Βορά στον φόβο

Από το Βλέμμα

Του Νίκου Ξυδάκη

Η προχθεσινή ημέρα, Πέμπτη 6 Ιουνίου, ήταν μια εξαιρετικά φορτισμένη ημέρα, γεμάτη βία, μίσος, τυφλότητα, φόβο. Τραμπουκισμοί από τηλεοράσεως, αυτοδικία, ληστείες και ένοπλες επιθέσεις, απαγωγή ανηλίκου, φόνοι. Και ανεργία ρεκόρ. Και ξεγραμμένοι από τους περισσότερους ξένους αναλυτές. Και καταφρονεμένοι στα μάτια άλλων λαών, φιλελλήνων έως πρόσφατα.

Το ιδιαίτερο χρώμα, όμως, της προχθεσινής μέρας το έδωσε η βία, σε όλες τις αποχρώσεις και εντάσεις. Σχεδόν όλα είχαν ξανασυμβεί, με άλλοτε άλλη ένταση. Τώρα όμως συνέβησαν όλα μεγεθυμένα, αδρά, ωμά. Και επιπλέον συνέρρευσαν πολλά διαφορετικά μέσα στην ίδια κοίτη, συγκροτώντας ένα άθροισμα εκρηκτικό, πολύ μεγαλύτερο από τα μεγέθη των επιμέρους αθροιζομένων. Το αποτέλεσμα;


● Ένα μέρος του πληθυσμού αντιμετωπίζει ακόμη τέτοια συμβάντα θυμικά, λέγοντας «γεια στα χέρια του», λιγότερο ή περισσότερο εμφατικά.

● Άλλοι νιώθουν φρίκη και παγώνουν ανήμποροι.

● Άλλοι αναζητούν τρόπους ατομικής αυτοάμυνας.

● Κι άλλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η τυφλή Πέμπτη ίσως αποτελεί μήτρα για πολλές τέτοιες μέρες που θα 'ρθουν.

Αυτό το τελευταίο, το προαίσθημα ότι τα χειρότερα έπονται, είναι το σήμα κινδύνου που πρέπει να ακούσουμε σαν πολιτική κοινωνία, ώστε να αντιδράσουμε αναλόγως, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος για έλλογες αντιδράσεις ελλόγων όντων.

Να σκεφτούμε βαθιά και καθαρά. Πολλοί συμπολίτες μας υποφέρουν αδίκως, οικογένειες νοικοκυραίων στενάζουν, επιχειρήσεις έντιμων και προκομμένων ανθρώπων συνθλίβονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η βία και η διάλυση όμως δεν αποτελεί διέξοδο σε καμία περίπτωση.

Αντιθέτως, οι θεσμοί και οι αξίες του πολιτικού και νομικού πολιτισμού, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά, είναι τα πολυτιμότερα αποθέματα, για τα οποία πρέπει να αγωνιστούμε, το μονάκριβο κεφάλαιο για την αναγέννηση που όλοι ονειρευόμαστε. Άνευ αυτών, ουδέν.

Και ακριβώς επειδή είναι άυλα, αυτά κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει, αν δεν τα παραδώσουμε εμείς βορά στον φόβο και τον κοινωνικό δαρβινισμό.