Παπανδρέου - Χριστόφιας: οι μοιραίες ηγεσίες

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πλήρης η υπαγωγή και της Κύπρου στη μνημονιακή τρόικα ύστερα από την υποβολή αιτήματος δανειοδότησης από τον Χριστόφια στο ΔΝΤ. Όλες οι κακές προβλέψεις για την Μεγαλόνησο επιβεβαιώθηκαν, έστω και αν πολλοί ήταν αυτοί που αρνούνταν να δουν τη σκληρή πραγματικότητα. Πλέον η Κύπρος παίρνει τον δρόμο της Ελλάδας και η ψευδαίσθηση οικονομικής ισχύος που είχε αναπτυχθεί μετά την ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων στην ΑΟΖ της έχει γίνει συντρίμμια.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί εμμονή. Ή ίσως... εθνικιστική αγκύλωση. Όμως πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, σχεδόν μόνοι, από την αρχή της ελληνικής μνημονιακής περιπέτειας, παραλληλίζαμε, συγκρίναμε και συσχετίζαμε το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο με το ελληνικό μνημόνιο. Οι λόγοι ήταν απλοί:

● Το ίδιο (αγγλικό) νομικό γραφείο είχε συντάξει τα δύο σχέδια.

● Και τα δύο προέβλεπαν πλήρη απώλεια κυριαρχίας για τις χώρες που αφορούσαν.

● Και για τις δύο χώρες τον τελικό λόγο θα είχαν τα ξένα δικαστήρια για ζητήματα πολιτικής και κυριαρχίας.

● Στο Σχέδιο Ανάν τελικός κριτής των διαφορών μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων θα ήταν τα αγγλικά δικαστήρια, ενώ οι όποιες διαφορές της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές της για τη δανειακή της σύμβαση με την τρόικα θα επιλύονται επί τη βάσει του αγγλικού δικαίου.

● Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Δημήτρης Χριστόφιας, οι οποίοι υπήρξαν, και οι δύο, βασικοί υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν, είναι («σύμπτωση», θα πείτε ίσως...) οι μοιραίοι άνθρωποι, υπό τις ηγεσίες των οποίων οι δύο χώρες μπήκαν στην εποπτεία της τρόικας των διεθνών τοκογλύφων.

● Και οι δύο αυτοί ηγέτες Ελλάδας και Κύπρου υπήρξαν πάντα οι κατ’ εξοχήν θιασώτες της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης» και της χρεοκοπημένης πολιτικής του «κατευνασμού», παρότι η Τουρκία συστηματικά χρησιμοποίησε αυτήν την πολιτική ως εφαλτήριο για την αναβάθμιση των διεκδικήσεών της εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Το ελληνικό μνημόνιο, λέγαμε στην αρχή της κρίσης, παραπέμπει ευθέως στο Σχέδιο Ανάν. Τώρα το κυπριακό μνημόνιο θα βασίζεται στο ελληνικό, το οποίο άλλωστε είναι το πρότυπο πάνω στο οποίο βασίζονται όλα τα μνημόνια χωρών της ευρωζώνης.

Κοινώς το κύριο στοιχείο των δύο μνημονίων θα είναι ο έλεγχος, εκ μέρους των δανειστών, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές των δύο χωρών, στην περιουσία τους και στα νυν και μελλοντικά τους έσοδα. Δηλαδή σε όλο το εύρος του εθνικού τους πλούτου.

Τα πράγματα, ωστόσο, εκφεύγουν της οικονομίας και περιπλέκονται καθώς η γεωγραφική θέση των δύο ελληνικών κρατών, η κοινότητα των συμφερόντων τους, η στενή αλληλεξάρτησή τους, η ζωτική ανάγκη της μιας για την προκοπή και την ελευθερία της άλλης και η ενότητα των ενεργειακών οικοπέδων τους συγκροτούν ένα τεράστιο και επίζηλο «φιλέτο», όχι μόνο ενεργειακό, αλλά και γεωστρατηγικό.

Οι κοινές απειλές εις βάρος των δύο ελληνικών κρατών, οι κοινές αντιλήψεις των δύο μοιραίων ηγετών τους, η κοινή πορεία προς την υποδούλωση λόγω χρέους δύο οικονομιών που ετέθησαν υπό την ίδια διεθνή κηδεμονία, τα κοινά στοιχεία στις απόπειρες ελέγχου και καθυπόταξής τους δεν είναι... τα μόνα κοινά στη μαύρη τους τη μοίρα.

Η ανθρωπιστική καταστροφή

Δυστυχώς το παράδειγμα της Ελλάδας, αλλά και των άλλων PIIGS, αποτελεί οδηγό για το μέλλον της Κύπρου και στο κοινωνικό και ανθρώπινο επίπεδο. Ας δούμε μερικά από τα αποτελέσματα της μνημονιακής λαίλαπας, όπως τα καταγράφει η ίδια η Κομισιόν, η οποία αποτελεί το ένα από τα τρία συστατικά μέρη της τρόικας:

● Η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 8,7% πρώτο τρίμηνο του 2012 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2011.

● Το 2011 οι άστεγοι στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 25%, σε σχέση με το 2009 και ανέρχονται σε 20.000.

