«Τέλος μεταπολίτευσης»

Από την Oikoniki Pragmatikotita

Του Γιάννη Σχίζα*

Κάθε «τέλος» απαιτεί ένα ορόσημο, το οποίο στην κλίμακα μιας κοινωνίας είναι προφανώς ένα γεγονός σημαντικό, σεισμικό, πολλών μεγατόνων... Με αυτό το κριτήριο κατά νου, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως τέλος της μεταπολίτευσης τον παροξυσμό των μνημονιακών πολιτικών, που οδήγησαν στη δραματική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, αν αυτή η αλλαγή δεν είχε ήδη μια μακρόχρονη πορεία και δεν ήταν αποκορύφωμα στοχεύσεων μιας δεκαετίας και βάλε...


Στη προκειμένη περίπτωση «σεισμικό γεγονός» δεν είναι το εγχείρημα της κινεζοποίησης της εργασίας, αλλά η μεταμοντέρνα αποικιοκρατία της Γερμανίας, που επιδιώκει να μετατρέψει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου σε χώρες ειδικών προδιαγραφών, φθηνής εργατικής δύναμης και μικρών προνοιακών δικαιωμάτων.


Είναι η εμφάνιση ενός ειδικού, άοπλου, οικονομικού «μεταϊμπεριαλισμού», που θυμίζει τον «δυϊσμό» προγενέστερων φάσεων της αποικιοκρατίας: Όταν, σε αντίθεση με τις μητροπόλεις που απολάμβαναν υψηλή ποιότητα ζωής και δημοκρατικά δικαιώματα, οι αποικίες ζούσαν σε καθεστώς σκληρής και απάνθρωπης δικτατορίας...

Χρησιμοποιώντας το «φαίνεσθαι» των «εξυγιαντικών» και «μεταρρυθμιστικών» πολιτικών «για την αναβάθμιση της ευρωπαϊκής περιφέρειας», η μεταμοντέρνα αποικιοκρατία στοχεύει στον πλειστηριασμό της δικής μας χώρας και στην οικονομική κυριαρχία χωρίς κανονιοφόρους. Αυτή η διαπίστωση δεν προτείνεται για αβλαβή επιμορφωτικά σεμινάρια: Είναι μια διαπίστωση που συνιστά υπέρβαση των τυπικών, λεγκαλιστικών και «ευρωπαιόφιλων» πολιτικών.

● Που διασαλπίζει την ανάγκη μιας ευρύτερης, αριστερής και πατριωτικής ενότητας, για μια πολιτική προσαρμοσμένη στη συγκεκριμένη συγκυρία.

● Που αντιμάχεται την προοπτική μιας χώρας θεσμικά υποτελούς, χώρας - νεκροζώντανης σαν ζόμπυ, ανίκανης να ζήσει σε συνθήκες ποιότητας και πολιτισμού...

Πολλοί και διάφοροι αναφέρονται στις πρωτογενείς και δευτερογενείς συνέπειες των Μνημονίων, όμως ελάχιστοι αναφέρονται στις παράπλευρες απώλειές τους, στα ελληνικά «διαφυγόντα κέρδη». Και τέτοια είναι η «ενεργητική μετανάστευση» που ζούμε το τελευταίο διάστημα, η μετανάστευση δικών μας ανθρώπων, οι οποίοι είναι κατά κανόνα υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εξειδίκευσης.

Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει απώλεια όλων των εξόδων μόρφωσης και επιμόρφωσης που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο, από τη πρωτοβάθμια παιδεία έως το πανεπιστήμιο και πιο πέρα. Κι ακόμη σημαίνει μελλοντική απώλεια μιας ποιοτικής εργατικής δύναμης, που καταδικάζει σε υπανάπτυξη τις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις...

Σε μια περίοδο κυριαρχίας του οικονομιστικού και λογιστικού λόγου, ήταν επόμενη η απώλεια σημαντικών νοημάτων και το «προσπέρασμα» θεμάτων που ήδη απαιτούσαν εμβάθυνση. Ένα από αυτά ήταν και το θέμα των στρατιωτικών δαπανών, που τέθηκε ως θέμα απολύτων και όχι συγκριτικών μεγεθών, σε σχέση με το «προϊόν» που αυτές οι δαπάνες παρήγαγαν προς όφελος της κοινωνίας.

Σε περιορισμένο επίσης βαθμό τονίσθηκε το έλλειμμα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και το «πλεόνασμα» των γαλλογερμανικών εξοπλιστικών συμφερόντων, που ήθελαν μια ανεπτυγμένη πελατειακή σχέση με μια στρατιωτικώς ανασφαλή Ελλάδα...

Η κρίση έθαψε την προβληματική για το ΑΕΠ, για την αντιπροσωπευτικότητά του όσον αφορά την «εγχώρια ευημερία».

Η κατά κράτος υποχώρηση της κοινωνίας συνεπέφερε την παραγνώριση μιας προβληματικής που άνθησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας – συμπεριλαμβάνοντας δείκτες ποιότητας ζωής, προβαίνοντας σε ολιστική αξιοποίηση των στοιχείων παραγωγής και πολιτισμού, προτάσσοντας μια άλλη αναπτυξιακή διαδρομή χωρίς άκριτη μεγέθυνση, χωρίς ενεργειακή σπατάλη, χωρίς υπερβολική δόμηση, χωρίς δυσλειτουργικές συγκοινωνίες.

Ήταν ο πυρήνας ενός Ριζοσπαστικού Οικολογισμού, που ήταν επόμενο να παραμερισθεί και να αγνοηθεί από τους νέους προσανατολισμούς της γερμανόφιλης, κεντρώας οικολογίας, με τον διφορούμενο, «υπερκαικατάμνημονίου» λόγο. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και οι κρυβόμενοι πίσω από το δάκτυλό τους δεν θα μπορούν εσαεί να κρύβονται...

* Περίληψη εισήγησης σε εκδήλωση του περιοδικού «Άρδην» στις 14.5.2012