Οι καμικάζι της Ουάσιγκτον

Από topontiki.gr

Του Δημήτρη Μυ

Αν η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε έναν ευρύτερο νομισματικό πόλεμο, όπως δήλωσε την περασμένη Δευτέρα από τη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, τότε μάλλον μοιάζει με καμικάζι που είναι έτοιμη να θυσιαστεί για τα συμφέροντα των... ΗΠΑ. Καθώς, λοιπόν, η κυβέρνηση μιλά πια ανοιχτά για πόλεμο και ζητά θυσίες, μήπως πρέπει να κάνει και κάποιες στοιχειώδεις αποσαφηνίσεις; Ποια είναι τα αντίπαλα στρατόπεδα αυτού του πολέμου; Εμείς, ως χώρα, με ποιους είμαστε; Για ποιους τελικά πολεμάμε;


Για τους αναγνώστες του έντυπου «Π» και του site η γεωπολιτική παράμετρος της οικονομικής κρίσης (την οποία ο Ευ. Βενιζέλος ονομάζει νομισματικό πόλεμο) δεν είναι κάτι άγνωστο. Η οικονομία μπορεί να μην έχει πια σύνορα σε ό,τι αφορά την κίνηση και τις υπεραποδώσεις του κεφαλαίου, ωστόσο η μάχη για τον έλεγχο του «αόρατου χεριού της αγοράς» ουδέποτε σταμάτησε. Αντίθετα την περίοδο της βαθιάς κρίσης που βιώνουμε η μάχη αυτή κλιμακώνεται σε άγρια πολεμική – νομισματική προς το παρόν – αναμέτρηση.

Η Ευρώπη υπήρξε το πεδίο της μάχης δυο παγκόσμιων πολέμων. Αποτέλεσμα αυτών των πολέμων υπήρξε η ήττα της Γερμανίας και η μετατροπή της υπόλοιπης Ευρώπης – ειδικά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης – σε αμερικανικό (δες τη «Διπλωματία» του Κίσινγκερ και τη «Μεγάλη Σκακιέρα» του Μπρζεζίνσκι) προτεκτοράτο.

Η ιστορία, ωστόσο, δεν τελειώνει όπως υπεροπτικά θέλησαν να πιστέψουν οι Αμερικανοί τη στιγμή της μονοκρατορίας τους. Η νεοσυντηρητική κλίκα γύρω από τον Μπους τον νεότερο έδωσε μια καταστροφική απάντηση στο πολιτικό ερώτημα που απασχόλησε την αμερικανική πολιτική σκηνή μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης: επέλεξαν να επιδιώξουν την ηγεμονία του κόσμου έναντι της ηγεσίας μεταξύ των συμμάχων και φίλων τους για τον έλεγχο του κόσμου.

Για τις ΗΠΑ η Γερμανία αποτελεί ηττημένο κατακτημένο (δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες εξακολουθούν να βρίσκονται στο γερμανικό έδαφος), φόρου υποτελές κράτος. Για τη Γερμανία οι ΗΠΑ αποτελούν «δυνάστη» από τον οποίο θεωρούν ότι ήρθε η ώρα και έχουν τη δύναμη να απαλλαγούν.

Η στρατηγική σχέση Γερμανίας - Ρωσίας και η απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση του Βερολίνου από τη Μόσχα αποτελεί τη θρυαλλίδα που μετατρέπει τις τριβές μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας σε σύγκρουση. Οι ΗΠΑ με τον μηχανισμό του ΝΑΤΟ και όσο κρατούσε ο Ψυχρός Πόλεμος μπορούσαν να κρατούν τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και τον εαυτό τους μέσα στην Ευρώπη. Γερμανοί (και Ρώσοι) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να αμφισβητήσουν το αμερικανικό μεταπολεμικό σύστημα ισχύος...

Κάπως έτσι ξεκινούν οι (νομισματικοί σε πρώτη φάση) πόλεμοι. Κάπως έτσι διαμορφώνονται οι πόλοι και οι συνασπισμοί συμφερόντων που ετοιμάζονται για τη σύγκρουση. Οι ΗΠΑ, ας μην το ξεχνούμε, πάντοτε διέθεταν πρόθυμους στη γερμανική αυλή: Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ιρλανδία, Βρετανία, βαλτικές χώρες. Ελλάδα!

Σε ό,τι μας αφορά, όσο περνά ο χρόνος γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έσπευσε άρον - άρον να διαλέξει στρατόπεδο σ’ αυτή τη σύγκρουση. Μάλιστα ανέλαβε και την αποστολή να μπάσει τον αμερικανικό οικονομικό μηχανισμό ελέγχου (ΔΝΤ) στο γερμανικό «μαγαζί», την ευρωζώνη.

Οι πόλεμοι, ανεξάρτητα από την έκβασή τους, έχουν απώλειες. Ο ελληνικός λαός ήδη πληρώνει (και θα πληρώσει) το βαρύ τίμημα της επιλογής της κυβέρνησής του να οδηγήσει τη χώρα στην πρώτη γραμμή της αμερικανογερμανικής αντιπαράθεσης.

Τα σενάρια περί της αποπομπής της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ δεν είναι παρά η αποτίμηση των απωλειών που συνεπάγεται για τη χώρα η προθυμία της κυβέρνησης Παπανδρέου να παίξει ανοιχτά και απροκάλυπτα τα αμερικανικό χαρτί σε ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι που μόλις ξεκίνησε.

Κατά μια πιο παραστατική περιγραφή η κυβέρνηση Παπανδρέου μετέτρεψε τη χώρα σε καμικάζι με αποστολή να τιναχτεί στον αέρα εντός της ευρωζώνης...

Καθώς φαίνεται, η αποστολή – κατά το πρώτο της σκέλος – στέφεται με επιτυχία: Η χώρα έχει τιναχτεί στον αέρα. Μένει τώρα να δούμε αν η θυσία θα επιφέρει και το επιδιωκόμενο καίριο πλήγμα στην ευρωζώνη...