Το φάντασμα της 18ης Ιουνίου

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Υπό κανονικές συνθήκες η εκλογική συνεργασία ενός μικρού κόμματος με ένα μεγάλο, για τη δημιουργία ενός πόλου διεκδίκησης της εξουσίας, είναι μείζον πολιτικό γεγονός. Γίνεται με χαμόγελα, με τόνους αισιοδοξίας, με δυναμική διακήρυξη των στόχων της συνεργασίας, με πίστη για τη νίκη. Υπό κανονικές συνθήκες η συνεργασία δύο ορκισμένων πολιτικών και προσωπικών αντιπάλων είναι γεγονός αισιόδοξο. Και όχι κάτι σαν κηδεία ή μνημόσυνο...

Παρακολουθώντας χθες κάποιος προσεκτικά την... τελετή ημι-προσχώρησης της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη στη Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά θα έμενε έκπληκτος για πολλούς λόγους. Ενδεικτικά:

● Η εκδήλωση δεν έγινε στα γραφεία της Ν.Δ., υπό τα λάβαρα της οποίας θα κατέβουν όλοι μαζί. Επελέγη ουδέτερος χώρος, σαν να πρόκειται για την υπογραφή ανακωχής, αλλά όχι συνθηκολόγησης, μεταξύ εμπόλεμων μερών.

● Οι δύο πρωταγωνιστές του δράματος δεν αντάλλαξαν ούτε βλέμμα στη διάρκεια των ομιλιών.

● Τα στελέχη των δύο κομμάτων βρίσκονταν... χωριστά μέσα στην ίδια αίθουσα. Με αντικρουόμενα συναισθήματα. Καμιά αίσθηση συμπαράταξης. Άντε να τελειώνουμε με τα τυπικά...

● Η Ντόρα, συνοφρυωμένη και συναισθηματικά αποστασιοποιημένη, έδινε την αίσθηση ότι σχεδόν καταναγκαστικά προχώρησε σε αυτή τη συνεργασία. Ίσως λόγω της αποτυχίας να δημιουργηθεί ένας (νεο)φιλελεύθερος πόλος. Ίσως λόγω της αναγκαστικής επιστροφής υπό την ηγεσία του παλαιού εχθρού της.

● Έντονη επίσης ήταν η αίσθηση ότι το μοναδικό κριτήριο αυτής της συνεργασίας ήταν η εκλογική επιβίωση του αποτυχημένου και καταδικασμένου πολιτικού σχήματός της.

● Ακόμη και η επίσημη δικαιολόγηση της αναστολής λειτουργίας του κόμματός της ήταν μάλλον... άκομψη, καθώς ξεκαθάρισε ότι συνέβη μόνο και μόνο για να μην υπάρξει πρόβλημα με το μπόνους των 50 εδρών αν η Ν.Δ. είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Η... ανακωχή που λέγαμε.

● Ο Αντώνης, από τη πλευρά του, κόμπιαζε. Δεν έβγαινε η ρημάδα η φωνή. Χαμηλοί τόνοι και αμηχανία ανάλογη αυτής με την οποία είχε μιλήσει η Ντόρα.

● Χαρακτήρισε το επιδιωκόμενο μέτωπο της Κεντροδεξιάς... «Μέτωπο αντίστασης» στον επελαύνοντα «λαϊκισμό» του ΣΥΡΙΖΑ! Άμυνα αντί επίθεσης. Αντίσταση αντί εμπέδωσης του – επιδιωκόμενου – κυρίαρχου ρόλου της Κεντροδεξιάς.

● Και οι δύο ομιλίες, εκτός από αμήχανες, ήταν φοβικές. Αμηχανία και φόβος του ενός για τον άλλο. Ίσως και των δύο για τη σοβαρότατη πιθανότητα της ήττας. Ίσως και ένδειξη βεβαιότητας για την ήττα.

