Ο ιρλανδικός εφιάλτης

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Ένα τέρας κυοφορείται στα σπλάγχνα της Ευρώπης. Όμως, αντί να τρομάζει τους πολιτικούς της, αυτοί του δίνουν εύσημα.

Η τρόικα πηγαινοέρχεται τακτικά στην Ιρλανδία. Όχι επειδή κινδυνεύουν τα ιρλανδικά μέτρα λιτότητας. Η ιρλανδική κυβέρνηση φρόντισε να τα επιβάλει προκαταβολικά. Και τα επιβάλλει ακόμη, λέει (στο protagon.gr) ο καθηγητής της Οικονομικής Θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης που επέστρεψε πρόσφατα από την Ιρλανδία:

● περικοπές στις δημόσιες δαπάνες χωρίς δεύτερη κουβέντα και ανεξάρτητα κοινωνικού κόστους,

● απεριόριστες μειώσεις μισθών,

● ελεύθερες απολύσεις,

σε ένα περιβάλλον με ανύπαρκτο εθνικό σύστημα υγείας και με ελάχιστη φορολογία στις επιχειρήσεις.


Ολόκληρη η χώρα είναι ένα απέραντο εργαστήριο στο οποίο η τρόικα πειραματίζεται με την εφαρμογή των προγραμμάτων της. Μόλις τώρα, για πρώτη φορά από το 2007, η Ιρλανδία επέστρεψε σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Σημαίνει άραγε αυτό πως πέτυχε το πείραμα;

«Κάθε άλλο» λέει ο καθηγητής. «Η χώρα βρίσκεται αλυσοδεμένη στο άρμα της ύφεσης και της διπλής ασθένειας χρέους - ύφεσης. Παρά την τετραετή λιτότητα, η ιρλανδική κυβέρνηση απέχει ακόμη πολύ από τον βασικό στόχο, που είναι το πρωτογενές πλεόνασμα».

Η τρόικα μπορεί να πηγαινοέρχεται τακτικά στην Ιρλανδία, πιστεύοντας αυτάρεσκα πως εκεί υλοποιείται το όνειρό της. Σίγουρα όμως θα αποφεύγει τις συνοικίες του Δουβλίνου και του Λίμερικ τα μεσημέρια, την ώρα που περνούν τα συσσίτια.

Ένας αναγνώστης της ιρλανδικής «Ιντιπέντεντ» από το Μέινουθ γράφει πώς φαντάζεται τη χώρα του στο μέλλον. Και αυτό που περιγράφει δεν μοιάζει με όνειρο αλλά με εφιάλτη:

«Στο τέλος, τα μικρομάγαζα και οι άνθρωποι που δούλευαν σε αυτά εξαφανίστηκαν, διωγμένοι από τους φόρους και τα χρέη. Κάποιοι από αυτούς βολεύτηκαν σε ένα κομματάκι γης, όπως οι κολίγοι στα παλιά χρόνια, μόνο και μόνο για να συντηρούνται και να ζουν μακριά από την απειλή των ληστειών και της βίας. Συμμορίες λεηλατούν τους έρημους δρόμους.

Η αστυνομία και το κράτος είναι ανύπαρκτα. Οι πλούσιοι ζουν σε οχυρωμένα μέγαρα, που είναι συγκεντρωμένα κοντά σε αεροδρόμια και φρουρούνται από ιδιωτικούς στρατούς. Στην αποβάθρα του Γουότερφορντ αποβιβάζεται ο στρατός της νέας "Συμμαχίας της Μεσευρώπης".

Από το πλοίο του ο Γερμανός πλοίαρχος παρατηρεί τους χορταριασμένους δρόμους και αναρωτιέται τι να απέγιναν άραγε όλοι εκείνοι που κάποτε έφτιαχναν τους αγγλικούς αυτοκινητόδρομους. Σκέφτεται πως ίσως τελικά να μην ήταν άξιοι να κυβερνήσουν τον εαυτό τους μετά το τέλος της βρετανικής κατοχής. Ισως να τους ξεπούλησαν στον Ρήνο.

Τουλάχιστον τώρα, λέει στον πλοίαρχο ο Γάλλος ύπαρχός του, έχουμε μπόλικα χωράφια για να θρέψουμε τις δικές μας πολιτείες».

Η χώρα που υποδεικνύει η τρόικα δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή. Βουλιάζει και αυτή στην κοινωνική κρίση μαζί με άλλες χώρες της λιτότητας. Και είτε αυτές οι χώρες υποδεικνύονται ως υποδείγματα είτε δακτυλοδεικτούνται ως μαύρα πρόβατα, οι λαοί τους δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν παρά μονάχα τις αλυσίδες της λιτότητας.