Απ' το ευρώ κι απ' τη δραχμή τι να διαλέξω;

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Οι εργαζόμενοι του στενού δημοσίου τομέα δεν έχουν το φόβο της απόλυσης – τουλάχιστον σήμερα». Για «αύριο»... δεν εγγυώνται! Αυτή η ατάκα, μαζί με τον «έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια» και τη μη απάντηση στο ερώτημα αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις τον Οκτώβριο, ήταν ό,τι... νέο είχε να πει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Διότι όλα τα υπόλοιπα ήταν σχεδόν τετριμμένα.

Μιλώντας επί τη βάσει τού ενός και μόνου κειμένου, το οποίο αναπαράγει συνεχώς εδώ και δύο σχεδόν χρόνια ελαφρώς αναπροσαρμοζόμενο ανάλογα με τις περιστάσεις – από τη Βουλή στα διαγγέλματα κι από τις συνεντεύξεις στα συνέδρια –, δεν ξάφνιασε κανέναν. Εξ άλλου εδώ και καιρό μάλλον περισσότερους εξοργίζει απ’ όσους αφήνει αδιάφορους.


Επαναλαμβάνοντας όλα τα γνωστά κλισέ, δίχως ίχνος πολιτικής πνοής, με την τρόικα και όλη την Ευρώπη να σφίγγουν τη θηλιά γύρω από τη χώρα και την κυβέρνηση, με τα οριζόντια νέα μέτρα να γίνονται γνωστά λίγο πριν από την πρωθυπουργική συνέντευξη Τύπου καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα επικοινωνιακής διαχείρισης, ο πρωθυπουργός κατάφερε, επί δύο μέρες στη Θεσσαλονίκη, να του καταλογιστεί – στην ηπιότερη εκδοχή – ότι είναι εκτός (πολιτικού) τόπου και χρόνου.

Αν αυτά όμως σου καταλογίζουν οι πολιτικοί σου φίλοι και συγγενείς, τότε τι χρείαν έχεις αντιπάλων...

Όσο για την εκ νέου φορολόγηση των ακινήτων, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης κατοικίας, υπακούει κι αυτή στις γνωστές αρχές που απαρεγκλίτως τηρεί η κυβέρνηση: τσαπατσουλιά, οριζόντια λογική, μέτρο με τη λογική της αρπαγής και στα παλιά της τα παπούτσια οι παρενέργειες.

Καμιά διάκριση για τον τρόπο και τον χρόνο κτήσης, για το αν αποκτήθηκε από νόμιμα ή παράνομα εισοδήματα, φορολογημένα ή αφορολόγητα, για το αν η αξία του σπιτιού συναρτάται με την οικονομική δυνατότητα του ιδιοκτήτη. Αφήστε που σε πολλές περιπτώσεις το ακίνητο έχει κοστίσει ελάχιστα και ανατιμηθεί αρκετά μετά την κτήση του ή μπορεί να αποτελεί κληρονομιά και μοναδική περιουσία ή να αποκτήθηκε με δάνειο που σήμερα εξυπηρετείται με το ζόρι ή καθόλου.

Το πιο ενδεικτικό της κυβερνητικής αρπακτικότητας είναι η εμπλοκή της... ΔΕΗ στη διαδικασία.

Εδώ δεν μιλάμε μόνο για ομολογία τσαπατσουλιάς και ανικανότητας, όπως π.χ. με τη λίστα των νεκρών επιχειρήσεων ή αυτών με τα ρυθμισμένα χρέη που υποτίθεται ότι χρωστάνε στο κράτος 30 δισ. ευρώ, από τα οποία είναι αμφίβολο αν μπορούν να εισπραχθούν 1-2 δισ. (και χθες ακόμη το επικαλέστηκε ο... πάντα ενήμερος πρωθυπουργός).

Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: όποιος δεν έχει να πληρώσει τον φόρο, να μην έχει ούτε ρεύμα στο σπίτι του. Πρακτικές μαφίας στην πιο αναβαθμισμένη εκδοχή τους. Ακόμη χειρότερα: Αν ο λογαριασμός είναι στο όνομα του ενοικιαστή και ο ιδιοκτήτης δεν γουστάρει να πληρώσει τον φόρο, ας κόψει τον λαιμό του ο ενοικιαστής να βγάλει άκρη με τον σπιτονοικοκύρη. Γελοίες πρακτικές σε μια γελοία χώρα, η οποία έχει μια γελοία κυβέρνηση. Καθρέφτης...

[Τουλάχιστον όσους δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε «δικό μας κεραμίδι» έχουν πάψει όλοι οι άλλοι να μας λένε μαλάκες. Είναι κάτι κι αυτό...].


«Τσάβες της Μεσογείου»

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση θα κόψει έναν μισθό από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς υπουργείων, δημάρχους και λοιπούς αξιωματούχους. Για τα προσχήματα, ας τους έκοβαν τουλάχιστον όσους έκοψαν από τους δημοσίους υπαλλήλους αυτή τη διετία. Για να μην μιλήσουμε για όσους έχασαν δουλειές και ζωές στον ιδιωτικό τομέα λόγω της ύφεσης και γίνουμε χυδαίοι λαϊκιστές.

