Με κουμπάρο το... μνημόνιο

Από Το Ποντίκι 24.5.2012 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

Ο γάμος συμφέροντος μεταξύ της Ν.Δ. και της Δημοκρατι­κής Συμμαχίας, σε κλίμα αμη­χανίας για τα συνεργαζόμενα μέρη, δεν προϊδεάζει για βίο ανθόσπαρτο. Οι λόγοι είναι πολλοί, με πρώτο και αυτονόητο την αμοιβαία καχυποψία – έως έχθρα – μεταξύ του Αντώνη Σα­μαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη. Άλλωστε η καχυποψία αυτή δεν έγινε εφικτό να αρθεί ούτε στην προσωρινή συγκατοίκησή τους μετά την εσωκομματική νίκη του Σαμαρά στην αναμέ­τρηση για την ηγεσία μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή.

Η σημερινή εκλογική συνεργασία τους συνομολογήθηκε πάνω σε μια ατζέντα ανάγκης:

1. Ο Σαμαράς, ύστερα από σωρεία πολιτικών λαθών, έφτασε από τον εκλογικό στόχο του 30% και πλέον στο 19% της κάλπης.

2. Στο πλάι της Ν.Δ., στο πλαίσιο της δεξιάς «πολυκατοικίας», βρέθη­καν άλλα έξι κόμματα και σχήματα (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ, Δράση, Χρυσή Αυγή και ο... απρόσκλητος γιάπης Τζήμερος με τη Δημιουργία Ξανά), εκ των οποί­ων τα δύο (Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή) στη Βουλή, με 17,6% και 56 βουλευτές.

Αν συνυπολογίσουμε ότι τα εκτός Βουλής σχήματα συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 9,4%, το οποίο, αθροιζόμενο με το 17,6% Καμμένου και Χρυσής Αυγής, βγάζει το θηριώδες 27% έναντι 19% της Ν.Δ., η πολιτική της κυριαρχία καταφανώς απειλεί­ται...

3. Η αποτυχία της Δημοκρατικής Συμμαχίας να μπει στη Βουλή λό­γω του ισχνότατου 2,55% και της συλ­λογής κάτω από 162.000 ψήφων σε συνολικές απώλειες της τάξεως των 1,1 εκατομμυρίου από τη Ν.Δ., σαφώς δεν προϊδέαζε για μακροημέρευση του σχήματος.

4. Η δημιουργία ενός ισχυρού πόλου της «καθαρής» νεοφιλελεύθερης Δεξιάς κατέστη ανέφικτη λόγω της δι­αφωνίας Μπακογιάννη και Μάνου.

Από όλα τα παραπάνω δεδομένα προκύπτει σε ένα πρώτο επίπεδο η προφανής ανάγκη συνεργασιών στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς με στόχο την εκλογική επιτυχία...

Δεξιός… συναγερμός

Η εκλογική επιτυχία, η κατάκτηση της δεύτερης θέσης και η μετεκλογι­κή δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καταδεικνύει ισχυρό κοινωνικό ρεύμα που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στην πρώτη θέση στις εκλο­γές της 17ης Ιουνίου, σήμανε συνα­γερμό σε πολλά επίπεδα:

♦ Στη Ν.Δ., η οποία βλέπει με τρό­μο το ενδεχόμενο να απολέσει την πρωτιά και το μπόνους των 50 βου­λευτών που εξέλεξε ελέω εκλογι­κού νόμου, με συνέπειες δραματι­κές, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε επίπεδο συνοχής. Η δεδο­μένη πολιτική συρρίκνωση υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε διάλυση.

♦ Στο κόμμα της Μπακογιάννη, η οποία είδε ολοζώντανη την προοπτική όχι μόνο της εκλογικής, αλλά και της προσωπικής της εξαφάνισης.

♦ Στο επιχειρηματικό κατεστημένο, το οποίο, με το ΠΑΣΟΚ στο καναβάτσο και στριμωγμένο στον διπολισμό μετα­ξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε με ένα και μοναδικό ποντάρισμα σε μία και μοναδική ζαριά στις 17 Ιουνίου: εκλογική νίκη της Ν.Δ. πάση θυσία.

♦ Στο εκδοτικό κατεστημένο, το οποίο τέμνεται και διαπλέκεται με το επιχειρηματικό. Η στρατηγική και η στάση του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρή και χωρίς εκπτώσεις: ήττα πάση θυ­σία. Και το δικό του μοναδικό ποντάρισμα έμεινε η Ν.Δ.

