Η Ελλάδα του πάγκου

Από το Βλέμμα

Του Νίκου Ξυδάκη

Ανεξαρτήτως τελικής διακρίσεως, αυτή η Εθνική Ελλάδος μπάσκετ που βλέπουμε τα μελαγχολικά βράδια του Σεπτεμβρίου 2011 μάς έχει κλέψει την καρδιά και μας γεμίζει ελπίδα. Ναι, αυτή η Εθνική του «πάγκου», των άφωνων παικταράδων, των κρυμμένων άσσων, των εργατών και των μαχητών που παίζουν για τη φανέλα, αυτή η ομάδα που συστήθηκε από τα υπόλοιπα, αυτή μας δίνει φτερά και παράδειγμα.


● Είναι η ομάδα των ταλαντούχων, των πειθαρχημένων, των μαχητών, που παίζουν για τη νίκη χωρίς δεύτερες σκέψεις και ιδιοτέλεια.

● Είναι η ομάδα των Ελληνόπουλων από την Αμερική, του Νικ, του Πάτρικ, του Μάικλ, του Κωνσταντίνου, που ήρθαν για να ιδρώσουν την ελληνική φανέλα στα παρκέ της Λιθουανίας.

● Είναι η ομάδα των δεύτερων, οι οποίοι ξεπερνούν τους πρώτους.

● Είναι οι αθλητές που αγωνίζονται ώς το τελευταίο δευτερόλεπτο, που τα δίνουν όλα, που βλέπονται μεταξύ τους, που βλέπουν τον κόουτς, βλέπουν την ομάδα, πιστεύουν στην ομάδα.

● Είναι η άλλη Ελλάδα.

Στο μελαχρινό γαλήνιο πρόσωπο του Νίκου Ζήση και στην εφηβική μορφή του Αντώνη Φώτση βλέπουμε τους αποφασισμένους και ψύχραιμους ηγέτες, στοχοπροσηλωμένους, με αυτοπεποίθηση, υπεύθυνους, άφοβους στο ρίσκο, άφοβους με κάθε αντίπαλο, άφοβους με τον εαυτό.

Αυτοί οι αντιστάρ δίνουν συγκινητικό παράδειγμα στους κουρασμένους, αποθαρρυμένους Έλληνες σήμερα, στους συμπατριώτες τους που κινδυνεύουν να ηττηθούν χωρίς να δώσουν μάχες.

Τα παιδιά του πάγκου, οι πρωταθλητές εφήβων, τα παιδιά της ομογένειας, τα δικά μας παιδιά, με κάθε μπλοκ, κάθε άμυνα, κάθε αντεπίθεση, με το ταμπεραμέντο και την επιμονή τους, με την πειθαρχία τους και την ανεξάντλητη ζωτικότητα, σε κάθε ιδρωμένο δευτερόλεπτο, μάς διαμηνύουν: χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ.

Δεν μας νοιάζει αν δεν φτάσουν στους τελικούς, δεν μας νοιάζει αν χάσουν. Μας έχουν χαρίσει ήδη το παράδειγμά τους: το αγωνίζεσθαι. Νίκησαν.