Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Εντολή ελπίδας και ευθύνης


Από Το Ποντίκι 14.6.2012 (απ' όπου και το σκίτσο του Πάνου)

Οι εκλογές της Κυριακής έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός «δεύτερου γύρου». Ύστερα από το κυβερνητικό – και εν πολλοίς... πολιτικό! – αδιέξοδο που προέκυψε από την κάλπη της 6ης Μαΐου, η διαδικασία της 17ης Ιουνίου έχει κύριο στό­χο την ανάδειξη κυβέρνησης. Ο ελλη­νικός λαός καλείται να δώσει τη σχετι­κή εντολή. Τα δεδομένα, από λίγο έως πολύ, τα έχουμε περιγράψει από την περασμένη Πέμπτη, χωρίς κάτι να έχει αλλάξει δραματικά:

Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπιούνται και είναι αμφίβολο αν θα υπάρ­ξει μια ευκρινής τάση επικράτησης ενός από τους δύο πριν από την ώρα της ψηφοφορίας. Πολλοί αναποφάσι­στοι θα αποφασίσουν... στο παραβάν.

Οι πιθανότητες να περάσει κάποιο από τα δύο προπορευόμενα κόμματα το 30% δεν είναι πολλές.

Η δυνατότητα να σχηματίσει ο νικη­τής κυβέρνηση χωρίς το τρίτο κόμμα είναι πολύ περιορισμένη.

Συνεπώς, αν δεχτούμε ως φυσιολο­γικό και αναμενόμενο ότι το δεύτερο κόμμα, εξ αιτίας της σκληρής πόλω­σης και του βαθύτατου ρήγματος με­ταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα συμμετά­σχει στην κυβέρνηση που θα σχηματί­σει το πρώτο, η πολιτική, κοινωνική, επιχειρηματική και μιντιακή πίεση θα ασκηθεί κυρίως στο τρίτο και τα μικρό­τερα – πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής.

Η δυνατότητα «παράκαμψης» του νικητή και ο σχηματισμός κυβέρνησης από το δεύτερο και μικρότερα κόμμα­τα φαίνεται από μηδαμινή έως απίθα­νη. Συνεπώς ο νικητής θα κληθεί... να κυβερνήσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας μιλούν καθαρά για σχη­ματισμό κυβέρνησης ακόμη και από την επομένη των εκλογών, ώστε να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, καθώς η χώρα θα έχει μείνει επί της ουσίας ακυβέρνητη περισσότερο από δύο μή­νες.


Οι «συνεταίροι»

Σε αυτό το σκηνικό ρευστότητας, χωρίς να είναι εμφανής η τάση που θα κρίνει τον νικητή και με τα δύο πρώ­τα κόμματα να τα χωρίζει άβυσσος,
υπάρχουν κάποια επιπλέον στοιχεία, τα οποία δεν μπορεί να αγνοηθούν την επομένη των εκλογών, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα:

Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις εναλλασσόμε­νες θέσεις του για τον σχηματισμό κυβέρνησης, επί της ουσίας ζητάει ψήφο επειδή «δεν γίνεται κυβέρνηση χωρίς εμάς». Αν κρατήσει τις δυνάμεις του, δεν θα μπορεί να αποφύ­γει τη στήριξη κυβέρνησης – ανεξάρτητα από το πώς θα το κάνει: με συμμετο­χή στην κυβέρνηση ή με ανοχή , παρ' ότι η βασική του θέση αφορά «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης» υπονοώντας... οικουμενική.

♦  Η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται διατεθειμέ­νη, με προϋπόθεση κάποιες εγγυή­σεις, να «μην αφήσει τη χώρα ακυβέρ­νητη». Έχει κάθε λόγο να μην εμφα­νιστεί ότι σύρεται, άρα ορθώς προα­ναγγέλλει τη συμμετοχή της και θέτει τους στοιχειώδεις πολιτικούς όρους συμμετοχής της.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι πιο περίπλοκη περίπτωση, αφού ο Καμμένος δηλώνει ότι επιθυμεί μια οικου­μενική χωρίς ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, την οποία ονομάζει «εθνική λύση», αλλά δεν είναι σαφές τι θα πράξει την κρίσιμη ώρα.

