναζητώντας το χαμένο ήθος

Απολύτως ενδεικτικό της κατάντιας, αλλά και του βάθους της πολυεπίπεδης παρακμής της σημερινής Ελλάδας, είναι το ότι ο διευθυντής μιας ιστορικής εφημερίδας όπως η «Καθημερινή», ο Alexis Papahelas, δεν αισθάνεται πως διαπράττει κάτι προσβλητικό για τους αναγνώστες του προτείνοντας την περασμένη Κυριακή κάτι αδιανόητο σε ομαλή πολιτική ή οικονομική περίοδο: 

«Να σπάσουν επιτέλους αυτά τα καταραμένα ταμπού που δεν αφήνουν έναν πρωθυπουργό να αξιοποιήσει πολιτικά έναν έμπειρο τραπεζίτη επειδή είναι δήθεν "βρώμικος", λες και οι πολιτικοί είναι άσπιλοι»!!!

Κι όμως, αυτή η αναφορά έχει περάσει εντελώς ασχολίαστη. Μαζί με τόσα άλλα τερατώδη που συμβαίνουν αυτή την εποχή και σηματοδοτούν ένα άνευ προηγουμένου ξεσάλωμα. Όπως για παράδειγμα η απροκάλυπτη αθλιότητα των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, που, με αφορμή τη σύλληψη του Μαζιώτη και των άλλων για τον Επαναστατικό Αγώνα, έχουν μετατραπεί σε γραφεία τύπου της αντιτρομοκρατικής – κι αυτό ανεξάρτητα από τον βαθμό εμπλοκής κάθε συλληφθέντος με την τρομοκρατία, κάτι που στο κάτω - κάτω είναι μια άλλη, σε άλλο επίπεδο, συζήτηση.

Άθελά του ο Alexis – όπως και πολλοί από τους συναδέλφους του – δίνει το έναυσμα για να ανασύρουμε μια ερώτηση που διατυπώνουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι γεμάτοι αγωνία: Γιατί, με όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν, η κοινωνία μένει σιωπηλή;

Η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση δεν μου είναι εύκολη. Ένα άλλο ερώτημα όμως είναι αν η κοινωνία θα παραμείνει και σιωπηλή και μοιρολατρική. Μια απάντηση σ' αυτό το δεύτερο, λοιπόν, μου ήλθε τις μέρες του Πάσχα από έναν καλό φίλο, ύστερα από ένα γενναίο... μεθύσι στο χωριό του. Θα το μεταφέρω με... δικά μου λόγια, κάπως συμπυκνωμένο, για να μην διαστρέψω την ουσία του:

Δεν μπορούμε να συζητάμε για αντίσταση στη βαρβαρότητα και την παρακμή όσο εμείς οι ίδιοι παραμένουμε βάρβαροι και παρηκμασμένοι. Ίσως η βέβαιη επιστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 μας βοηθήσει να συναντηθούμε πάλι με το ήθος των ανθρώπων που, ενώ πέθαιναν από την πείνα, παρέμεναν αξιοπρεπείς και ως εκ τούτου αντιστέκονταν. Εκείνοι το έκαναν επειδή είχαν έναν ηθικό κώδικα κι ένα σύστημα αξιών που τους επέβαλλαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν για ό,τι θεωρούσαν δίκαιο. Ενώ για μας μια παρόμοια στάση ζωής δεν είναι, εδώ και πολλά χρόνια, αυτονόητη.

Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι ο φίλος μου έχει δίκιο. Αν στην επαπειλούμενη οικονομική, πολιτική και εθνική συντριβή μας ανακαλύψουμε ότι το παν είναι να παραμείνουμε αξιοπρεπείς και να πέσουμε πολεμώντας, τότε, ακόμη κι αν δεν μας φοβηθούν, τουλάχιστον θα μας σεβαστούν. Άλλωστε ακόμη και η ήττα ύστερα από γενναία μάχη εμπεριέχει την τιμή. Την τόσο δυσεύρετη...