Όμως τα μέτρα δεν τελειώνουν εδώ – μισθολόγιο, απολύσεις, νέα μέτρα ανακοινώνονται οσονούπω.

Α, και μην παραλείψουμε: Θα κληθούν και οι εφοπλιστές να συμβάλουν στα μεγάλα βάρη, αλλά αφού προηγηθεί συνεννόηση μαζί τους. Αυτή άλλωστε είναι η ορθή πρακτική της διαβούλευσης με τους κοινωνικούς εταίρους. Αυτό έκαναν και όταν άρχισαν να πετσοκόβουν τα βαρέα και ανθυγιεινά: λιώσανε τον κώλο τους στη διαβούλευση.

Το ίδιο κάνανε και με τους καταθέτες αδήλωτων κεφαλαίων στην Ελβετία. Θα βάζουνε φόρο οι Ελβετοί επί των καταθέσεων και θα αποδίδουν ένα ποσοστό στην Ελλάδα, η οποία δεν θα μπορεί να ελέγξει ποιοι τα έβγαλαν παράνομα.

Αυτά για όσους θέλουν να τα κρατήσουν στην Ελβετία. Διότι όσοι τα έχουνε τελείως μαύρα αλλά θέλουν να κερδοσκοπήσουν στην αγαπημένη τους πατρίδα (πατριώτες γαρ και τούτοι...) μπορούνε πια, χάρη στην πατριωτική κυβέρνηση Παπανδρέου, να τα φέρουν εδώ και να αγοράσουν ακίνητα. Κυρίως θα πάρουν αυτά που θα χάσουν σε κατασχέσεις όσα κορόιδα ήταν νόμιμα και χρεοκοπήσανε.

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση καταγγέλλει σθεναρά ότι κάποιοι συνωμότες θέλουν να βγούμε από το ευρώ και να πάμε στη δραχμή για να φέρουν ύστερα τα λεφτά τους και να αγοράσουν κοψοχρονιά τις περιουσίες αυτών που θα χρεοκοπήσουν. Και γιατί δηλαδή να βγούμε από το ευρώ για να κερδοσκοπήσουνε τα λαμόγια, αφού μπορούνε να το κάνουνε και εντός ευρωζώνης και με το οκέι της κυβέρνησης; Άσε που τώρα οι Μερσεντές και τα άιπαντ είναι φθηνότερα.

Να μου το θυμηθείτε: Αυτή η κυβέρνηση θα τρελάνει και τα ηπεδαπά και τα αλλοδαπά λαμόγια. Μέχρι να καταλάβουνε αν τους συμφέρει να κερδοσκοπήσουνε με το ευρώ ή με τη δραχμή, θα χάσουνε τον μπούσουλα, θα τους πιάσει ζαλισμένους και θα τους πάρει τα σώβρακα και τα νεγκλιζέ. Αρκεί ο Γιώργος μας να μην θεωρηθεί «Τσάβες της Μεσογείου» κι έχει τα μπλεξίματα του Μακάριου με τους (φονιάδες των λαών) Αμερικάνους.

Σ’ αυτή την περίπτωση βλέπουμε τους Τούρκους να παίρνουνε την Κομοτηνή και τους Αιγύπτιους το Costa Navarino ως αντίποινα για την ξεφτίλα του 1827. Στην οποία είχαν καίριο ρόλο όλοι οι άλλοι ισχυροί Ευρωπαίοι εκτός από τον σημερινό γερμανικό άξονα, που εξακολουθούσε να υπακούει στο δόγμα Μέτερνιχ...


Το πατριωτικό «Σχέδιο Ήλιος»

Όλα αυτά τα μέτρα είναι αρκετά για να αποφύγει η χώρα την επίσημη πτώχευση; Όχι βέβαια. Οι Γερμανοί ήδη ετοιμάζονται και εξετάζουν, λέει, δύο σενάρια ελληνικής πτώχευσης: ένα εντός ευρώ και ένα εκτός. Άλλωστε, όπως έγραψε χθες η γερμανική κυριακάτικη εφημερίδα Welt am Sonntag, «η γερμανική κυβέρνηση απομακρύνεται από τον πρώτιστο στόχο που έθετε μέχρι τώρα, να αποτρέψει την πτώχευση της Ελλάδας φοβούμενη χιονοστιβάδα εξελίξεων στην Ευρωζώνη».

Από την ίδια εφημερίδα χθες ένας ακόμη υπουργός της κυβέρνησης Μέρκελ προανήγγειλε τα επερχόμενα:

«Προκειμένου να σταθεροποιηθεί το ευρώ, δεν πρέπει να υπάρχει πλέον ακόμη και βραχυπρόθεσμα καμία απαγόρευση σκέψεων. (...) Εν ανάγκη και μία συντεταγμένη πτώχευση της Ελλάδας, εάν υπάρχουν τα απαραίτητα προς τούτο εργαλεία». Στόχος: «Να αποκατασταθεί η λειτουργικότητα του πληττόμενου κράτους, ενδεχομένως και μέσω της περιοδικής περιστολής κυριαρχικών δικαιωμάτων».

