Οι ελληνικές εκλογές και το μέλλον της ευρωζώνης

Από topontiki.gr

Του Δημήτρη Μυ

Μπορεί και να είναι τυχαίο, αλλά, αν κάτι ακούστηκε τα τελευταία δυο χρόνια για το περιθώριο αλλαγής των συνταγών των μνημονίων που τίναξαν στον αέρα την οικονομία και την κοινωνία της Ελλάδας, διατυπώθηκε μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Για την ακρίβεια, αυτό που ακούστηκε ήταν η φωνή της ελληνικής κοινωνίας, η οποία προειδοποίησε: Δεν πάει άλλο.


Αυτό που επίσης διατυπώθηκε με τη μέγιστη δυνατή ευκρίνεια στις εκλογές του Μαΐου ήταν η απέχθεια της ελληνικής κοινωνίας για το σύστημα που διακυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία 35 χρόνια και η διάθεσή της να διαρρήξει τους δεσμούς της με τους πολιτικά υπόδικους στο δικαστήριο της Ιστορίας, οι οποίοι εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να μην τρέχει τίποτε.

Πλησιάζοντας, τώρα, προς τις εκλογές, καλό θα είναι να μη λησμονούμε τι ακριβώς προκάλεσε η ψήφος μας: Φόβο. Καλό θα είναι επίσης να προσπαθήσουμε να μην φοβηθούμε από το φόβο που σκορπίσαμε μέσα στην κάλπη και να ολοκληρώσουμε τη δουλειά που ξεκινήσαμε...

● Κατ’ αρχήν να τελειώσουμε με τους εγχώριους τελειωμένους και να πυροδοτήσουμε μια διαδικασία ανανέωσης των πολιτικών και της πολιτικής.

● Να επιστρέψουμε τον εκβιασμό στο γερμανικό νεοφιλελεύθερο κονκλάβιο πυροδοτώντας την απαραίτητη συζήτηση για την επανεξέταση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής (αν ακόμη υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο...).

Προφανώς το πρόβλημα της ευρωζώνης και της Γερμανίας δεν είναι αν θα παραμείνει ή όχι η Ελλάδα. Το πρόβλημα της ευρωζώνης και ειδικά της Γερμανίας είναι αυτό που θα ακολουθήσει ενδεχόμενη έξοδο ή αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Μάλιστα, όπως παραδέχονται και γράφουν καλύτερα ενημερωμένοι και πληροφορημένοι από εμάς (Stratfor), «το θέμα δεν είναι η Ελλάδα. Η ιδιότητα του μέλους της στην ευρωζώνη δεν θα καθορίσει τη μοίρα της Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι τι έρχεται μετά την Ελλάδα (...)».

Συμπέρασμα; Πηγαίνοντας προς την κάλπη το πραγματικό δίλημμα ξεκαθαρίζει: Τους «έμπειρους» – δεξιοσοσιαλφασίζοντες – υπάλληλους των υπαλλήλων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Γερμανών; Ή μήπως κάποιους οι οποίοι εκ των πραγμάτων δεν υπήρξαν υπάλληλοι κανενός υπάλληλου, εγχώριου ή ξένου...

ΥΓ.: Περί του μέλλοντος της ευρωζώνης υπάρχουν δυο οπτικές γωνίες: Αυτή του υπάλληλου διαχειριστή που αναζητά «στρατηγική» για τη με κάθε κόστος παραμονή της χώρας στο κλαμπ του Βερολίνου. Κι αυτή που μαζί με τις υπόλοιπες κοινωνίες, ειδικά του ευρωπαϊκού Νότου, διεκδικεί νέα συμφωνία. Άλλωστε και οι Γερμανοί το γνωρίζουν ότι η ηγεμονία κοστίζει...