Τέλος, να επισημάνουμε ότι μεγά­λο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου και των ΜΜΕ θα προτιμούσαν μια οι­κουμενική κυβέρνηση με το επιχείρη­μα ότι θα πρέπει η Ελλάδα να εμφα­νιστεί στους δανειστές, την ευρωζώνη και την τρόικα με «ισχυρή φωνή».


Κεντροαριστερή υπεροχή

Επί της ουσίας, ο σχηματισμός κυβέρνησης, αν αποτυπωθούν στην κάλπη οι σημερινοί συ­σχετισμοί δύναμης και τα προβλεπόμενα πο­σοστά, θα είναι μια υπόθεση του πρώτου κόμ­ματος. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν πο­λύ καλά ότι τυχόν μακρές διαπραγματεύσεις και εμπόριο εντυπώσεων δεν θα γίνουν ανε­κτά λόγω της κρίσιμης κατάστασης.

Το αίτημα για οικουμενική, από την άλλη, με κριτήριο την πολιτική σταθερότητα, είναι ανό­ητο και επικίνδυνο, όποιος κι αν είναι ο νικη­τής των εκλογών. Ούτε η Ν.Δ. θα μπορεί να κυ­βερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ «στα πόδια της» ούτε το... αντίθετο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι, αν η επόμενη κυβέρνηση τα θαλασσώσει για οποιονδήποτε λόγο, δεν θα υπάρχει πλέον αξιόπιστη θεσμική εναλλακτική επιλογή και το ναζισταριό της Χρυσής Αυγής θα διεκδικεί ρό­λο... αντιπολίτευσης.

Ήδη το λάθος του Σαμαρά να συμπράξει στην αποδοχή του δεύτερου μνημονίου μα­ζί με το ΠΑΣΟΚ προκάλεσε την ταυτόχρονη εκλογική κατάρρευση και των δύο συστημικών πυλώνων. Αν λοιπόν στην προηγούμενη φάση ευτυχήσαμε ο ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, τα ναζιστικά από­νερα της κάλπης θα έπρεπε να φρονηματίσουν όλους.

Ίσως η διαπλοκή να βολεύεται με την ταχεία απαξίωση και διάλυση του πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορεί ανεξέλεγκτη να επιβάλ­λει τον δικό της «νόμο», αλλά, όπως γράφου­με ήδη από το 2009, η διαχείριση της κρίσης πρέπει να παραμείνει πολιτική – κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το πολιτικό σύστημα να έχει θεσμικές εναλλακτικές.

Πέραν αυτών, υπάρχουν και κάποια ποιοτι­κά στοιχεία τα οποία θα καθορίσουν το μετε­κλογικό σκηνικό:

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μαζί του το κοινωνικό ρεύ­μα αμφισβήτησης των μνημονίων και κουβα­λάει την ελπίδα για αλλαγή πορείας. Αυτό θα εκφραστεί στη συνέχεια, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της Κυριακής. Συνεπώς μια κεντροαριστερή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ένα επιπλέον διαπραγματευτικό χαρτί: τη λαϊκή εντολή.

Η Ν.Δ., έχοντας επενδύσει στον φόβο, παραγνωρίζει έναν κίνδυνο: στο πρώτο στρα­βοπάτημα ή στην αδυναμία της να κυβερνήσει επ’ ωφελεία της χώρας, θα δει την ψήφο του φόβου να μετατρέπεται σε οργή του κόσμου, που θα θεωρήσει πως εξαπατήθηκε. Το αποτέ­λεσμα θα είναι τραγικό και για την κυβέρνησή της και για την ίδια.

Φυσικά, οι απόψεις ποικίλλουν, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και τα κοινωνικά δεδομένα πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα σε αυ­τήν τη σαρωτική κρίση. Όποια πολιτική δύναμη τα αγνοήσει ίσως οδηγηθεί στη συντριβή...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου