Εκπρόσωπος, όχι επιστάτης

Από Το Ποντίκι 21.6.2012

Το ποτήρι (της εξουσίας) μπορεί κάποιος, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, να το βλέπει μισογεμάτο ή μισοάδειο. Αρκεί, βέβαια, να υπάρχει ποτήρι, πράγμα για το οποίο ολοένα και περισσότεροι Έλληνες πολίτες αμφιβάλλουν.

Προφανώς αυτοί οι οποίοι θα συμμετέχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας βλέπουν – άλλοι πάσχοντες από χρόνια εξουσιαστική βουλιμία, άλλοι από χρόνια πολιτική μυωπία – το ποτήρι μισογεμάτο. Και ελπίζουν να δροσιστούν.


Ο Σαµαράς έγινε πρωθυπουργός και προφανώς, πέρα από την ικανοποίηση υπέρτατων προσωπικών φιλοδοξιών και στόχων, θέλει να ελπίζει ότι υπάρχει δυνατότητα να πετύχει τα ελάχιστα. Δηλαδή να μη σκάσει στα χέρια του η χειροβομβίδα της χρεοκοπίας, να εξασφαλίσει μια κάποια παράταση στο σκληρό χρονοδιάγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής και εν τω μεταξύ να εδραιώσει την ηγεσία του στον κεντροδεξιό - μνημονιακό χώρο.

Ο Βενιζέλος, ηγέτης ενός πρώην μεγάλου κόμματος εξουσίας, ακόμη κι αν είχε τη δυνατότητα να μη λάβει μέρος στην κυβέρνηση συνεργασίας, μένοντας έξω θα είχε να ασχοληθεί μόνο με τη διαχείριση του τεράστιου υπαρξιακού προβλήματος του κόμματός του. Αντίθετα, ως κυβερνητικός εταίρος, εξακολουθεί να υπάρχει στο προσκήνιο και να ελπίζει ότι θα καθαρίσει ευκολότερα με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.

Ο Κουβέλης μπήκε στην κυβέρνηση διότι αυτό, σε γενικές γραμμές, είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Φιλοδοξεί κι αυτός να βάλει το στίγμα του και να εξασφαλίσει το μερίδιο που μπορεί να προκύψει από την επιτυχία της κυβέρνησης.

Όλα αυτά, ωστόσο, όλες οι προφανείς ή ενδόμυχες επιθυμίες και στόχοι, έχουν κάποιο νόημα μόνο στην περίπτωση που το ποτήρι της εξουσίας υπάρχει σε κάποιον βαθμό ακόμη στη χώρα και δεν βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια του Σόιμπλε, της τρόικας και των λοιπών εντιμότατων φίλων και πιστωτών.

Με πιο απλά λόγια, η κυβέρνηση αυτή θα κριθεί από τη δυνατότητά της ή όχι να σταματήσει την πορεία της ελληνικής κοινωνίας προς την καταστροφή. Για να το πετύχει, θα πρέπει να διεκδικήσει την πολιτική της χειραφέτηση από τους πιστωτές και να λειτουργήσει ως εκπρόσωπος της κοινωνίας και όχι ως επιστάτης και δεσμοφύλακάς της...