♦ Στον πυρήνα των δανειστών και της τρόικας, καθώς το «άγνωστο» που εκπροσωπεί γι' αυτούς ο «ακραίος» ΣΥΡΙ­ΖΑ ερμηνεύεται κατά κανόνα ως άμε­σος κίνδυνος εκτροχιασμού ή ακύρω­σης του προγράμματος «διάσωσης» και... κηδεμονίας της χώρας, με συνέ­πειες οι οποίες υπερβαίνουν την Ελλά­δα. Η εκλογική επιβίωση της Ν.Δ. είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να επιτευχθεί μετεκλογικά η συγκρό­τηση μιας κυβέρνησης.

Συνεπώς, για όλους αυτούς του λό­γους, ανεξάρτητα από την ορθότητα του καθενός, ο «γάμος» Σαμαρά και Μπακογιάννη ήταν ο επιβεβλημένος μονόδρομος για το λεγόμενο «μνημονιακό» μέτωπο.

Ανεξάρτητα από τη σταθερότητά του, ο «ευρωπαϊκός» κεντροδεξιός πόλος έπρεπε, έστω στα... χαρτιά, να βάλει στην άκρη ακόμη και τις χαώδεις πολιτικές και προσωπικές διαφορές στο εσωτερικό του και να εμφανιστεί κατά το δυνατόν ενωμέ­νος.

Με αυτό το σκεπτικό η άκομψη και βίαιη αποψίλωση του ΛΑΟΣ από τα βασικά στελέχη του ήταν η απάντη­ση στις... υπερβολικές απαιτήσεις του Καρατζαφέρη για την επίτευξη μιας οικειοθελούς συνεργασίας.

Δεξιοκατάσταση...

Πώς όμως μια συμπαράταξη που στήθηκε κυριολεκτικά «στο πόδι» μπορεί να είναι βιώ­σιμη; Τα πράγματα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά.

1. Σε περίπτωση ήττας στις εκλογές, η Ν.Δ. μπαίνει σε μεγάλη περιπέτεια, δεδομένου ότι η σημερινή ηγεσία της δεν έχει ούτε την ηγεμονία ούτε τον πολιτικό έλεγχό της. Η πανσπερμία «σαμαρικών», «ντορικών», νυν και τέως ακροδεξιών, «καραμανλικών» και «ελεύθερων καβαλάρηδων», στελεχών δηλα­δή με πολλά ιδεολογικά, πολιτικά και προσω­πικά... νιτερέσα, δεν μπορεί, σε καμιά περί­πτωση, να εγγυηθεί όχι μόνο την ομαλή διευ­θέτηση του θέματος της ηγεσίας, αλλά ούτε καν την ιδεολογική και πολιτική ενότητα του κόμματος.

Ακόμη και η δημόσια παραδοχή περί ύπαρ­ξης αναταράξεων και στα δύο στρατόπεδα εξαιτίας του βιαστικού γάμου μεταξύ Ν.Δ. και Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι ενδεικτική του κλίματος που θα επικρατήσει ύστερα από μια εκλογική ήττα.

2. Αλλά ακόμη και σε περίπτωση εκλογικής νίκης τα προβλήματα πολύ δύσκολα θα συγκαλυφθούν. Η αναγκαιότητα συνεργασιών για τη συγκρότηση κυβέρνησης θα επιτείνει τις εσωτερικές διαφορές πολιτικής αντίληψης.

♦ Πώς, για παράδειγμα, θα συγκεραστούν οι – κατηγορούμενες για «κρατισμό» – απόψεις του Σαμαρά και άλλων στη Ν.Δ. με τις αμιγώς νεοφιλελεύθερες της Μπακογιάννη και των φιλικών προς αυτήν στελεχών;

♦ Πώς θα διαμορφωθεί το – ασαφές σήμερα – πλαίσιο επαναδιαπραγμάτευσης με την τρό­ικα, το οποίο ακόμη και στο «μνημόνιο συνερ­γασίας» καταγράφεται τόσο αμήχανα ώστε να δείχνει ανύπαρκτο;

♦ Πώς θα συνυπάρξουν οι πολυάριθμες δια­σταυρούμενες, συγκρουόμενες και αντίρρο­πες προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίες θα δια­περνούν κάθε απόπειρα συγκερασμού και πο­λιτικής συμφωνίας;

Αν υπάρχει λοιπόν ένα πρώτο συμπέρασμα από τον βιαστικό και εξ ανάγκης εκλογικό γά­μο Σαμαρά και Μπακογιάννη, αυτό είναι ότι σύντομα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε... εμφύ­λιο και «ματωμένο γάμο».

Κατά μια άλλη εκδοχή, τα σημερινά ανεμομαζώματα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε διαβολοσκορπίσματα...