● Τα λίγα πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ., σχεδόν απογοητευμένα. Έφυγαν χωρίς ταρατατζούμ με τη λήξη της σεμνής τελετής. Το φάντασμα της 18ης Ιουνίου στοίχειωσε την ανακοίνωση της συνεργασίας. Ίσως η παρουσία της Ντόρας στο κόμμα να είναι χειρότερη προοπτική από την ίδια την πιθανότητα της ήττας.

Η επικοινωνιακή πανωλεθρία ήταν πλήρης.

Τρία αυτογκόλ

Λίγο μετά, ο Σαμαράς υποδέχθηκε στη Συγγρού, χωρίς παράτες, τον Πλεύρη και τον Ανατολάκη από τον ΛΑΟΣ. Λίγο πιο χαρούμενος, όπως περιγράφει και το γλαφυρό ρεπορτάζ του ηλεκτρονικού «Βήματος» με τον εύστοχο τίτλο: Ο γάμος Αντώνη - Ντόρας με κουμπάρο τον... Αλέξη.

Λογικό: μια ομάδα που κατεβαίνει στο γήπεδο για να παίξει άμυνα φροντίζει πριν απ' όλα να έχει ένα σέντερ μπακ της προκοπής. Εν ανάγκη θα βάλει δεύτερο στόπερ τον Τάσο Μητρόπουλο. Μαζί με τον Ανατολάκη κατεβαίνει στη Β' Πειραιά. Στην καυτή έδρα του Λαφαζάνη με τους χιλιάδες ανέργους.

Αλλά στην επίθεση θα έχει πρόβλημα: ο Αντωνιάδης, εκτός φόρμας, δεν θα έχει στήριγμα τον Τσαλουχίδη και τον Μπατίστα της ΔΗΣΥ. Αυτούς η συμμαχία Σαμαρά και Μπακογιάννη δεν προνόησε να τους έχει στην ομάδα. Και ο βετεράνος Καραβίτης, που θα έβγαζε μια μπαλιά της προκοπής, έμεινε στον ΛΑΟΣ – από τους ελάχιστους που ξέμειναν εκεί, εκτός αν πήγε ήδη σπίτι του.

Όμως, είπαμε: η ομάδα δεν θα παίξει επίθεση. Προέχει η άμυνα. Κι αυτό λογικό: τα θρασίμια και οι σαλταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλήρη άγνοια κινδύνου  όταν την πέφτουν στα καμιόνια της Μέρκελ. Ο Τσίπρας βγάζει γλώσσα μέχρι και στον Ολάντ, ότι μπορεί να γίνει... «Ολαντρέου» αν δεν τηρήσει τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Και λέει κάτι «κουλά» για νίκη σε Ελλάδα και Ευρώπη – πανικός και στην ΟΥΕΦΑ. Αλλά έτσι είναι αυτά τα αντιευρωπαϊκά χαμίνια:

● Σε βάζουν να κυνηγάς ασκόπως τον Στρατούλη στο αριστερό αράουτ.

● Σε αποκοιμίζουν με τον Γλέζο στο σημαιάκι του κόρνερ.

● Μέχρι να καταλάβει ο Στυλιανίδης τι είναι «αυτό το ΚΟΕ» που θέλει τη δραχμή, έχεις βάλει τρία αυτογκόλ.

● Ύστερα τρέχεις με Καμμένη τη γούνα να κυνηγήσεις την πρόκριση στα πέναλτι, αλλά, και μέχρι την (Χρυσή) Αυγή να σουτάρεις, αυτή η πόρνη δεν μπαίνει στο μπακλαβωτό.

Στο τέλος, ηττημένος και εξαντλημένος, ψάχνεις χάπια για τη ναυτία. Αλλά δεν βρίσκεις, διότι εν τω μεταξύ έχει καταρρεύσει το σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Και το χειρότερο: Σου έμεινε η Ντόρα αμανάτι...