● Ποιος είναι αυτός που δεν βλέπει ως ταμπού την ελληνική συντεταγμένη (δηλαδή ελεγχόμενη από τους πιστωτές) πτώχευση;

● Ποιος είναι αυτός που βλέπει την ελληνική πτώχευση ως σωτηρία του ευρώ – διαψεύδοντας την ελληνική κυβέρνηση, που λέει ότι η έξοδός μας από το κοινό νόμισμα είναι καταστροφή για την Ευρώπη;

● Ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι η ελεγχόμενη πτώχευση και η «περιοδική» (ούτε καν... άπαξ – άρα... διαρκής!) περιστολή κυριαρχικών δικαιωμάτων αποκαθιστά τη λειτουργικότητα της Ελλάδας;

Μα, ο κύριος Φίλιπ Ρέσλερ, υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, ο εμπνευστής του γερμανικού επιχειρηματικού... «Σχεδίου Μάρσαλ» για την Ελλάδα. Ο άνθρωπος που έχει εμπνευστεί τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες για τους συμπατριώτες του επιχειρηματίες. Αυτές που θα δημιουργηθούν με ελληνικά λεφτά και στις οποίες θα δουλεύουν Έλληνες με μηδαμινούς μισθούς, χωρίς εργασιακά και άλλα δικαιώματα, για χάρη επιχειρήσεων που δεν θα πληρώνουν φόρους στο ελληνικό κράτος.

Του Ρέσλερ ο εκπρόσωπος ήρθε στην Ελλάδα προ ημερών και συμφώνησε με τον Παπακωνσταντίνου για το «Σχέδιο Ήλιος», για το οποίο ο κατά επανειλημμένη δήλωσή του πατριώτης πρωθυπουργός της πατριωτικής κυβέρνησής μας – αντίθετα, φαντάζομαι, από τους εθνοπροδότες δημοσίους υπαλλήλους και τις λοιπές μειοδοτικές συντεχνίες – δήλωσε το σαββατοκύριακο... υπερήφανος.

[Αυτός μάλλον είναι ο τρόπος για να υπάρχει «ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια», αφού τίποτε άλλο δεν φαίνεται να επιβιώνει στη χώρα εκτός από τα γερμανικά γκουλάγκ και Νταχάου. Πάντως, απ’ όσο μπορώ να υποψιαστώ, για να υπάρξει ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια με τους όρους του Ρέσλερ, θα πρέπει πρώτα όλη η οικογένεια να έχει βγει στην ανεργία.

Διότι άλλον τρόπο υλοποίησης του σχεδίου αυτού του μεγάλου οραματιστή δεν βλέπω. Εκτός αν – πολύ ανησυχητικό ενδεχόμενο – Παπανδρέου και Βενιζέλος έχουν έναν ακόμη διαπραγματευτικό άσο στο μανίκι και μας τον κρατάνε για έκπληξη...].

Αυτός ο Ρέσλερ λοιπόν είναι ο άνθρωπος που θα έρθει τον Οκτώβριο για να φέρει μαζί του καμιά εκατοστή βιομήχανους, να τους κλείσει σε ένα δωμάτιο με τον Χρυσοχοΐδη, που είναι ομόλογός του και αρμόδιος για τη βιομηχανία και την ανάπτυξη, και ό,τι βρει ο παπάς... ας θάψει. Τουλάχιστον ξέρουμε ότι, πριν έρθει εδώ ο Ρέσλερ, δεν θα πτωχεύσουμε. Άρα βγάζουμε και τον Σεπτέμβριο – με προοπτική να μας βρουν και Χριστούγεννα.

Αν κρίνουμε, άλλωστε, από το ευρωπαϊκό σαβουάρ βιβρ, το οποίο εμπέδωσε η μεταπολεμική ευρωπαϊκή συνύπαρξη και το οποίο μας ξεχωρίζει κάπως από τις βάρβαρες πρακτικές των Αμερικάνων στη Λατινική Αμερική (εκτός από τους Δίδυμους Πύργους, χθες ήταν και η επέτειος της δολοφονίας του Αλιέντε, για να θυμόμαστε), εδώ πρώτα θα κλείσουν οι μπίζνες και μετά θα γίνει η πτώχευση – για να γίνουν χωρίς περιττά εμπόδια οι ανωτέρω μπίζνες.

Άμα έχεις πατριωτική κυβέρνηση με σοσιαλιστή πρωθυπουργό, που τα δίνει όλα (για τη σωτηρία του ευρώ, κατά δήλωσή του), είναι αλλιώς ρε παιδί μου. Διαφορετικά σε υπολογίζουνε. Είναι λίγο πιο ερωτική η ατμόσφαιρα όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα για την υφαλοκρηπίδα του κοσμάκη...