Δραχμο-φονιάδες

Από την Oikoniki Pragmatikotita

Το νόμισμα δεν έχει μόνο ιδιωτικοοικονομικές - χρηματικές λειτουργίες, επί πλέον είναι εργαλείο παρέμβασης του δημόσιου τομέα στην οικονομία. Η παρέμβαση αυτή συντελείται με πράξεις ή παραλείψεις. Λόγου χάρη, στην περίπτωση του ευρώ, η μονολειτουργική χρησιμοποίησή του για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων

● αποτρέπει την αναπτυξιακή επανεκκίνηση οικονομιών όπως η ελληνική,

● αποτρέπει την μακροχρόνια εξυπηρέτηση του χρέους (στον βαθμό που αυτό το χρέος κριθεί μη επαχθές και εξοφλητέο),

● ακυρώνει τη δυναμική της περιφερειακής ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή κλίμακα,

● ακυρώνει τις προοπτικές «εξυγίανσης» και αποτελεσματικότερης λειτουργίας του νοτιοευρωπαϊκού δημόσιου τομέα.


Το νόμισμα είναι εξουσία, κι αυτή η εξουσία μπορεί να ασκείται με άδηλο στόχο την αποικιοποίηση κάποιων χωρών, όπως επίσης μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή να ασκείται με στόχο τη σύγκλιση των οικονομιών και την οριστική υπέρβαση της ιδεολογίας περί «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων»...

Ένα «άλλο» ευρώ είναι εφικτό, όμως το υπαρκτό ευρώ είναι εργαλείο του Δ’ Ράιχ για την υποταγή της ευρωπαϊκής περιφέρειας, έστω και με πιθανό μακροπρόθεσμο κόστος τη διάλυση της Ε.Ε.

Αυτό το «άλλο» ευρώ δεν μπορεί να προκύψει από το «συνετισμό» και «εξορθολογισμό» της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και των πολιτικών φερέφωνών της.

Κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει μέσα από τον αγώνα των ευρωπαϊκών λαών και πρωτίστως του ελληνικού, και μάλιστα μπορεί να επιταχυνθεί μέσα από την άσκηση πολιτικών πιέσεων σε κυβερνητικό επίπεδο – με τη διαθεσιμότητα και αποφασιστικότητα μιας χώρας να επανακτήσει τη νομισματική εξουσία, που παραχώρησε στο ευρώ...

Όλα αυτά δεν ικανοποιούν τη συμβατική και κομφορμιστική σκέψη – όπως επίσης τους «στημένους» ευρωδιαπλεκόμενους – που επιστρατεύουν πλείστα όσα επιχειρήματα για να τορπιλίσουν το εγχείρημα της δραχμής. Οι «δραχμοφονιάδες» άλλοτε παραπέμπουν στην περίπτωση της Σερβίας και στην οικονομική στασιμότητά της – λες και το χρηματικό μέσο είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος αυτής της στασιμότητας.

Άλλοτε αναθεματίζουν το ελληνικό παραγωγικό DNA για τον «μεταπραττισμό» του, παρακάμπτουν και αγνοούν προκλητικά τη δυνατότητα ανάκαμψης του πρωτογενούς τομέα με την υποτίμηση της διεθνούς αξίας του ελληνικού νομίσματος και ανακαλύπτουν περιπτώσεις όπου η εισαγωγή της δραχμής θα αποτρέψει την εισροή πόρων στο εσωτερικό της χώρας...

Κοντά σε όλα αυτά έρχονται τα φοβικά σύνδρομα διαφόρων κατηγοριών του πληθυσμού, που δανειοδοτήθηκαν σε ευρώ αλλά θα δυσκολευθούν να εξοφλήσουν το δάνειό τους, ως αμειβόμενοι με (υποτιμημένες) δραχμές.

Σε ένα άρθρο του σχετικά με αυτό το σενάριο («Τι θα γίνει με τα δάνεια αν επιστρέψουμε στη δραχμή»), ο Θανάσης Αλαμπάσης σκιαγραφεί την επιβαλλόμενη στάση της δικαστικής εξουσίας έναντι των δανεισθέντων πολιτών – που αντιμετωπίζουν «απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών» και επομένως υπάγονται στις ρυθμίσεις του άρθρου 388 του Αστικού Κώδικα.

Ο ίδιος υπενθυμίζει ανάλογες λύσεις που δόθηκαν στο παρελθόν, λαμβάνοντας υπόψη την αλλαγή των καταστάσεων και την εξ αυτών υπέρμετρη επιβάρυνση των δανειοληπτών...