Το ιταλικό νομοσχέδιο περί blogs

Από τον E-Lawyer

Διαβάζω ότι το ιταλικό νομοσχέδιο περί ιστολογίων εισάγει ένα στάδιο συνεννόησης αυτού που αισθάνεται θιγόμενος με το ίδιο το μέσο. Όποιος θεωρεί ότι έχει αναρτηθεί ένα συκοφαντικό κείμενο, αποστέλλει στον blogger ένα e-mail ζητώντας αποκατάσταση ή μια ανάρτηση απαντητικής επιστολής. Εφόσον ο blogger δεν ικανοποιήσει ένα βάσιμο τέτοιο αίτημα εντός 48 ωρών, τότε και μόνο τότε ιδρύεται η δική του νομική ευθύνη.


Αυτό το σκεπτικό βρίσκεται σε συμβατότητα με το ευρωπαϊκό δίκαιο και κυρίως την πρόσφατη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Σύμφωνα με την απόφαση Editorial Board Pravoye Dehlo και Shtekel κατά Ουκρανίας, όταν το δημοσίευμα καλεί κάθε ενδιαφερόμενο για συμπλήρωση, ο συντάκτης έχει επιδείξει καλόπιστη συμπεριφορά. Επίσης στην υπόθεση Aquilina κ.α. κατά Μάλτας, επίσης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, όταν ο συντάκτης έχει αποκαταστήσει το σφάλμα, είναι περιττή κάθε άλλη νομική διεκδίκηση εναντίον του.


Το ιταλικό νομοσχέδιο εισάγει λοιπόν ένα υποχρεωτικό εξωδικαστικό στάδιο για την επίλυση μιας τέτοιας διαδικτυακής διαφοράς. Είναι αυτό που θα έπρεπε να ισχύει για κάθε διαδικτυακό μέσο: πριν ο τυχόν θιγόμενος πάει στα δικαστήρια, θα πρέπει να επιδιώξει την εξωδικαστική επίλυση.

Η φύση του Διαδικτύου είναι τέτοια που επιτρέπει τις επανορθώσεις, κατά τρόπο πολύ πιο ευχερή σε σχέση με τα στατικά παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Επομένως η ίδια η φύση του μέσου επιβάλλει ένα τέτοιο εξωδικαστικό στάδιο προσπάθειας φιλικού διακανονισμού. Με αυτή την εξέλιξη αναγνωρίζεται δηλαδή η αξία της αυτορρύθμισης του μέσου.

Σε αυτή τη γραμμή έχουν κινηθεί και οι παρατηρήσεις της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όσον αφορά τη δική μας νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τα ιστολόγια: όχι ταυτοποιήσεις και άρσης απορρήτου, αλλά ενίσχυση των όρων χρήσης των ιστοσελίδων (βλ. εδώ).

Ωστόσο είναι αντιληπτό ότι και αυτό το νομοσχέδιο δεν μπορεί παρά να φτάνει μέχρι την άρση του απορρήτου, με αμφίβολη πάλι αποτελεσματικότητα.

Εάν υποθέσουμε ότι ο ιστολόγος δεν ανταποκρίνεται στην υποχρέωσή του για αποκατάσταση εντός 48ωρου, τότε θα πρέπει να εντοπιστεί για να του επιβληθούν οι νόμιμες συνέπειες. Άρα, εάν είναι ανώνυμος, φτάνουμε και πάλι στην άρση του απορρήτου, με τα γνωστά προβλήματα και αδιέξοδα της αμερικάνικης νομοθεσίας.

Σε κάθε περίπτωση οι νομοθέτες πλέον θα πρέπει να λάβουν υπόψη και τις νέες συστάσεις που εξέδωσε την προηγούμενη εβδομάδα το Συμβούλιο της Ευρώπης όσον αφορά την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Διαδίκτυο (βλ. εδώ).