Μεταξύ Ευρώπης και Αργεντινής

Από την Καθημερινή

Tης Έλλης Tριανταφύλλου

Έφτασε, λοιπόν, και η στιγμή που η υπεύθυνη πολιτεία επισείει την απειλή της Αργεντινής για να κατατρομοκρατήσει – και ει δυνατόν να αποσυμπιέσει – την αφόρητα πια πιεσμένη κοινή γνώμη. Το είπε ανερυθρίαστα χθες ο υπουργός Οικονομίας, χωρίς καν να μπει στον κόπο να συγκρίνει τι έγινε σε άλλες χώρες που πέρασαν παρόμοια προγράμματα. Αν το είχε πράξει, θα είχε διαπιστώσει πολύ εύκολα ότι ο ελληνικός λαός ήταν ίσως ο μόνος που έδωσε την ευκαιρία στην ηγεσία του να επιβάλει σχεδόν αδιαμαρτύρητα τα εξωφρενικά μέτρα του Μνημονίου.


Πιστεύουν, άραγε, στ’ αλήθεια η κυβέρνηση και οι δύο αντιπρόεδροί της, ο κ. Βενιζέλος με τη συστηματική του προσπάθεια να μας πείσει ότι εμείς και όχι εκείνοι φταίνε για όλα, αλλά και ο κ. Πάγκαλος με το ιστορικό «μαζί τα φάγαμε», ότι με την εξοργιστική τους πρακτική θα κρύψουν τις ευθύνες τους, θα θολώσουν τη συλλογική κρίση και θα καταστείλουν την εκτεταμένη κοινωνική δυσφορία για τη σημερινή κατάντια της χώρας;

Με ποια λογική ο πολίτης έχει την ίδια ευθύνη με τους αποτελούντες το «σύστημα»; Δεν γνωρίζουν οι κρατούντες ότι η αντίληψη περί «συλλογικής ευθύνης» είναι βαθιά αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική; Έχουν, άραγε, άγνοια κινδύνου ή δεν πιθανολογούν να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τους ίδιους;

Προσπαθεί πολύ, είναι αλήθεια, ακόμη και τώρα, τη στιγμή της απόλυτης και αδιαμφισβήτητης διάψευσης της ρητορικής της των προηγούμενων μηνών, να μας πείσει η κυβέρνηση ότι για το σημερινό βύθισμα της χώρας ευθύνονται μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι οι πελατειακές σχέσεις που εκείνοι αξιοποίησαν, η ανικανότητα του πολιτικού μας προσωπικού, οι απίστευτες μίζες, η εξωφρενική, διαχρονική κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και τα ασυγχώρητα λάθη της διετίας Παπανδρέου.

Προφανώς γνωρίζει ότι ψεύδεται συνειδητά όποιος επιμένει να αναδεικνύει τον πράγματι υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα ως τον μοναδικό υπεύθυνο της σημερινής κατάστασης και να λησμονεί συστηματικά να μνημονεύσει το στρεβλό, κλεπτοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης, τον εκμαυλισμό του αγροτικού κόσμου και μύριες άλλες πηγές των σημερινών κακών.

Διέφυγε συνειδητά από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που μας εμφάνιζε στις δημόσιες παρεμβάσεις του περίπου ως τους μεγαλύτερους κοπρίτες της Ε.Ε., ότι ο λαός για τον οποίον τόσο απαξιωτικά αναφέρεται εργάζεται κατά μέσο όρο 2.000 ώρες τον χρόνο, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος αγγίζει τις 1.800 ώρες και ότι προ κρίσης, υπολειπόταν διαρκώς μισθολογικά από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο.

Λησμονεί η κυβέρνηση ότι απευθύνεται σε ένα λαό που είχε να καλύψει απόσταση 400 χρόνων για να φτάσει άλλους λαούς της Ευρώπης και που σχεδόν το είχε καταφέρει – χωρίς, μάλιστα, την αρωγή του κράτους, που ουδέποτε υπήρξε έστω ελάχιστα φιλικό ή υποστηρικτικό προς την πλειοψηφία των πολιτών.

Προσπαθεί σήμερα να μας πείσει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους ότι οι πολίτες είναι οι διαφθορείς και οι πολιτικοί τα θύματα και λησμονεί επιδεικτικά και κατ’ εξακολούθησιν ότι το πολιτικό σύστημα ήταν αυτό που καλλιέργησε συστηματικά αυτή τη σχέση άρρηκτης συναλλαγής με τους πολίτες.

Φυσικά, χρειάζεται δύο το ταγκό, όπως και η πάσης φύσεως συναλλαγή. Ο χορός αυτός είναι ο μόνος επιτρεπτός συνειρμός με την Αργεντινή την περίοδο που διανύουμε...

Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αλλά είναι απορίας άξιον γιατί δεν ένιωσε καν την ανάγκη να χαμηλώσει το βλέμμα ο κ. Βενιζέλος όταν απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό μνημόνευσε προ διημέρου τον ευρωπαϊκό μέσο όρο για να δικαιολογήσει τη μείωση του αφορολογήτου ορίου στις 5.000 ευρώ.

Προφανώς, στα πρόσφατα αλλεπάλληλα ταξίδια του το τελευταίο διάστημα δεν είχε τον χρόνο να ρωτήσει ποιος είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος στις ετήσιες αποδοχές ούτε πώς ανταποδίδουν τα σοβαρά κράτη της Ευρώπης στην κοινωνία τα χρήματα που εισπράττουν από τους φορολογούμενους πολίτες τους...