Δεκάδες μικρές Σομαλίες

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

● Ο κεντρικός τραπεζίτης των ΗΠΑ Μπεν Μπερνάνκι: «Ζούμε σε φουρτουνιασμένους καιρούς, αλλά όταν πια η καταιγίδα θα έχει περάσει, οι θάλασσες θα ηρεμήσουν ξανά».

● Ο οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς: «Αχρείαστοι είναι οι οικονομολόγοι που, σε ταραγμένους καιρούς, το μόνο που μας λένε είναι πως, όταν πια η καταιγίδα θα έχει κοπάσει, οι θάλασσες θα ηρεμήσουν ξανά. Γιατί μέχρι τότε θα έχουμε όλοι πεθάνει».

Με τον φόβο του κοινωνικού θανάτου ζουν οι πλούσιοι. Και είναι ένας φόβος που γίνεται ακόμη εντονότερος ύστερα από τις άγριες κοινωνικές ταραχές στη Βρετανία και την κοινωνική αστάθεια που προκάλεσαν οι μαζικές ανισότητες των τελευταίων τριών δεκαετιών. Η πρότασή τους λοιπόν να φορολογηθούν και αυτοί μοιάζει με προσφορά ταξικής ειρήνης, ώστε να διατηρηθεί το σύστημα που τους ευεργέτησε τόσο γενναιόδωρα. Μόνο που η προσφορά τους είναι έκτακτη και εφάπαξ, ενώ η αφαίμαξη του λαού θα εξακολουθήσει τακτικά και μόνιμα.

Στην περίπτωση της Γαλλίας οι πλούσιοί της προσφέρουν υποκριτικά 200 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η κυβέρνηση τους έχει ήδη απαλλάξει από φόρους που έβαζαν στα κρατικά ταμεία 2 δισεκατομμύρια. Την ίδια ώρα, τουλάχιστον ένας στους επτά Γάλλους εξακολουθεί να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με το γαλλικό ινστιτούτο στατιστικής Insee.

Παρόμοιες ταξικές διαφορές παρατηρούνται και στη Γερμανία, που το περιοδικό «Σπίγκελ» τη χαρακτηρίζει χώρα των ανισοτήτων. «Το σύστημά μας οδηγεί σε μια αναδιανομή του πλούτου από τους φτωχούς στους πλούσιους», έλεγε τις προάλλες ο καθηγητής Πάουλ Κίρχοφ, που η Μέρκελ προόριζε κάποτε για υπουργό των Οικονομικών.

Στο ίδιο περιοδικό ο Γιάκομπ Αουγκστάιν γράφει: «Ζούμε σε ένα σύστημα όπου δεν κερδίζουν οι πολλοί αλλά οι λίγοι. Η δημοκρατία χρειάζεται τους πολλούς για να πηγαίνουν κάθε τόσο στις κάλπες. Να ρίχνουν την ψήφο τους κι ύστερα να σωπαίνουν. Σε ανταμοιβή γι' αυτή την υπηρεσία τους, οι κυβερνήσεις τούς πληρώνουν (ολοένα και λιγότερα) από τα κρατικά ταμεία».

Όμως, πώς βρίσκουν λεφτά, όταν οι πλούσιοι τα κρατούν για τον εαυτό τους και οι φτωχοί δεν έχουν πια για να πληρώνουν φόρους; Με τα χρέη, δίνει την απάντηση ο Γιάκομπ Αουγκστάιν. Τα δημόσια χρέη είναι το τίμημα που καταβάλλουν οι χώρες, ώστε να μπορούν οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Σήμερα πια, αυτό το σύστημα έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Όσο τα κράτη εξακολουθούν να κόβουν δαπάνες, τόσο μεγαλώνουν οι ανισότητες. Είτε πρόκειται για σχολεία ή δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις, είτε για βιβλιοθήκες ή νοσοκομεία, οι πλούσιοι δεν νοιάζονται καθόλου αν καταρρεύσουν. Νοιάζονται όμως όλοι οι άλλοι. Και μάλιστα τόσο όσο για να φουντώνει ακόμη περισσότερο η λαϊκή οργή.

Πώς θα είναι άραγε ο θάνατος των κοινωνιών μας; Φαίνεται πως θα μοιάζει με όσα είδαμε πρόσφατα στη Βρετανία, καταλήγει ο Γιάκομπ Αουγκστάιν. Με μια κοινωνική κατάρρευση που θα γεμίσει την καλοζωισμένη ήπειρό μας με δεκάδες μικρές Σομαλίες.