● Πάνω από το ήμισυ των αστέγων εντοπίζονται στην Αθήνα και τον Πειραιά (11.000 - από τους οποίους 8.000 είναι Έλληνες). Το πρόβλημα έχει κάνει, επίσης, την εμφάνισή του σε επαρχιακές πόλεις όπως τα Χανιά, το Ηράκλειο Κρήτης και τα Τρίκαλα. Λόγω της κρίσης έχει αυξηθεί ο αριθμός των αστέγων με υψηλή μόρφωση, που είχαν ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, χωρίς ψυχολογικά προβλήματα ή προβλήματα εξάρτησης.

● Το 68% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

● Το 64% των Ελλήνων ηλικίας 15-35 ετών (27% για περιορισμένο χρονικό διάστημα και 37% μακροπρόθεσμα) δηλώνουν έτοιμοι να εγκατασταθούν και να εργαστούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

● Οι θέσεις εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 400.000 το πρώτο τρίμηνο του 2012 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2011. (Την ίδια περίοδο στην Ισπανία χάθηκαν 660.000 θέσεις εργασίας, στην Πορτογαλία 210.000 και στην Ιταλία 180.000).

● Αναμένεται επιδείνωση της απασχόλησης το δεύτερο εξάμηνο του 2012 στον τομέα των υπηρεσιών και των κατασκευών.

● Η ανεργία στους πολίτες ηλικίας 55-64 ετών διπλασιάστηκε σε έξι κράτη - μέλη: την Ελλάδα, τη Δανία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, τη Λετονία και τη Λιθουανία.

● Το δεύτερο εξάμηνο του 2012 αναμένεται να μειωθούν οι κοινωνικές δαπάνες κατά 18%.

Με αίμα και δάκρυα

Ωστόσο το κοινωνικό κόστος, αν και δυσβάστακτο, δεν είναι το πιο βαρύ. Ο κίνδυνος μιας εθνικής καταστροφής εξ αιτίας των μνημονίων είναι αυτός στον οποίο έχουμε επιμείνει εξ αρχής περισσότερο από κάθε τι άλλο. Άλλωστε η ελληνική Ιστορία μπορεί να μας καταδείξει μια πολύ απλή αλήθεια:

● Τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, έστω με κόπους και θυσίες, κάποτε αποκαθίστανται.

● Αυτό που δεν αποκαθίσταται, παρά μόνο με ωκεανούς αίματος και δακρύων, είναι οι απώλειες εδαφών. Αδιάψευστο παράδειγμα η Κύπρος, της οποίας η απώλεια σε κατεχόμενο από την Τουρκία έδαφος δεν αναπληρώνεται στο ορατό μέλλον.

[Παρεμπιπτόντως, η απώλεια αυτή επήλθε εξ αιτίας των επιλογών της φασιστικής χούντας των συνταγματαρχών, υπό τη διακυβέρνηση δηλαδή των ειδώλων του σημερινού νεοναζισμού, του Μιχαλολιάκου και της Χρυσής Αυγής. Και αποτέλεσε τη μόνη απώλεια εδάφους για ελληνικό κράτος τον 20ό αιώνα – για να μην λησμονούμε ποιοι είναι, τι πρεσβεύουν και τι θαυμάζουν οι νέοι «εθνοσωτήρες» του νεοναζισμού, οι οποίοι μαχαιρώνουν ομαδόν άοπλους και μοναχικούς και δέρνουν γυναίκες μπροστά στις κάμερες].

Όπως σημείωνε χθες στο Έθνος ο Γιώργος Δελαστίκ, «η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα απειληθεί σοβαρότατα από τη στιγμή που θα υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου». Και συνέχιζε:

«Ένα κράτος πλήρως απαξιωμένο, όπως θα είναι η μνημονιακή Κύπρος σε ό,τι αφορά το ούτως ή άλλως μειωμένο διεθνές κύρος της, ένα κράτος οικονομικά και πολιτικά υποτελές στην Ε.Ε., είναι προφανές ότι δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα εθνικά του συμφέροντα. Κανένας, άλλωστε, δεν σέβεται τα εθνικά συμφέροντα υποτελών κρατών, τα οποία εξ ορισμού θεωρούνται κράτη δεύτερης κατηγορίας».

Και η κατάληξη του ίδιου συλλογισμού:

«Όχι μόνο αυτοί (σ.σ.: οι Γερμανοί), αλλά συνολικά η Ε.Ε. και διάφοροι αξιωματούχοι της έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επιβληθεί το φιλοτουρκικό σχέδιο. Τότε απέτυχαν. Η υπαγωγή, όμως, της Κύπρου σε καθεστώς υποτέλειας προς όλους αυτούς μέσω Μνημονίου τούς παρέχει χρυσή ευκαιρία για να πάρουν ρεβάνς.

Θα εκβιάσουν αδίστακτα τη Λευκωσία, απειλώντας τη με διακοπή της χρηματοδότησης και οδηγώντας τη στο φάσμα της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας της χώρας. Έχουν έτσι αυξημένες πιθανότητες να επιβάλουν μια διχοτομική λύση στο Κυπριακό, που θα παγιώνει και θα νομιμοποιεί τα κέρδη των Τούρκων εισβολέων».

Κάτω από τον ίδιο ζυγό, Ελλάδα και Κύπρος θα πιεστούν αφόρητα. Είναι άγνωστο αν έχουν τη δυνατότητα να αντέξουν. Σίγουρα δεν θα αντέξουν με τα πολιτικά τους συστήματα παραδομένα. Μόνη ελπίδα οι λαοί τους. Το αν είναι ικανοί να αντισταθούν μόνο ο χρόνος θα το δείξει...